Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΗΣ

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ - ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ - ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ" ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΠΡΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ.

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

 «Κύριοι, πρέπει να μου επιτρέψετε να σας είπω ότι εγώ υπήρξα ο κύριος αίτιος διότι εδιχάσθη ο Ελληνικός λαός κατά τον μέγαν πόλεμον. Δεν θέλω να θίξω κανένα. Έχω ήσυχον όμως την συνείδησίν μου ότι κατά τον διχασμόν αυτόν δεν ήμουν ο επαναστάτης. Άλλος ήτον ο επαναστάτης. Αλλά δεν θέλω να θίξω αυτό το ζήτημα αυτήν την στιγμήν. Αναγνωρίζω μόνον ότι εγώ, καλώς ή κακώς είμαι εκείνος ο οποίος επροκάλεσα τον διχασμόν αυτόν. Και πρέπει να γνωρίζετε ότι και τώρα, που είμαι στην Ελλάδα, και όταν έλειπα μακράν αυτής, εκείνο το οποίον με απησχόλησε και με απασχολεί και αποτελεί τον διάπυρον πόθον μου και θα με κάμη ευτυχή είναι, πριν κλείσω τα μάτια μου, να ίδω ότι αυτό το χάσμα εγεφυρώθη και ότι η διαίρεσις την οποίαν η πολιτική μου επροκάλεσε δια μεγάλους λόγους, τους οποίους θα εκτιμήση η ιστορία, εξηλείφθη».

(Δήλωση του Ελευθερίου Βενιζέλου από τα επίσημα πρακτικά των συνεδριάσεων της Βουλής, κατά τη διάρκεια μίας αγόρευσής του στις 17 Δεκεμβρίου του 1929, μετά τη διαρροή της συνομιλίας του για το Πολιτειακό με τον πρόεδρο του Λαϊκού κόμματος Παναγή Τσαλδάρη. Η δήλωση ήταν παρένθετη και έγινε χωρίς να τον ρωτήσει ή να το πιέσει κανείς. Ήταν – κατ’ ομολογία - ο κύριος αίτιος του εθνικού διχασμού, αλλά είχε ήσυχη τη συνείδησή του! Εμ, βέβαια. Είχε κάνει το καθήκον του…).

Οι υποκειμενικές ερμηνείες ελάχιστη σχέση έχουν με τη συστηματική παράθεση ιστορικών τεκμηρίων, διαδικασία που υπόκειται συνεχώς στην επιστημονική εποπτεία. Συνεπώς, η ανάλυση – και συνάμα αποδοχή ή απόρριψη – του πολιτικού αφηγήματος δεν έχει να κάνει με την ιστορική, αλλά με την ψευδεπίγραφη συλλογική μνήμη. Αυτή η τελευταία διαμορφώνει την «πολιτική άποψη» και ως εκ τούτου εύκολα χειραγωγείται και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρείται ανατροπή της ιστορίας κάθε προσπάθεια ανατροπής του ψευδούς ιστορικού αφηγήματος. Πόση σχέση έχει, άραγε, με την πραγματικότητα η ιστορική παραμυθία - παρηγορία ότι ο Βενιζέλος διπλασίασε την Ελλάδα, ότι δημιούργησε την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των 5 θαλασσών, ότι αποτέλεσε ως πολιτικός την επιτομή του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας;

Αν λάβουμε υπόψη τον αφορισμό του Κολομβιανού συγγραφέα Nicolas Gomez Davila ότι «οι αλήθειες δεν είναι σχετικές, αυτό που είναι σχετικό είναι οι απόψεις για την αλήθεια», τότε στην προκειμένη περίπτωση η σχετικότητα των απόψεων για την αλήθεια, στην ελληνική ιστοριογραφία, έχει άμεση σχέση με τα υποκειμενικά ιστορικά θέσφατα, τα οποία δημιούργησαν το Άγιο Δισκοπότηρο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας - μυθιστοριογραφίας, τον Ελευθέριο Κ. Βενιζέλο (της Αμύνης το σκουφάκι έφερε τον Λευτεράκη κλπ). Αλλά δυστυχώς, για το «σύστημα», η ιστορία δεν γράφεται στη διάρκεια μίας ρεμπετο-κατάνυξης.

Μαθαίνουμε αυτήν την ίδια την ιστορία ή τα παράγωγα και τα απόνερά της; Τα ιστορικά γεγονότα δεν έχουν αυτενέργεια, δεν προκύπτουν από παρθενογένεση. Μεθοδεύονται, οργανώνονται και υλοποιούνται - στη σύγχρονη εκδοχή τους - από τις μυστικές υπηρεσίες. Το ολοκαύτωμα του μικρασιατικού ελληνισμού μεθοδεύτηκε με τέτοιο απόλυτο τρόπο που ήταν αδύνατη, από την πλευρά του θύματος, κάθε παρέμβαση στην αλληλουχία των γεγονότων που πυροδότησε ο θύτης.

Από την εξίσωση της ιστορικής αποτίμησης δεν είναι δυνατόν να λείπουν συντελεστές, όπως είναι τα αδημοσίευτα, αμετάφραστα ή καταχωνιασμένα για δεκαετίες ντοκουμέντα υψηλής διαβάθμισης (απομνημονεύματα, υπομνήματα εκθέσεις και ημερολόγια αρχιστρατήγων εκατομμυρίων στρατιωτών, αναφορές επίσημων διαπραγματευτών στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, βιβλία αρχιπρακτόρων, αποδεσμευμένα άκρως άκρως απόρρητα έγγραφα), επειδή η αποκάλυψη αυτών των στοιχείων θα αλλοίωνε την καθεστηκυία ιστορική αφήγηση. Τι εννοούμε; Να, ένα παράδειγμα από πηγή που δεν συμπεριλαμβάνεται στη παρατιθέμενη βιβλιογραφία.

Τον Σεπτέμβριο του 1914 παραιτήθηκε ο υπουργός Εξωτερικών Γεώργιος Στρέιτ. Όπως είχε γίνει γνωστό στις διπλωματικές αποστολές, ο Στρέιτ διαφώνησε με τον Βενιζέλο, δηλώνοντας ότι αδυνατούσε να ταυτιστεί πλέον με τις απόψεις του πρωθυπουργού. Τι είχε γίνει; Οι Αγγλο-Γάλλοι απαίτησαν από την Ελλάδα την παραχώρηση εδάφους της ελληνικής επικράτειας (της ανατολικής Μακεδονίας δηλαδή) προς τη Βουλγαρία, με αντάλλαγμα την αποκόλλησή της από το άρμα της Αυστροουγγαρίας. Με λίγα λόγια, μετά τη Δυτική Θράκη το 1913, έβαλαν το Βενιζέλο να δώσει στη Βουλγαρία και την ανατολική Μακεδονία. Αυτές τις εντολές εκτελούσε ο Βενιζέλος από το 1912 έως και τη βουλγαρική εισβολή στην ανατολική Μακεδονία τον Αύγουστο του 1916. Με τα υπομνήματα του 1915, η φιλοβουλγαρική εμμονή του Βενιζέλου πήρε και επίσημη μορφή, με πρόσχημα την αόριστη παραχώρηση εδαφών στη Μικρά Ασία.

Να τι έγραψε ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα κόμης Αλεσάντρο Ντε Μποσντάρι: «Και η Ελλάδα τι αντίδωρο θα είχε; Αργότερα, αν θα έμπαινε στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ και αυτή κέρδιζε τη νίκη, θα της παραχωρούνταν (ισομεγέθεις) εκτάσεις στη Μικρά Ασία! Ευτελέστατη και κακοήθης πολιτική έμπνευση και ιδέα, που προϋπέθετε από τη μία πλευρά ότι η Βουλγαρία θα ήταν ελεύθερη να προσχωρήσει στον ένα ή στον άλλο συνασπισμό ή να παραμείνει ουδέτερη, μολονότι ήταν ήδη άρρηκτα συνδεδεμένη με την Αυστροουγγαρία, και από την άλλη υπήρχε η εντελώς παράλογη «υπόθεση» ότι στην Ελλάδα θα παραχωρούνταν κάποτε, υπό τον όρο της κατάκτησής τους, ίσης έκτασης εδάφη στον ασιατικό χώρο με τα δικά της της Μακεδονίας, τα οποία αυτή θα εκχωρούσε στη Βουλγαρία τώρα! Ακούστηκε ακόμη τότε πώς μεταξύ των αποζημιώσεων που θα δίνονταν κάποτε στην Ελλάδα περιλαμβανόταν και η Βόρειος Ήπειρος, που είχε μόλις εκκενωθεί από τον ελληνικό στρατό, αλλά με τον Αυλώνα προοριζόμενο για την Ιταλία».

Δηλαδή, κυρίες και κύριοι, ο  Ελευθέριος Βενιζέλος έδινε κομμάτι - κομμάτι όλα τα εδάφη που απελευθέρωσε ο ελληνικός στρατός στους δύο βαλκανικούς πολέμους, αλλά έμεινε στην ιστορία ως ο «εθνάρχης» που διπλασίασε την Ελλάδα! Στην πραγματικότητα, οι πάτρωνές του, τον έβαλαν να «διορθώσει» αυτόν τον διπλασιασμό – και αυτός υπάκουε - μετά την αναπάντεχη, για όλους αυτούς, προέλαση του ελληνικού στρατού από το Σαραντάπορο έως την Κορυτσά και τον Έβρο.

Αλήθεια σημαίνει να βλέπεις την ιστορία με τα μάτια της εποχής της. Θέλω να δείτε αυτό το βιβλίο σαν μια γρίλια στο παράθυρο, που την ανοίγεις και μπαίνει μέσα καθαρός αέρας και μία δέσμη φωτός, μία δέσμη αλήθειας.

Οι εισηγήσεις των ομιλητών:  

Ο Δημήτρης Γαρούφας 
Ο Πάνος Νοτόπουλος 
Η συζήτηση με το κοινό 
Προαναγγελία της εκδήλωσης

Φωτογραφικά στιγμιότυπα

Το αδιαχώρητο λίγο πριν αρχίσει η εκδήλωση

Το πάνελ των ομιλητών. Στο βήμα ο συντονιστής της εκδήλωσης δημοσιογράφος Αντώνης Οραήλογλου

Το κοινό παρακολουθεί με ενδιαφέρον τους ομιλητές

Ο Δημήτρης Γαρούφας, ο Πάνος Νοτόπουλος και ο Βασίλης Κάρτσιος

Οι εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ επί ποδός. Από αριστερά ο Στέλιος Ζήκας και ο εκδότης Βασίλειος Χρήστου.

Αθανάσιος Λειβαδιώτης, Γεώργιος Βοζιάνης, Μαρία Χατζηελευθερίου - Σώη, Βασίλης Μπάτος, Βασίλης Κάρτσιος, Θωμάς Σίσκος. Με λίγα λόγια, το διαχρονικό προεδρείο του συλλόγου ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΠΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Η Στρατηγού Καλλάρη είναι μονόδρομος από την παραλιακή Λεωφόρο Νίκης. Υπάρχουν ιδιωτικοί χώροι στάθμευσης και στη Στρατηγού Καλλάρη και στη Δημητρίου Γούναρη.