Ό ΓΕΓΟΝΕ, ΠΏΣ ΓΕΓΟΝΕ;

Ή αλλιώς η ταυτότητα "των παιδιών της Αμύνης"

Full edition

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Ένα από τα βασικά θεωρήματα, που διδάσκονταν οι πάλαι ποτέ γυμνασιόπαιδες της πρακτικής κατεύθυνσης, ήταν ότι οι λανθασμένες υποθέσεις – συνθήκες οδηγούν σε εσφαλμένο αποτέλεσμα ή σε εσφαλμένες αποδείξεις των θεωρημάτων, κάτι το οποίο διερεύνησε επισταμένως και η επιστήμη της πληροφορικής, που δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει – εκτός από συνειδητή random επιλογή - με μη ελεγχόμενες αληθείς ή ψευδείς προτάσεις. Στην ιστοριογραφία αυτό έχει άμεση σχέση με υποκειμενικά ιστορικά θέσφατα, τα οποία δημιούργησαν το Άγιο Δισκοπότηρο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας – μυθιστοριογραφίας (της Αμύνης το σκουφάκι, έφερε τον Λευτεράκη κλπ.).

Κατά μία απλή διατύπωση, οι εξισώσεις είναι ισότητες που συνδέουν γνωστές παραμέτρους με άγνωστες, και αυτές θα πρέπει να προσδιορίσουμε. Από την εξίσωση της ιστορικής αποτίμησης δεν είναι δυνατόν να λείπουν συντελεστές, όπως είναι τα αδημοσίευτα, αμετάφραστα ή καταχωνιασμένα για δεκαετίες ντοκουμέντα υψηλής διαβάθμισης (απομνημονεύματα πρωθυπουργών, υπομνήματα εκθέσεις και ημερολόγια αρχιστρατήγων εκατομμυρίων στρατιωτών, αναφορές επίσημων διαπραγματευτών στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, βιβλία αρχιπρακτόρων της Ιντέλιτζενς Σέρβις, αποδεσμευμένα άκρως άκρως απόρρητα έγγραφα του Φόρεϊν Όφις), επειδή η αποκάλυψη αυτών των στοιχείων θα αλλοίωνε την καθεστηκυία ιστορική αφήγηση.

Η παράθεση αυτών των τεκμηρίων ουδόλως υπάγεται στη λογικής της έριδας ή της «συγκρουόμενης θεώρησης», και θα πρέπει να συμφωνήσουμε, ότι η ιστορία γράφεται με τους όρους της ιστορικής επιστήμης και δεν αποτελεί – για παράδειγμα - την ολοκλήρωση μιας ρεμπετοκατάνυξης (της Αμύνης τα παιδιά, διώξανε το βασιλιά, ώπα!), που στην περίπτωσή μας μιλούσαν γαλλικά και είχαν στήσει τα πυροβόλα στην τότε παραλιακή βασιλέως Γεωργίου, με στόχο τους κοιτώνες του Γ΄ Σώματος Στρατού.

Τον Αύγουστο του 1916, ο συνταγματάρχης Νικόλαος Τρικούπης ήταν επιτελάρχης του 3^ου Σώματος Στρατού στη Θεσσαλονίκη, και μάλιστα αναπλήρωνε στη διοίκηση του Σώματος τον στρατηγό Μοσχόπουλο, ο οποίος από τον Ιούλιο του 1916 βρισκόταν στην Αθήνα, σε αντικατάσταση, με απαίτηση των Αγγλο-Γάλλων, του στρατηγού Βίκτωρα Δούσμανη στη θέση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου. Να, πως περιγράφει ο Τρικούπης το βενιζελικό - Ανταντικό πραξικόπημα στη Θεσσαλονίκη, το επονομαζόμενο «κυβέρνηση εθνικής αμύνης», ή της «αμύνης τα παιδιά», που εν μέσω παγκοσμίου πολέμου έκοψε την Ελλάδα στα δύο.

«Την πρωίαν της 17^ης Αυγούστου, πληροφορούμαι ότι ο Διοικητής της ΧΙ Μοίρας Ορειβατικού Πυροβολικού Αντισυνταγματάρχης Κ. Μαζαράκης εστασίασε κατά του καθεστώτος, μη δυνηθείς όμως να συμπαρασύρη με το μέρος του, εξ όλης της Δυνάμεως της Μοίρας, ει μη μόνον δύο Αξιωματικούς... απευθυνόμενος προς τον Νομάρχην τω είπον: “Ολόκληρος ο στρατός παραμένει πιστός εις το καθήκον του και μόνον η Χωροφυλακή εστασίασεν (η Κρητική)”… Ο Λοχαγός Μαριέ μοί εδήλωσεν, ότι ο Στρατηγός Σαράϊγ δεν δύναται ν’ ανεχθή συμπλοκάς εντός της πόλεως… Τω απήντησα, ότι το στράτευμα, ως γνωρίζει, ευρίσκεται εν αμύνη εντός των Στρατώνων του, και ότι πρώτοι οι ποιήσαντες χρήσιν του πυρός, εναντίον Στρατιωτικού Τμήματος μεταβαίνοντος προς εκτέλεσιν υπηρεσίας, είναι οι στασιασταί και τω προσέθεσα, ότι ευρίσκομαι εν απορία, πώς ο Γάλλος Στρατηγός Σαράϊγ επιτρέπει την δημιουργίαν επαναστατικού Κινήματος εν πόλει μάλιστα εν ή έχει κηρυχθή παρ’ αυτού και λειτουργεί ο Στρατιωτικός Νόμος. Περί την 8.30΄ πρωϊνήν ώραν (18 Αυγούστου) ήρξαντο αφικνούμενα τμήματα Γαλλικού στρατού μετά πυροβόλων τεθωρακισμένων, άτινα ετάχθησαν εις τας παρόδους της παραλιακής Λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου με μέτωπον προς τους κεντρικούς Στρατώνας και τα Γραφεία του Σώματος Στρατού… Ο Γάλλος λοχαγός Ντεκρέ, Σύνδεσμος του Γαλλικού Στρατηγείου, μετά του Στρατηγείου του Γ΄ Σώματος Στρατού, επανέλαβε περίπου όσα και ο λοχαγός Μαριέ, προσθέσας, ότι “εάν δεν αποσυρθώσι τα τμήματα μέχρι της 10^ης π.μ. ώρας, το Γαλλικόν Πυροβολικόν θα βάλη μίαν βολήν άσφαιρον, ήν θα επακολουθήση κανονιοβολισμός εναντίον των Στρατώνων και των Γραφείων του Σώματος Στρατού”». Μία λοιπόν ψευδής συνθήκη, για την ταυτότητα των «παιδιών της Αμύνης», μπορεί να οδηγήσει είτε στο καπηλειό για τα επινίκεια είτε στο μικρασιατικό ολοκαύτωμα.

Θα ζητούσε ποτέ κανείς από τον αείμνηστο Μανόλη Ανδρόνικο να ξαναθάψει τους βασιλικούς τάφους στη Βεργίνα, από τον Δημήτρη Παντερμαλή να επιχωματώσει και πάλι το Δίον και από τον Πέτρο Θέμελη να εξαφανίσει την αρχαία Μεσσήνη, επειδή η αρχαιολογική σκαπάνη οδηγούσε σε επαναδιατύπωση των ιστορικών δεδομένων; Ναι, τα γενόμενα «ουκ απογίγνονται», αλλά η ιστορική έρευνα φροντίζει μη και πάλι γενόμενα έσονται.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΎΒΡΕΩΣ

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Παρά τον νεοελληνικό εκφυλισμό της, η λέξη ύβρις εξακολουθεί στις μέρες μας να αποδίδεται με την αρχαιοελληνική σημασία της, με τη μόνη διαφορά της απεμπλοκής των θεών από τις καθημερινές ανθρώπινες αλαζονικές και προσβλητικές συμπεριφορές. Κανένας υβριστής δεν αναμένει πια τη Νέμεσι και την τιμωρία του από το θρόνο του Δία, ιδιαιτέρως αν κατάφερε να σκαρφαλώσει τις κορφές του Ολύμπου και να παρατηρήσει ιδίοις όμμασι, ότι καμία θεϊκή πλάτη δεν ακουμπά στο Στεφάνι. Ούτε βεβαίως, υπάρχει ο κίνδυνος επίκλησης του Ορφικού Ύμνου στη Νέμεσι «Έλα ευλογημένη και ιερή Θεά… την αγαθοεργή σου βοήθεια δώσε στην ώρα της ανάγκης, και άφθονη ισχύ στη δύναμη της λογικής, τις σκέψεις τις ασεβείς, τις αλαζονικές και τις χαμερπείς διώξε μακριά».

Για τους κλασσικούς φιλολόγους υβριστής σήμαινε αυτόν που υπερέβαινε τα όρια και τους φραγμούς του ηθικού νόμου. Για μερικούς από τους σύγχρονους ασχολούμενους με τα δημόσια πράγματα, η ύβρις καλύπτει τα κενά στον πολιτικό λόγο και την επιστημονική και λογική τους συγκρότηση. Αυτό είχε αποδοθεί, κατά σειρά, στη δύναμη της δημοσιοποίησης των απόψεών τους μέσω των εντύπων, έπειτα στη σαγήνη του μικροφώνου και της τηλεοπτικής κάμερας, αλλά το φαινόμενο δρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τη μισαλλοδοξία και τον ναρκισσισμό της εμφατικής προβολής.

Δεν γνωρίζουμε αν το καθημερινό υβρεολόγιο στον πολιτικό και κομματικό στίβο εμπίπτει – πέρα από τη δαμόκλειο σπάθη του Ραδιοτηλεοπτικού – και στις διατάξεις του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, γιατί είναι συνήθεις οι διαφορετικές ερμηνείες νομικών και συνταγματολόγων και στην περίπτωσή τους δεν αρκεί ένα «μπιπ» για να λυθεί η διαφορά. Αρκεί να μην θεωρηθεί νομικό προηγούμενο, και εφαρμοστεί επί πάσης βρισιάς, απόφαση γαλλικού δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία «ο όρος φασίστας θα μπορούσε να έχει υβριστική χροιά, αλλά όχι όταν χρησιμοποιείται μεταξύ πολιτικών αντιπάλων, για ένα πολιτικό ζήτημα».

ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Εκατομμύρια Έλληνες ευελπιστούσαν ότι κατά τη β΄ ανάγνωση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου στην επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, θα αναφερόταν ρητά η ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών των Ποντίων, των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και των Αρμενίων, ως απόρροια της φράσης του νομοσχεδίου περί «γενοκτονιών αναγνωρισμένων από την Ελληνική Βουλή». 

Βουλευτές που "έλκουν την καταγωγή τους από τη Μικρά Ασία" επισημαίνουν ότι περιέργως δεν παρουσιάστηκε από το υπουργείο Δικαιοσύνης νομοθετική βελτίωση, στην οποία να υπάρχει ρητή μνεία των γενοκτονιών σε βάρος των Ελλήνων. Προσφυγικές οργανώσεις ζητούν, όταν έρθει στην Ολομέλεια της Βουλής το αντιρατσιστικό, να τοποθετηθούν οι βουλευτές ξεκάθαρα.

Για τις διατάξεις του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις και ενστάσεις από τα πολιτικά κόμματα της μείζονος αντιπολίτευσης αλλά και από κυβερνητικούς βουλευτές. Είχαμε επισημάνει έγκαιρα ότι και η πλέον τεκμηριωμένη και αυταπόδεικτη τέλεση γενοκτονικών κακουργημάτων ακυρώνεται από την έλλειψη πολιτικής βούλησης, καθώς δεν εξηγείται διαφορετικά η παντελής αποσιώπηση της γενοκτονίας του ελληνισμού της ανατολικής Μακεδονίας κατά τη βουλγαρική κατοχή του 1916-1918.  Η μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια της Βουλγαρίας να αλλάξει τον εθνολογικό χάρτη της ανατολικής Μακεδονίας, παρά τη συντριπτική ήττα της από τον ελληνικό στρατό στον β΄ βαλκανικό πόλεμο το καλοκαίρι του 1913, υπήρξε μία από τις πλέον τεκμηριωμένες γενοκτονίες σε βάρος του ελληνισμού.

Το θέμα τέθηκε στο περιθώριο, ενώ υπήρξε από πολύ νωρίς, σε πραγματικό χρόνο, ένα ικανό διεθνές νομικό και διπλωματικό υπόβαθρο για την αναγνώριση και αυτής της γενοκτονίας, αλλά το θέμα δεν «πέρασε» ποτέ από την ελληνική Βουλή. Οι βουλευτές που έλκουν την καταγωγή τους από τη Μικρά Ασία πράττουν το χρέος τους. Το ερώτημα είναι πότε θα πράξουν το χρέος τους και οι βουλευτές, που έλκουν την καταγωγή τους από τη Μακεδονία.

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ

Βίοι παράλληλοι 1900-1922

 

Από αριστερά, ο Γιώργης Έξαρχος και ο Πάνος Νοτόπουλος

Όσοι παραβρέθηκαν το βράδυ της 5ης Μαϊου, στο αμφιθέατρο της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σερρών, στην εκδήλωση με θέμα «Η ανατολική Μακεδονία από τον Μακεδονικό Αγώνα έως τη Μικρασιατική Καταστροφή», είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν, εκτός από την τριλογία του Σερραίου ιστορικού ερευνητή Βασίλη Σ. Κάρτσιου, και την τέχνη της ...παρουσίασης βιβλίων!

Στην εκδήλωση έγινε από τον συγγραφέα αναφορά προδημοσίευσης στο υπό έκδοση βιβλίο του «Οι αρχιτέκτονες του Μικρασιατικού Ολοκαυτώματος», το οποίο θα κυκλοφορήσει συντόμως, και στο οποίο καταδεικνύεται η άμεση σχέση των εξελίξεων στην ανατολική Μακεδονία με τη μικρασιατική καταστροφή.

  Ο συγγραφέας - ερευνητής Γιώργης Έξαρχος και ο αναπληρωτής καθηγητής του Τ.Ε.Ι. Σερρών Πάνος Νοτόπουλος παρουσίασαν τα βιβλία «Η μάχη της Δοβίστας, ο Μακεδονικός Αγώνας στην Ανατολική Μακεδονία» και «Η γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολικής Μακεδονίας, κατά τη 2^η βουλγαρική κατοχή (1916-1918)». Προλόγισε ο πρόεδρος της Δ.Κ.Β.Σ. κ. Αθανάσιος Μπασδάνης.

Ο κ. Κάρτσιος υπογράφει βιβλία του μετά το πέρας της εκδήλωσης

 

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ "ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ"

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Η αμηχανία των ιστορικών με τη 2^α Μαΐου υπήρξε διαχρονική και αυτό βεβαίως δεν έχει να κάνει ούτε με το θάνατο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ούτε με την πτώση του Βερολίνου, ούτε με το θάνατο της Πηνελόπης Δέλτα αλλά ούτε και με την αμερικανική επιχείρηση για την εξόντωση του Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Στις 2 Μαΐου 1919, ο Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος αποβίβασε στη Σμύρνη μονάδες της Ι Μεραρχίας, η οποία βρισκόταν στην Ελευθερούπολη Καβάλας και ανέμενε τη μεταφορά των ανδρών της στην ανεκδιήγητη εκστρατεία στην Ουκρανία. Επί του πρακτέου, επρόκειτο για τη μεγαλύτερη ανοησία που διέπραξε πολιτικός από την εποχή του πελοποννησιακού πολέμου, όταν ο τυχοδιώκτης Αλκιβιάδης έπεισε τους Αθηναίους να τολμήσουν τη σικελική εκστρατεία και ουσιαστικά να υπογράψουν τη θανατική καταδίκη της κλασσικής αρχαιότητας.

Την προηγουμένη, οι τουρκικές αρχές με την προβοκατόρικη ανοχή των «συμμάχων» Ιταλών, απελευθέρωσαν εκατοντάδες ποινικούς από τις φυλακές, ενώ ο Νουρεντίν πασάς είχε οργανώσει ένοπλα τμήματα αντίστασης. Οι Έλληνες στρατιώτες αντέδρασαν άμεσα και βίαια στους πυροβολισμούς, με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες πολίτες και εκατοντάδες αιχμαλώτους. Την ίδια ημέρα ο Κεμάλ αναχωρούσε από την Κωνσταντινούπολη προς την Άγκυρα. Από την επομένη οι τουρκικές εφημερίδες ξεσήκωσαν όλη την ανατολή. Σκηνές αλλοφροσύνης και μίσους στην Κωνσταντινούπολη και σ’ όλο το μουσουλμανικό κόσμο. Ο σύγχρονος «Αλκιβιάδης» είχε βάλει την υπογραφή του φαρδιά πλατιά στον αφανισμό του μικρασιατικού ελληνισμού.

Τον Σεπτέμβριο του 1919, η έκθεση της συμμαχικής ανώτατης στρατιωτικής επιτροπής, που συγκροτήθηκε με εντολή των «4» στις Βερσαλλίες, έριξε όλο το βάρος της ευθύνης στην ελληνική πλευρά και η έκθεση, για ευνόητους λόγους, δεν δόθηκε στη δημοσιότητα. Τον ίδιο μήνα ο Βενιζέλος εκλιπαρούσε τον στρατάρχη Χένρι Γουίλσον να πείσει τον Βρετανό πρωθυπουργό Λόυντ Τζώρτζ, να αναλάβει η Βρετανία την αντιμετώπιση των κεμαλικών δυνάμεων, γιατί «και αυτός και η Ελλάδα τελείωσαν».