ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟΣ: ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΧΗΣ

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Μόνο με ένα συνδυασμό των τεσσάρων βασικών λατινογενών γλωσσών θα μπορούσε κανείς να αποδώσει στην ευρύτητά του και κατά κυριολεξία την έννοια του πολιτικού συμψηφισμού, ο οποίος χρησιμοποιείται κατά κόρον στη χώρα μας από το πολιτικό σύστημα, σε μία διελκυστίνδα εξισορρόπησης ευθυνών, σκανδάλων και πολιτικού αμοραλισμού.

Στα ιταλικά ο συμψηφισμός αποδίδεται ως radura, που σημαίνει …ξέφωτο. Στα ισπανικά, compensación είναι η πράξη της αντιστάθμισης, η τροποποίηση που επιφέρει αντιστάθμιση και διατήρηση της ισορροπίας. Στα αγγλικά, το offsetting αποδίδεται με μία σειρά συνωνύμων του counteract, δηλαδή ως αντενέργεια, αντίδραση, εξουδετέρωση και αντίπραξη. Στα γαλλικά, ο συμψηφισμός αποδίδεται ως dégagement, δηλαδή ως εκκαθάριση, κάθαρση, διαφυγή, απεμπλοκή.

Έτσι, λοιπόν, μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό για ποιο λόγο το πολιτικό σύστημα καταφεύγει σε πολιτικούς συμψηφισμούς και παραπέμπει, μέσω αυτών, στις ελληνικές καλένδες καραμπινάτα σκάνδαλα, όπως το χρηματιστήριο, το μαύρο χρήμα στα κομματικά ταμεία, το κτηματολόγιο, τις παράνομες ελληνοποιήσεις, τις μίζες, τους «ανελέητους» διορισμούς, τις μεθοδεύσεις διάλυσης και ξεπουλήματος της χώρας δια των μνημονίων, τις «ξετσίπωτες» διατάξεις παραγραφής ποινικών και πολιτικών αδικημάτων, τον ορυμαγδό των τροπολογιών σε άσχετα νομοσχέδια, τις φωτογραφικές διατάξεις τακτοποίησης ημετέρων, αλλά κυρίως την άφεση αμαρτιών στον ξεδιάντροπο πολιτικό αμοραλισμό του «λεφτά υπάρχουν», του «σκισίματος των μνημονίων», και μίας «αυταπάτης» που σ’ αυτή την ξεπουλημένη χώρα μπορεί να σε κάνει πρωθυπουργό.

Προσφιλής μέθοδος του πολιτικού απατεώνα; Δεν μιλά ποτέ για τη «ταμπακιέρα» και καταφεύγει πάντοτε στον πολιτικό συμψηφισμό με καταγγελτικό λόγο. Αυτή η μέθοδος προσομοιάζει με εκείνη κάποιων δημοσιογράφων, που «ελέγχουν» την εξουσία, κάνοντας συνεχείς επιθέσεις μόνο στην αντιπολίτευση. Η τραγωδία του πολιτικού απατεώνα; Η αδυναμία αντίδρασης μέσω ενός πολιτικού συμψηφισμού. Τότε απλώς σιωπά γιατί γνωρίζει ότι τουλάχιστον δεν ομολογεί την ενοχή του. Μοιάζει, όμως, με τη στρουθοκάμηλο που κρύβει το κεφάλι της στην άμμο:

«Ο Τσίπρας γιόρτασε την επέκταση της αποπληρωμής του χρέους με μια ομιλία του στις 21 Ιουνίου κάνοντας λόγο για μία “ιστορική μέρα”. Αμφιβάλλω αν κάποιος θα το θυμάται το επόμενο έτος. Το χρέος της Ελλάδας, η πηγή των προβλημάτων μας, διαπιστώθηκε ότι ήταν “παράνομο και μη βιώσιμο”, (illegitimate, illegal, odious and unsustainable), από την κοινοβουλευτική επιτροπή ελέγχου χρέους που συγκάλεσα ως πρόεδρος του κοινοβουλίου το 2015. Ο Τσίπρας δεν χρησιμοποίησε ποτέ τις επίσημες εκθέσεις της επιτροπής. Υπό την ηγεσία του, το χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε και προβλέπεται να φτάσει σε εκρηκτικά επίπεδα.

Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα θα έχει "καθαρή έξοδο" από το Μνημόνιο τον Αύγουστο: έχει ήδη νομοθετήσει για τη νέα λιτότητα που επιβλήθηκε με την τρόικα μέχρι το 2022, αποδέχθηκε την εποπτεία της οικονομίας μέχρι το 2060 και απέδωσε τον έλεγχο της δημόσιας ιδιοκτησίας μέχρι το 2114.

Ο Τσίπρας είχε υποσχεθεί να καταστρέψει τους ολιγάρχες των μέσων ενημέρωσης. Σήμερα, οι παλιοί ολιγάρχες εξακολουθούν να ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης της Ελλάδας, ενώ μια νέα γενιά, οι "ολιγάρχες της εποχής του Τσίπρα", καθιερώθηκαν».

Η συνέντευξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου στον Guardian, με τον εύγλωττο τίτλο “If you love Greece, help us get rid of Alexis Tsipras and his zombie party” δεν επιδέχεται αντίπραξη με τακτικές πολιτικού συμψηφισμού:

«Από το 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει εφαρμόσει ένα απογοητευτικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, με την πώληση λιμανιών, αεροδρομίων, σιδηροδρόμων, εταιρειών ύδρευσης και φυσικού αερίου, τους αρχαιολογικούς και πολιτιστικούς χώρους, τα θέατρα, τα δικαστήρια, και άλλες κερδοφόρες επιχειρήσεις. Κανείς από τους νεοφιλελεύθερους προκάτοχους του Τσίπρα δεν τολμούσε να πάει τόσο μακριά.

Το 2017 η κυβέρνησή του ξεκίνησε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς σπιτιών που δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους προς τις τράπεζες, χρησιμοποιώντας αντισυνταγματικές μεθόδους και αστυνομική βία. Ως δικηγόρος, είδα την αστυνομία να χρησιμοποιεί δακρυγόνα μέσα σε ένα δικαστήριο. Για να ευχαριστήσει την τρόικα, ποινικοποίησε ακόμη και τις διαμαρτυρίες κατά του πλειστηριασμού των σπιτιών.

Ως επικεφαλής του κόμματος "Πορεία προς Ελευθερία", έκανα έκκληση στον ελληνικό λαό να αντισταθεί στην τρόικα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ζητάμε την υποστήριξη όλων των προοδευτικών, συμπεριλαμβανομένων των φίλων μας στο Εργατικό Κόμμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αριστερό κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι. Έχει γίνει ένα πολιτικό ζόμπι, συντρίβοντας κάθε προοδευτική αξία καθώς υπνοβατεί προς την εκλογική καταστροφή του. Η απομάκρυνσή του από την εξουσία είναι το πρώτο βήμα προς την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα». (Syriza is not the leftwing party it claims to be. It has become a political zombie, crushing every progressive value as it sleepwalks to its electoral demise. Its removal from power is the first step towards restoring democracy in Greece).

Συνεπώς, ο επικεφαλής της Γαλλικής Αριστεράς, Ζαν Λυκ Μελανσόν  βρήκε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξαπολύσει σφοδρή επίθεση κατά του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, χαρακτηρίζοντάς τον ως μία «από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής».

Mélenchon: "Tsipras est l’une des figures les plus minables de la vie politique européenne". Η μετάφραση του χαρακτηρισμού αποδίδεται ορθά αν και η λέξη minable έχει μερικές φορές την έννοια του ρηχού, του «πτωχού», του πολύ κακού και χρησιμοποιείται, για παράδειγμα, για μία κακή τηλεοπτική εκπομπή, όπως έχει καταστεί και η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

https://youtu.be/2SmzM6XaqAk

Κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης, με θέμα τη δυνατότητα συγκρότησης ενός αριστερού ευρωπαϊκού μετώπου, ο Μελανσόν ανέφερε ότι ο Αλέξης Τσίπρας «ξεπουλά τη δημόσια περιουσία και καταστρέφει τη χώρα του». Η δημοσιογράφος του γαλλικού δικτύου BFMTV υπενθύμισε στον Μελανσόν μία παλαιότερη δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού, στην οποία είχε τονίσει μεταξύ άλλων: «Έχω την αίσθηση ότι ο Μελανσόν δεν θέλει να κυβερνήσει. Είμαι πλέον βέβαιος ότι σε περίπτωση νίκης, δεν θα ξέρει τι να κάνει. Αυτό δεν αποτελεί αριστερή θέση».

Προφανώς, για τον κ. Τσίπρα «αριστερή θέση» είναι να λες τερατώδη πολιτικά ψέματα και να εξαπατάς τον λαό αλλάζοντας και το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος. Ο Μελανσόν, ο οποίος δεν κυβερνά αλλά διατηρεί την πολιτική του αξιοπρέπεια, ξέσπασε στα γέλια και τόνισε χαρακτηριστικά:

«Ο Τσίπρας εξελέγη, υποσχόμενος ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα, και όταν του παρουσίασαν ένα απαράδεκτο μνημόνιο το έθεσε σε δημοψήφισμα, χωρίς να αποδεχθεί τελικά τη βούληση του λαού του. Πρόδωσε το λόγο του. Γιατί ξεπουλά τη δημόσια περιουσία και καταστρέφει τη χώρα του; Δεν θέλω να υπάρχει ούτε ένας Γάλλος πολίτης που να πιστεύει πως αν εγώ αναλάβω την εξουσία θα γίνω ένας ακόμη… Τσίπρας».

Έτσι, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να ανησυχεί όχι γιατί, όπως του είπε ο Μίκης, τον συγχαίρουν όλοι οι πρώην ιδεολογικοί εχθροί του, αλλά γιατί «πυροβολούν» όλοι αυτοί που κάποτε ήταν πολιτικά μαζί του. Ιδιαίτερη βαρύτητα, για ευνόητους λόγους, έχει η άποψη του Αλέκου Αλαβάνου:

«Ο χώρος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ καλύπτεται από τη ΝΔ – και δεν το λέω ειρωνικά. Κοινή πολιτική τους είναι η υποταγή στους δανειστές, ο ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι ακόμα πιο δεξιά. Όχι μόνο η ΝΔ, αλλά, από το τέλος του Εμφυλίου και μετά, καμία συντηρητική ή αντιδραστική πολιτική δύναμη δεν έχει κάνει, με τόση επιτυχία μάλιστα, ανάλογη επίθεση στην Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε και απαξίωσε το στρατηγικό της πλεονέκτημα, τις αξίες του κόσμου της εργασίας που παραδοσιακά τη διέπνεαν: ειλικρίνεια, ευθύτητα, εντιμότητα, μαχητική αγωνιστικότητα για τα δικαιώματα του λαού. Έρχεται όμως η στιγμή για τον πέλεκυ της δικαιοσύνης».

Βεβαίως, ούτε στην περίπτωση του Αλέκου Αλαβάνου ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να «απεμπλακεί» με τη μέθοδο του πολιτικού συμψηφισμού. Ο κ. Αλαβάνος κατεδάφισε, εκτός από τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, και το ιδιωτικό συμφωνητικό Κοτζιά – Ντιμιτρόφ με μία απλή διαπίστωση:

«Όσο για τη συμφωνία, στοιχειώδης αρχή της διπλωματίας είναι ότι οι θετικές πλευρές εκκινούν ταυτόχρονα για τις δύο πλευρές, και όχι σήμερα για τη μία και στον αόριστο μέλλοντα και εάν για την άλλη. Κι ακόμα νέα δεδομένα για τη Μακεδονία απαιτούν μιαν άλλη αντίληψη και αναπτυξιακό πρόγραμμα για τη Βόρεια Ελλάδα. Η Θεσσαλονίκη έχει πιο σημαντική γεωστρατηγική σημασία και από την Αθήνα».

(Από πρόσφατη συνέντευξη στο Βήμα της Κυριακής, με αναδημοσίευση στο iskra.gr).

Ανακεφαλαιώνοντας, και σύμφωνα με τις παραπάνω δηλώσεις, (συ είπας), ο Αλέξης Τσίπρας έχει καταστεί η πιο ελεεινή φιγούρα της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής, επικεφαλής ενός πολιτικού κόμματος ζόμπι με επιθέσεις βαμπίρ στην Αριστερά μόλις δύσει ο ήλιος, που βρίσκεται δεξιά της Ν.Δ., και συνεπώς είναι ακροδεξιό κόμμα, και έχοντας συμπράξει κυβερνητικά με την ακροδεξιά καρικατούρα των ΑΝΕΛ κατηγορεί κάθε μη Συριζαίο ως ακροδεξιό, ελπίζοντας να περάσει στα αριστερά της Ν.Δ., όπου συνωστίζονται παλιοί και νέοι σοσιαλιστές, μπολσεβίκοι νέας κοπής και όπως πάντα …τραπεζίτες. Άλλωστε, απεφάνθη και η πάνσοφος Φώφη, ερίτιμο μέλος όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων από το 2010: Ο Τσίπρας είναι δεξιός και με τη βούλα!

(ΥΣ.: Ε, λοιπόν, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μία πολύ ωραία …ατμόσφαιρα!).

ΚΟΤΖΙΑΣ: ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΣ ΕΔΩ ΚΑΙ 100 ΧΡΟΝΙΑ

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Εάν εξαιρέσουμε τον κυνισμό, την ειρωνεία, και τον ναρκισσισμό που αποπνέουν οι κατά καιρούς δηλώσεις του για το σκοπιανό, η γλώσσα του σώματος και η συνακόλουθη έκφραση του προσώπου του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, τότε οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι, από τον Νοέμβριο του 2017, έκανε μία φιλότιμη προσπάθεια να μας πείσει ότι διαθέτει μία αίσθηση πολιτικού ρεαλισμού, της ρεαλπολιτίκ κατά την ευρωπαϊκή διπλωματική γλώσσα.

 Όμως, ταυτόχρονα, ο κ. Κοτζιάς μας άφηνε και μία αίσθηση πως ήθελε να μας διαβεβαιώσει ότι …όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Σκοπιανό; Σιγά το πρόβλημα! Είναι να απορεί κανείς πώς έμεινε άλυτο τόσα χρόνια! Άντε τώρα που «λύσαμε» το σκοπιανό, να λύσουμε και το αλβανικό, να λύσουμε και το βουλγαρικό να λύσουμε και το τουρκικό και μετά να κλείσουμε, ως αχρείαστες, τις διπλωματικές υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών.

Πριν τη συζήτηση στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της Ε.Ε. στο Λουξεμβούργο για το θέμα της διεύρυνσης των δυτικών Βαλκανίων, ο κ. Κοτζιάς απηύθυνε έκκληση προς όλες τις πλευρές «να κατανοήσουν ότι υπάρχουν πράγματι προβλήματα με την ΠΓΔΜ και την Αλβανία, αλλά μπορούν να λυθούν πιο αποτελεσματικά εάν ενταχθούν σε μια διαδικασία monitoring και screening». Αν και οι ξενόγλωσσοι αυτοί όροι δεν αποτελούν παρά μία διπλωματική κοινοτοπία, ως διπλωματική πρακτική είναι ευρέως γνωστοί στις υπηρεσίες των Βρυξελλών και δύσκολα θα τις κατέτασσε κανείς στις πρακτικές μίας ρεαλπολιτίκ. 

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση ο υπουργός Εξωτερικών χαρακτήρισε τη συμφωνία των Πρεσπών ότι «ήταν το καλύτερο νέο της Ευρώπης εδώ και μια 5ετία», επισημαίνοντας τα εξής: «Σε μια εποχή που είχαμε κρίση της ευρωζώνης, κρίση ταυτότητας, εμβάθυνσης ή διεύρυνσης, το brexit, έχουμε και το Μεταναστευτικό, σε αυτήν την εποχή λύθηκε ένα πρόβλημα που αφορούσε και στην ΕΕ. Αναγνωρίστηκε η δυνατότητα της διπλωματίας να λύνει προβλήματα και να μην κοιτάει η Ευρώπη προς τα πίσω».

Με λίγα λόγια, ο κ. Κοτζιάς ισχυρίστηκε ότι μέσα στον ορυμαγδό των πολιτικών εξελίξεων της Ευρώπης των 29, αυτός και μόνον αυτός ήταν ο φορέας των good news της τελευταίας πενταετίας. Δηλαδή, το ιδιωτικό συμφωνητικό Κοτζιά – Ντιμιτρόφ είναι καλύτερο νέο και από τη δήθεν καθαρή έξοδο της χώρας από τα μνημόνια;

Μόνιμη επωδός των επιχειρημάτων του κ. Κοτζιά υπήρξε ότι από τη συμφωνία για το σκοπιανό θα έπρεπε να βγουν όλοι κερδισμένοι. Σε συνέντευξή του σε εκπομπή της ΕΡΤ, ο κ. Κοτζιάς σημείωσε: «Αυτό που χρειάζεται είναι η FYROM να αποκτήσει, και εμείς να το επιδείξουμε, μια κουλτούρα συναίνεσης και συμβιβασμού, που σημαίνει ότι ούτε εμείς ούτε εκείνοι μπορούν να τα πάρουν όλα. Πρέπει να βρούμε έναν συμβιβασμό που να είναι ωφέλιμος και για τα δύο κράτη ο οποίος να αντέχει στο χρόνο».

Μας είχε προειδοποιήσει, λοιπόν, ότι επρόκειτο για μία συμφωνία win-win, μόνο που οι στρατηγικές διαπραγμάτευσης win – win αφορούν τις επιχειρηματικές συμφωνίες – συγχωνεύσεις, στις οποίες επιδιώκεται τα δύο συμβαλλόμενα μέρη να αποκομίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη από μία μακράς διάρκειας επιτυχημένη επιχειρηματική συνεργασία. Μπορεί ο καθένας να εντρυφήσει στις 5 στρατηγικές, όπως τις αναλύουν οι ειδικοί της Νομικής Σχολής του Harvard, που οδηγούν σε μία πραγματικά επιτυχημένη συμφωνία win – win. Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δεν είναι ούτε πολυεθνική ούτε αμοιβαίο κεφάλαιο κ. Κοτζιά, ή μήπως είναι;

Βενιζέλος και Ινονού, το 1930 είχαν "λύσει" και αυτοί τα ελληνοτουρκικά.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, το πολιτικό ψυχογράφημα του κ. Κοτζιά γράφτηκε το 1925 από τον Ξενοφώντα Στρατηγό. Ο υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου και μέλος των κυβερνήσεων Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη είχε καταδικαστεί σε ισόβια για τη μικρασιατική καταστροφή αλλά πολύ σύντομα αποφυλακίστηκε. Πέθανε το 1927 στην Ελβετία αλλά πρόλαβε και μας κληροδότησε το πολιτικό ψυχογράφημα του Ελευθερίου Βενιζέλου, που ταιριάζει γάντι στην εικόνα που εμφάνισε ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών με την αυθαίρετη πολιτική του στο σκοπιανό, ερήμην της λαϊκής βούλησης.

 «Από χαρακτήρος και ιδιοσυγκρασίας ανυπόμονος, μη έχων την δύναμιν να συγκρατή τον εαυτόν του εν τη αναμονή και παραβλέπων το ότι ο βίος των Εθνών δεν μετράται με ημέρας αλλά με αιώνας, ήτο ο άνθρωπος των ταχειών, προχείρων, ριζικών και τελειωτικών λύσεων παντός ζητήματος, επί τη βάσει των περιστάσεων της στιγμής. Έσπευδεν, ως ο φοβούμενος μήπως άλλος τον προλάβη, να πραγματοποιήση την τελικήν εκκαθάρισιν του «δούναι» και «λαβείν» του Ελληνισμού, προεξοφλών προς τούτο το μέλλον αυτού… Εκάστη των λύσεών του, πραγματοποιουμένη, θα εκανόνιζεν αμετακλήτως την τύχην των επερχομένων γενεών, αλλά κατά διάφορον εκάστοτε τρόπον. Αι αποφάσεις, ας εκάστοτε υπηγόρευεν η φαντασίαν του, η ευκόλως διεγειρομένη εκ τυχαίων ή ασυστάτων πολλάκις εντυπώσεων, άς απεκάλει «διαισθήσεις» απέβλεπον σχεδόν πάντοτε εις λύσεις τελειωτικάς. Η στιγμή ή η «ευκαιρία» εξήσκει επί της ιδιοσυγκρασίας του εντελώς ιδιάζον και καταπληκτικής εντάσεως γόητρον, εξ ού καθίστατο έξαλλος.

…Υπό το κράτος τοιαύτης διεγέρσεως ενήργει ως μαινόμενος, η διάνοιά του συνεσκοτίζετο υπό του πάθους, όπερ εκυριάρχει ολοκλήρου της υπάρξεώς του, η δε ομολογουμένη διαύγεια της κρίσεως αυτού εθολούτο… Όλα αμέσως, άνευ αναβολής, άνευ χρονοτριβής δια να μη χαθή η «ευκαιρία»!

… Απεριόριστος εγωπάθεια τον παρώρμα εις το να μη ανέχηται υπό τον ουράνιον θόλον, όστις περιέβαλε τον ιδικόν του κόσμον, ειμή μόνον υποτελείς, όργανα πειθήνια και άβουλα, θαυμάζοντα τα παράβολα σχεδιά του και εξυπηρετούντα ανεξετάστως αυτά. Άρχοντες και αρχόμενοι, σκέψις, ελευθέρα βούλησις, λαϊκή θέλησις, έπρεπε να είνε υποπόδιον των ποδών του…».

Από πολύ νωρίς, όταν «έσκασε» η ακόρεστη βουλιμία του κ. Κοτζιά να λύσει το σκοπιανό (Δεκέμβριος 2017), εκδηλώθηκαν και οι αλαζονικές απόψεις του: «Αυτό που χρειάζεται είναι μία πλειοψηφία βουλευτών, όχι μία πλειοψηφία κομμάτων. Και μια πλειοψηφία ευθύνης. Όποιος θέλει να πάρει ευθύνη είναι μία πλειοψηφία» καθώς δεν «μπορεί να μένει άλυτο ένα ζήτημα γιατί κάποιοι παίζουν με το μέλλον της χώρας».

Όποιος θέλει να πάρει ευθύνη είναι μία πλειοψηφία! Οι θλιβερές μειοψηφίες έχουν ξεσαλώσει με φαινομενικά καινοφανείς, αλλά στην πραγματικότητα παλαιομοδίτικες διεθνιστικές θέσεις. Δηλαδή, αν πάρει κάποιος την ευθύνη να καταλύσει το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, τότε καθίσταται αυτομάτως και πλειοψηφία; Αν κάποιος πάρει την ευθύνη να αλλάξει το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος, τότε καθίσταται αυτομάτως πλειοψηφία; 

Συνεπώς, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία η αντιπαράθεση του κ. Κοτζιά με όλο το πολιτικό φάσμα, το οποίο αποδόμησε άρθρο – άρθρο το ιδιωτικό συμφωνητικό των Πρεσπών. Εκτός όλων των άλλων, σας παραπέμπω στην υποδειγματική ομιλία του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στη βουλή. Πρόσφατο παράδειγμα υπήρξε η «κόντρα» του υπουργού Εξωτερικών με τον περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολο Τζιτζικώστα, στην οποία τα πράγματα ειπώθηκαν με το όνομά τους:

 «Για δεύτερη φορά τις τελευταίες μέρες ο κ. Κοτζιάς επιλέγει να μου επιτεθεί με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, απλώς επειδή διαφωνώ με την κατάπτυστη, εθνικά επιζήμια και επικίνδυνη 'συμφωνία' του με τον κ. Ντιμιτρόφ, χωρίς καμιά προσωπική πολιτική ή κομματική επιδίωξη. Καλά θα κάνει ο κ. Κοτζιάς να συνειδητοποιήσει εγκαίρως ότι η αλαζονική συμπεριφορά του, ο διχαστικός του λόγος και η επιμονή του στο λάθος, δυστυχώς δεν βλάπτουν μόνο τον ίδιο και την κυβέρνησή του αλλά συνολικά τη χώρα».

Μέγιστο διπλωματικό ατόπημα του κ. Κοτζιά η επίκληση της «εθνικής γραμμής», όπως διαμορφώθηκε, υποτίθεται, στο Βουκουρέστι το 2008. Σχήμα οξύμωρο, οι «διεθνιστές» να επικαλούνται μία «εθνική γραμμή», και μάλιστα ενός Κώστα Καραμανλή. Την «εθνική γραμμή» ενός Καραμανλή για τον οποίον γέμιζαν τους τοίχους με συνθήματα όπως «να τελειώνουμε με τον Καραμανλή και την παρέα του». Πράγματι, με τον Καραμανλή και την παρέα του τελείωσαν και τώρα χαριεντίζονται και ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με τη δική τους παρέα, τους διεθνείς τοκογλύφους και τα τσιράκια τους στις Βρυξέλλες, εφαρμόζοντας πιστά τα μνημόνια, τα οποία θα έσκιζαν με ένα νόμο και ένα άρθρο. (Η υπογραφή του ιδιωτικού συμφωνητικού Κοτζιά - Ντιμιτρόφ την ημέρα των γενεθλίων του Μάθιου Νίμιτς δέον να θεωρηθεί ως σύμπτωση).

Εθνική γραμμή για το θέμα των Σκοπίων υπήρξε μία και μοναδική. Η απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992. ΟΥΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΑΥΤΟΥ. Ο Κοτζιάς, λοιπόν, εξοβέλισε από τη σκέψη του αυτή την εθνική γραμμή, την οποία είχε υιοθετήσει τότε σύσσωμη η πολιτική, πανεπιστημιακή και πνευματική ηγεσία της χώρας.

«Μέχρι σήμερα η αυθαίρετη χρήση της ιστορικής ονομασίας “Μακεδονία” από το ομόσπονδο κρατίδιο των Σκοπίων αποτελούσε, τυπικά τουλάχιστον, εσωτερική υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας. Από τη στιγμή όμως που θα συμβεί να αναγνωρισθούν τα Σκόπια ως χωριστό κυρίαρχο κράτος, υποκείμενο του διεθνούς δικαίου, και αποκτήσουν έτσι διεθνή υπόσταση ως “Μακεδονία“, η επιβουλή κατά της Ελλάδας καθίσταται κατάφωρη και αναπόφευκτη.

Διότι αυτό το νέο κράτος με το όνομα “Μακεδονία”, καθώς δεν καλύπτει το σύνολο αλλά μέρος μόνο του εθνικού γεωγραφικού χώρου τον οποίο υποδηλώνει το όνομά του, θα τείνει, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά, να λειτουργεί ως “εθνικό κέντρο”, πράγμα που συνεπάγεται “δυνάμει” εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος γειτονικών κρατών, καλλιεργώντας έτσι τον αλυτρωτισμό των κατοίκων του, παρά το ότι αυτοί διαφέρουν εθνολογικά (είναι Σλάβοι, Αλβανοί και Τούρκοι) από τους κατοίκους της ελληνικής Μακεδονίας.

Η ειρήνη στα Βαλκάνια προϋποθέτει το σεβασμό των συνόρων. Η χρήση της ονομασίας “Μακεδονία” από ένα αναβαθμισμένο σε ανεξάρτητο πλέον κράτος των Σκοπίων συνιστά απροκάλυπτη αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων, μια αμφισβήτηση που δεν εκτοπίζεται και δεν εξουδετερώνεται ούτε με διεθνή σύμφωνα ούτε με συνταγματικές διατάξεις.

Με το σφετερισμό και την ιδιοποίηση της ονομασίας "Μακεδονία” τα Σκόπια – αν το κράτος τους τύχει της αναγνώρισής σας – δημιουργούν ένα πλάσμα (fiction), το οποίο θα δηλώνει καθημερινά στη διεθνή κοινότητα και θα καλλιεργεί στους κατοίκους του, ως “εθνικό όραμα” την προοπτική μιας “ενιαίας Μακεδονίας”, τμήμα της οποίας θα θεωρείται και η λεγόμενη “Μακεδονία του Αιγαίου” – όπως σκοπίμως και μονίμως αποκαλούν την ελληνική Μακεδονία – με στόχο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που κατοικείται 100% από Έλληνες».

Απόσπασμα από την Ανοικτή Επιστολή που συνυπέγραψαν και απέστειλαν, τον Μάρτιο του 1992, προς τους 12 υπουργούς των Εξωτερικών της τότε ΕΟΚ, ο Οδυσσέας Ελύτης μαζί με άλλες 5 προσωπικότητες, τον Ιωάννη Γεωργάκη, την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, τον Αριστόβουλο Μάνεση, τη Μελίνα Μερκούρη και το Δημήτρη Τσάτσο.

Το ιδιωτικό συμφωνητικό Κοτζιά – Ντιμιτρόφ δεν υπήρχε σε καμία προεκλογική εξαγγελία και σε καμία προγραμματική συμφωνία των κυβερνητικών εταίρων. Δεν μας εκπλήσσει το θράσος και ο κυνισμός των κυβερνητικών χειρισμών στο θέμα αυτό, το οποίο επιδιώκουν να το «λύσουν» χωρίς να έχουν καμία νομιμοποιητική εντολή όντας αυτή τη στιγμή μία θλιβερή μειοψηφία και σε πλήρη αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση.