ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ...

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Η πρωτοσέλιδη φωτογραφία των συνταξιούχων υπαλλήλων του λιμένα του Μπουένος Άιρες, να διαδηλώνουν ζητώντας την καταβολή των συντάξεών τους, είχε τίτλο «Μαθήματα αποτυχίας από την Αργεντινή» και λεζάντα «μετά μία δεκαετία παράλογων και εξωπραγματικών πειραματισμών, η Αργεντινή περιδινείται εκ νέου στην οικονομική κρίση».

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Economist «η κρίση αυτή μπορεί να αποδοθεί στην ανικανότητα της προέδρου Κριστίνα Κίρχνερ, μόνο που η Κίρχνερ είναι απλώς η τελευταία σε μία σειρά λαϊκιστών, αστοιχείωτων στα οικονομικά, με πρώτο διδάξαντα τον Χουάν Περόν… Γιατί όμως να σταθεί κανείς σε μία μεμονωμένη εθνική τραγωδία; Διότι ο πραγματικός κίνδυνος για μία χώρα είναι να γίνει η Αργεντινή του 21^ου αιώνα».

Η Αργεντινή δεν αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή μόνο τα 10 τελευταία χρόνια, αλλά οι οικονομικές περιπέτειες της δεν έχουν τελειωμό από τη δεκαετία του 1970, σε σημείο που έχει περάσει στη σφαίρα των παραβολών, καθώς έχει αθετήσει το χρέος της το 1982, το 1989, το 2002 και το 2004. Η παραβολή της Αργεντινής, με τα έξι διαφορετικά νομίσματα σε 100 χρόνια, ως «η χώρα που απέφευγε την πραγματικότητα».

Είναι πολύ νωπές οι τοποθετήσεις Τσίπρα περί Αργεντινής για να ξεχαστούν, με αποκορύφωμα βεβαίως την εν τη ρύμη του λόγου δήλωσή του στη Βουλή: «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή». Ο Niall Ferguson χαρακτήρισε  «τόσο επιτυχή την αθέτηση χρέους από την Αργεντινή, ώστε πολλοί οικονομολόγοι έπρεπε να σκεφτούν ένα λόγο για τον οποίο κάποια κυβέρνηση-οφειλέτης θα τιμούσε τις δεσμεύσεις της έναντι των ξένων ομολογιούχων», καθώς μισό εκατομμύριο πιστωτές είχαν συμφωνήσει σε ένα «κούρεμα»- μαμούθ, 65 σεντς ανά δολάριο. Μόνο που «Η εξέλιξη του χρήματος» του Ferguson είχε γραφτεί πριν το 2008 και έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στο μύλο της …αντίδρασης. Η χρηματοπιστωτική διεθνής μας υπενθυμίζει συχνά πυκνά ότι όποιος δεν θέλει να χρωστά, δεν πρέπει να δανείζεται.

 

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ FIBONACCI

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Μία χώρα αποκτά ένα ζευγάρι σοσιαλιστών. Πόσα ζευγάρια σοσιαλιστών μπορούν να προκύψουν, αν κάθε μήνα, κάθε ζευγάρι δημιουργεί ένα νέο ζευγάρι, το οποίο από το δεύτερο μήνα είναι έτοιμο για αναπαραγωγή; Η απάντηση δίνεται από την ακολουθία Fibonacci: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, … κ.ο.κ. Από τον τρίτο όρο και μετά, ο κάθε όρος της ακολουθίας ισούται με το άθροισμα των δύο προηγούμενων. «Το ΠΑΣΟΚ έχει μία ιστορία στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και είναι το μόνο μέλος στην Ελλάδα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος». (Βενιζέλος).

Μέχρι την εμφάνιση του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, η ακολουθία Fibonacci είχε σχέση μόνο με τη φύση, την επιστήμη και τις τέχνες. Έκτοτε έχει διεισδύσει στο χώρο της πολιτικής και των ιδεολογιών. «Η ΔΗΜΑΡ –θέλει δε θέλει το ΠΑΣΟΚ- είναι δύναμη της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, που εντάσσεται όχι τυπικά, αλλά ουσιαστικά, στον ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό χώρο». (Μαχαίρας).

Από τον πέμπτο όρο της ακολουθίας και μετά, όταν διαιρεθεί ο κάθε όρος με τον προηγούμενό του μας δίνουν προσεγγιστικά τη χρυσή τομή ή καλύτερα τη χρυσή αναλογία, τον αριθμό 1,618…, που συμβολίζεται προς τιμήν του Φειδία με το γράμμα Φ. «Ήρθε η ώρα και οφείλουμε να συμβάλουμε στην αναγέννηση του σοσιαλιστικού κινήματος και στην ίδρυση ενός σοσιαλιστικού κόμματος, δημοκρατικού και προοδευτικού». (Τζουμάκας).

Η ακολουθία Fibonacci επιφυλάσσει όμως και μία έκπληξη: Αν από το τετράγωνο του κάθε όρου αφαιρέσουμε το γινόμενο των δύο γειτονικών του όρων, παίρνουμε πάντοτε αποτέλεσμα 1 ή -1. Δηλαδή, φτου κι απ’ την αρχή, αν μας προκύψει θετικό πρόσημο, αλλιώς καταλήγουμε σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση. Τζουμάκας: «Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ είναι αποτέλεσμα της παρακμής, της ηθικής κατάπτωσης και της συντριβής ενός μετώπου ετερόκλητων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων χωρίς ιδεολογική και πολιτική ενότητα και στελέχωση από ανθρώπους χωρίς αρχές και αξίες».

 

"ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΝ"

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Δεν πάει πολύς καιρός, ήταν το 996 μ. Χ., όταν ο Βασίλειος ο Β΄, ο Βουλγαροκτόνος, με μία σειρά διαταγμάτων θέσπισε το περίφημον «Αλληλέγγυον» και μετακύλησε τα φορολογικά βάρη από τους μικροϊδιοκτήτες – εργάτες γης στους γαιοκτήμονες της Μικράς Ασίας.

Στην πράξη ο Βασίλειος ο Β΄ επανέφερε σε ισχύ ένα παλιό νόμο, ο οποίος όριζε ότι η πληρωμή του φόρου θα γινόταν από τον πλησιέστερο μεγαλο-γαιοκτήμονα, όταν κάποιοι μικροϊδιοκτήτες αδυνατούσαν να τον πληρώσουν. Ήταν δε τέτοιας έκτασης η εφαρμογή του μέτρου, συμπεριλαμβανομένης και της εκκλησιαστικής περιουσίας, που πολλοί πλούσιοι της εποχής κατάντησαν πένητες στα αστικά κέντρα.

Οι σημερινοί κυβερνώντες εφαρμόζουν το «Αλληλέγγυον» αλλά με τη μεταλλαγμένη του μορφή. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι μισθωτοί και συνταξιούχοι δηλώνουν το 82% των εισοδημάτων και πληρώνουν το 78% των φόρων και όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν κατά πόδας το …αφορολόγητο.

Η εκδοχή του νεοελληνικού «Αλληλέγγυου» βαπτίστηκε «εισφορά αλληλεγγύης» από και προς μισθωτούς και συνταξιούχους και ό,τι δεν μπορεί να πληρώσει ο ένας από αυτούς, το πληρώνουν όλοι μαζί οι υπόλοιποι, καθιστώντας τον κύκλο αυτόν της αλληλεγγύης εσωτερική υπόθεση, κάτι σαν CSI δηλαδή.

Γι’ αυτό δεν εκπλήσσουν οι δηλώσεις ότι η αποπληρωμή του τέλους επανασύνδεσης του ρεύματος στις φτωχοποιημένες οικογένειες δεν θα βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, ούτε τη ΔΕΗ και τους δήμους, αλλά όλους τους υπόλοιπους «πλούσιους» καταναλωτές, που αναβαθμίστηκαν σε «πλούσιους» επειδή μπορούν ακόμη να πληρώνουν το ρεύμα. Η δυνατότητα πληρωμής των τιμολογίων της ΔΕΗ αποτελεί δείγμα πλούτου!

Μάλιστα, οι δικαιούχοι του κοινωνικού οικιακού τιμολογίου δεν θα χρεώνονται την κατανάλωση του ηλεκτρικού ρεύματος για το διπλάσιο αριθμό ημερών, σε περίπτωση αιθαλομίχλης από τα καυσόξυλα και το κόστος θα καλυφθεί από το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού, που υποτίθεται ότι θα πήγαινε στους χαμηλοσυνταξιούχους, οι οποίοι είναι εν δυνάμει και δικαιούχοι του «αλληλέγγυου» τιμολογίου.

ΚΑΤ' ΕΝΤΟΛΗΝ ΤΗΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑΣ

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Από την εποχή που επινοήθηκε, η αγορά ομολόγων λειτουργεί για να διευκολύνει το δανεισμό των κυβερνήσεων και την υποθήκευση των χωρών τους και ως εκ τούτου τις περισσότερες φορές καταλήγει στο να υπαγορεύει στις κυβερνήσεις την πολιτική που θα ακολουθήσουν. Έτσι θα γίνει και με την περίπτωση της απελευθέρωσης των πλειστηριασμών στα ακίνητα και όλα τ’ άλλα είναι για το θεαθήναι.

Για χώρες που έχουν φροντίσει να εκπαιδεύσουν τους πολίτες τους στην οικονομία των «αγορών» και στην έννοια του κρατικού ομολόγου και του κυβερνητικού χρέους, η παραπάνω διαπίστωση φαντάζει φυσικό επακόλουθο.

Μα, πώς θα μπορούσε κανείς να είναι επαΐων περί των βασικών οικονομικών, όταν υποψήφιοι και εκλεγμένοι βουλευτές ξεστομίζουν τις χίλιες μύριες ανοησίες στα τηλεοπτικά παράθυρα και στη βουλή; Ήταν λοιπόν αναμενόμενο να λειτουργούν οι πολίτες με τα κάθε λογής τραπεζικά δάνεια, όπως και οι κυβερνήσεις τους με την αγορά κρατικών ομολόγων: “Easy money system” σε επίπεδο κράτους και φυσικών προσώπων.

Αν θέλει αυτή η χώρα να σώσει τις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων από μία ακόμη χρεοκοπία οφείλει να κάνει σαν πρώτο βήμα δύο πράγματα. Να αναρτήσει στα σχολεία τη γκραβούρα του Πιέτερ φαν ντερ Χέυντεν «Η μάχη για το χρήμα» και να εντάξει στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα όλων των βαθμίδων το “With Usura” του πεφωτισμένου αμερικανού ποιητή Ezra Pound:

«…με την τοκογλυφία, αμάρτημα κατά της φύσης/ είν΄ το ψωμί σου ακόμα πιο μπαγιάτικο/ είν' το ψωμί ξερό σαν να ΄ταν χάρτινο/ χωρίς πληθώρα από σιτάρι, χωρίς αλεύρι δυνατό/ με την τοκογλυφία γίνεται η γραμμή τραχιά/ με την τοκογλυφία δεν υπάρχει σύνορο καθάριο/ κανείς δεν βρίσκει μέρος για να κατοικήσει/ Ο λιθοξόος κρατιέται μακριά απ΄ την πέτρα του/ κι ο υφαντής μακριά από τον αργαλειό του.../ Φέρανε πόρνες για την Ελευσίνα/ Πτώματα στήθηκαν στο συμπόσιο/ κατ΄ εντολήν της τοκογλυφίας».