ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΕΥΡΩ!

…και διηγώντας τα να κλαις

«Η γένεση του ευρώ εορτάστηκε στην Υπηρεσία Επισήμων Εκδόσεων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (EUR-OP) σε τελετή «βαπτίσματος» το απόγευμα της 31^ης Δεκεμβρίου 1998. Νωρίτερα την ίδια ημέρα, το Συμβούλιο είχε καθορίσει τις τιμές μετατροπής του ευρώ έναντι των νομισμάτων των κρατών μελών που συμμετέχουν. Ο κ. Lucien Emringer, γενικός διευθυντής της EUR-OP, παρέδωσε επισήμως 11 τεύχη της Επίσημης Εφημερίδας L 359 στις επίσημες γλώσσες της ΕΕ στον πρόεδρο της Επιτροπής Jacques Santer… Στον κ. Pierre Werner, συντάκτη της Έκθεσης Werner το 1979 σχετικά με το ενιαίο νόμισμα και έναν από τους πατέρες του ευρώ, δόθηκε μία δερμάτινη θήκη που περιλάμβανε τα τεύχη των 11 γλωσσικών εκδόσεων της ΕΕ, που αποτέλεσε το «πιστοποιητικό γένεσης» του νέου νομίσματος».

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Αν και το δημοσίευμα του EUR-OP News είχε τον βαρύγδουπο τίτλο «Ευρώ: το πρώτο βήμα για ένα παγκόσμιο νόμισμα;», ο αρμόδιος επίτροπος για οικονομικά, νομισματικά και χρηματοδοτικά θέματα Yves-Thibault de Silguy είχε φροντίσει να βάλει ευθύς εξ’ αρχής τα πράγματα στη θέση τους. Βρισκόμαστε στις αρχές του 1999, και η Ευρώπη πανηγύριζε για την ιστορική απόφαση του 1998 για την νομισματική αλλαγή στο ευρώ και την εφαρμογή της νέας στρατηγικής της ΕΕ για την απασχόληση και την έναρξη της διαδικασίας για τη διεύρυνσή της.

Η πρώτη ερώτηση είχε ως εξής: «Το ευρώ δρομολογήθηκε με επιτυχία και οι πολιτικοί έχουν αρχίσει να ζητούν την πραγματοποίηση συζήτησης σχετικά με ένα νέο παγκόσμιο νόμισμα. Είσαστε υπέρ αυτού του νέου παγκόσμιου νομίσματος, ας το ονομάσουμε, για παράδειγμα, “mundo”;

Επίτροπος: «Σήμερα η Ευρώπη, αύριο ο κόσμος»! Ας μιλήσουμε όμως σοβαρά, δεν πιστεύω ότι το παγκόσμιο νόμισμα αποτελεί μία ρεαλιστική προοπτική. Μην ξεχνάτε ότι πέρασαν 40 χρόνια οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης προτού οι χώρες της Ευρώπης φθάσουν στο στάδιο αυτό. Πρώτον, δημιουργήσαμε την κοινή αγορά και την τελωνειακή ένωση, στη συνέχεια την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων εντός της Ε.Ε., την ενιαία αγορά και, τέλος, την οικονομική σύγκλιση προτού προχωρήσουμε στην πλήρη οικονομική και νομισματική ένωση. Ακόμη όμως και σήμερα δεν είναι όλες οι χώρες της Ε.Ε. έτοιμες να συμμετάσχουν στο ευρώ.

Οι διαφορές των οικονομικών συνθηκών, των πολιτισμών και των παραδόσεων των χωρών σε όλο τον κόσμο είναι πολύ μεγαλύτερες από τις διαφορές που υπήρχαν μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια για την παγκόσμια νομισματική ένωση θα έχει εξαρχής να αντιμετωπίσει έντονες αντιδράσεις. Άποψή μου είναι ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στις εργασίες για στενότερη διεθνή συνεργασία σχετικά με τις οικονομικές πολιτικές προκειμένου να εξασφαλισθεί μεγαλύτερη συναλλαγματική σταθερότητα».

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ΤΟ ΕΥΡΩ

Ο Yves-Thibault de Silguy είπε και άλλα ενδιαφέροντα που αποκτούν τη σημασία τους γιατί διατυπώνονται σε πραγματικό χρόνο, στην αρχή του εγχειρήματος για τη δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος: «Οι εμπειρίες καταδεικνύουν ότι η συναλλαγματική σταθερότητα δεν επιτυγχάνεται με διατάγματα. Αντίθετα, οι χρηματοπιστωτικές αγορές αντιδρούν στις οικονομικές συνθήκες των κύριων οικονομιών του κόσμου και σε άλλους παράγοντες, μεταξύ των οποίων στις πολιτικές καταστάσεις. (Σ.σ: πόσο πιο κομψά να το πει ο άνθρωπος;). Επομένως, ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί μία βιώσιμη συναλλαγματική σταθερότητα είναι η συνεργασία για την εξάλειψη των οικονομικών αποκλίσεων που υποκινούν αντιδράσεις της αγοράς».

Ας δούμε, λοιπόν, γιατί κατά τον κ. Yves-Thibault de Silguy οι χώρες της Ε.Ε. αποφάσισαν να δρομολογήσουν το ενιαίο νόμισμα:

«Πρώτον, μεγαλύτερη οικονομική ευημερία και περισσότερες θέσεις απασχόλησης χάρη στα υγιή οικονομικά θεμέλια επί των οποίων στηρίζεται η ΟΝΕ και στη δημιουργία μίας γνήσιας ενιαίας αγοράς. Δεύτερον, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη μεγάλη εξοικονόμηση δαπανών και τη μεγαλύτερη απλούστευση για τις επιχειρήσεις και τα άτομα καθόσον εργάζονται ή ταξιδεύουν στη ζώνη του ευρώ χωρίς να έχουν να αντιμετωπίσουν τα πολυάριθμα εθνικά νομίσματα. Και τέλος, η Ευρώπη ωφελείται από μία ευρύτερη και αποτελεσματικότερη παρουσία στη διεθνή χρηματοπιστωτική σκηνή, η οποία ανταποκρίνεται καλύτερα στην οικονομική και εμπορική σημασία μας στην παγκόσμια οικονομία».

Η σημερινή κατάσταση στην ευρωζώνη κάνει να μοιάζουν οι λόγοι δρομολόγησης του ενιαίου νομίσματος ως έκθεση ιδεών σε πανελλήνιο διαγωνισμό στο γυμνάσιο, και επιβεβαιώνεται η ρήση του Yves-Thibault de Silguy ότι «η συναλλαγματική σταθερότητα δεν επιτυγχάνεται με διατάγματα». Αντί για τη δημιουργία μίας «γνήσιας» ενιαίας αγοράς η Ευρώπη οδηγήθηκε στην οικονομική επικυριαρχία της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ως «θεσμικού οργάνου της ΕΕ για τη διαχείριση του ευρώ». Όπως αποδείχθηκε, τα σαθρά οικονομικά θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχθηκε η ΟΝΕ οδήγησαν στις P.I.G.S. χώρες «μιάσματα» του ευρωπαϊκού Νότου και σε θηριώδη δημόσια χρέη των περισσοτέρων χωρών του ευρωπαϊκού οράματος, με τη θλιβερή ελληνική πρωτιά του 180% ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Συνεπώς, καθίσταται για ακόμη μία φορά διαχρονικός ο J. K. Galbraith με την επισήμανσή του ότι το χρονικό διάστημα ανάμεσα στο θεωρητικό μεγαλείο της οικονομολογικής μεγαλοφυΐας και το ναδίρ της επερχόμενης καταστροφής είναι συχνά μερικοί μήνες μόνο, το πολύ λίγα χρόνια. Μερικά χρόνια ήταν αρκετά για να διαψευστούν παταγωδώς οι οραματιστές του 1998.

Για ποια «γνήσια ενιαία αγορά» μπορούμε να μιλήσουμε τη στιγμή που η χώρα μας έγινε μέλος της ευρωζώνης ενώ στο Χρηματιστήριο, την πενταετία 1999-2003, χάθηκαν λογιστικά 161 δις ευρώ ή καλύτερα 55 τρις δραχμές. Η «φούσκα» ήταν τέτοιας μορφής ώστε στις 17 Σεπτεμβρίου 1999 ο δείκτης έκλεισε στις 6.355 μονάδες, κάτι που αντιστοιχούσε σε κεφαλαιοποίηση 74 τρις δραχμών! Μέσα σ’ αυτή την περίοδο έγινε η προσπάθεια για την «απόκρυψη» ενός σημαντικού ποσοστού από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, με τα «Σημιτικά» swaps της Goldman Sachs.

Τα «θεσμικά όργανα» της ΕΕ δεν γνώριζαν ότι πρέπει να υπάρχει θετική συσχέτιση ανάμεσα στις χρηματοοικονομικές παραμέτρους (όπως είναι για παράδειγμα η ρευστότητα του Χρηματιστηρίου) και σε αναπτυξιακές παραμέτρους όπως είναι ο ρυθμός ανάπτυξης, η συσσώρευση κεφαλαίου και η τεχνολογική πρόοδος;

ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΙ

Αυτά τα περί «συναλλαγματικής σταθερότητας», με την ίδρυση μίας κεντρικής τράπεζας, πόσο πολύ μας θυμίζουν την ίδρυση της Federal Reserve Bank, την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικών των ΗΠΑ το 1913, μέσω της οποίας η νομισματική πολιτική των ΗΠΑ πέρασε στα χέρια των ισχυρότερων τραπεζιτών. Μήπως, κάτι παρόμοιο έγινε και με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας;

«Από την 1η Ιανουαρίου 1999 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) είναι υπεύθυνη για την άσκηση της νομισματικής πολιτικής στη ζώνη του ευρώ – τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ζώνη του ευρώ έγινε πραγματικότητα όταν η ευθύνη για την άσκηση νομισματικής πολιτικής εκχωρήθηκε από τις εθνικές κεντρικές τράπεζες 11 κρατών μελών της ΕΕ στην ΕΚΤ τον Ιανουάριο του 1999. Η Ελλάδα έγινε μέλος το 2001, η Σλοβενία το 2007, η Κύπρος και η Μάλτα το 2008, η Σλοβακία το 2009, η Εσθονία το 2011, η Λετονία το 2014 και η Λιθουανία το 2015. Η δημιουργία της ζώνης του ευρώ και η ίδρυση ενός υπερεθνικού οργάνου, της ΕΚΤ, αποτέλεσε βασικό στάδιο στη μακρόχρονη και πολύπλοκη πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Προκειμένου να ενταχθούν στη ζώνη του ευρώ, οι 19 χώρες έπρεπε να πληρούν τα κριτήρια σύγκλισης. Το ίδιο θα ισχύσει και για άλλα κράτη μέλη της ΕΕ προτού υιοθετήσουν το ευρώ. Τα κριτήρια θέτουν τις οικονομικές και νομικές προϋποθέσεις για την επιτυχημένη συμμετοχή στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση».

Το νομοσχέδιο (Federal Reserve Act) για τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας ψηφίστηκε από το Κογκρέσο και υπογράφηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1913 από τον Αμερικανό πρόεδρο Γούντροου Γουίλσον. Μάλιστα, σύμφωνα με το νόμο το Σύστημα περιελάμβανε όχι μία κεντρική τράπεζα αλλά έως δώδεκα, τις οποίες διατήρησαν οι ισχυροί τραπεζίτες. Ο καθηγητής Paul A. Samuelson απέδωσε τη δημιουργία του συστήματος FED στην επιδημία των τραπεζικών πτωχεύσεων που είχε προηγηθεί και στην αναρχία της κλυδωνιζόμενης ιδιωτικής τραπεζικής. Όμως δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι η σημασία των αποφάσεων του Διευθυντηρίου του Συστήματος κάνει τα μέλη του την πιο ισχυρή ομάδα ιδιωτών στις Η.Π.Α. Δηλαδή, με μία απλή ανάγνωση θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι το Σύστημα FED δημιουργήθηκε για να ενισχύσει την τραπεζική πίστη και να προστατέψει τις καταθέσεις των ιδιωτών, με τη δημιουργία 12 μεγάλων, και άρα φερέγγυων, τραπεζικών ιδρυμάτων. Άλλωστε στην επίσημη ιστοσελίδα της FED το Σύστημα αυτοπροσδιορίζεται ως η κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α., που δημιουργήθηκε από το Κογκρέσο για να αποκτήσει το αμερικανικό έθνος ένα ασφαλέστερο, πιο ευέλικτο και πιο σταθερό νομισματικό και οικονομικό σύστημα (Βοστώνη, Νέα Υόρκη, Φιλαδέλφεια, Κλήβελαντ, Ρίτσμοντ, Ατλάντα, Σεντ Λούις, Σικάγο, Ντάλας, Μινεάπολις, Κάνσας Σίτυ, Σαν Φρανσίσκο και φυσικά Ουάσιγκτον).

Μετά την ψήφιση του νόμου ακολούθησε τα επόμενα χρόνια η οικονομική κρίση του 1920-1921 και ο ορυμαγδός του 1929, ενώ σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία την εικοσαετία πριν το 1913 είχαν κλείσει 1148 τράπεζες και την εικοσαετία μετά το 1913 έκλεισαν 15.502. Είναι σύνηθες το φαινόμενο να καταφεύγουμε σε θεωρίες συνωμοσίας όταν αναφερόμαστε στο σύστημα FED, ενώ αυτό δεν απέκρυψε ποτέ τη λειτουργία, τη δομή και τις προθέσεις του. Σήμερα, σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του Συστήματος, οι δραστηριότητες και οι προτεραιότητες της FED επικεντρώνονται σε 4 τομείς:

• Conducting the nation's monetary policy by influencing money and credit conditions in the economy in pursuit of full employment and stable prices.
• Στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής της χώρας επηρεάζοντας τις χρηματο-οικονομικές και πιστωτικές συνθήκες κατά την επιδίωξη της πλήρους απασχόλησης και της σταθερότητας των τιμών.
• Supervising and regulating banks and other important financial institutions to ensure the safety and soundness of the nation's banking and financial system and to protect the credit rights of consumers.
• Στην εποπτεία και τη ρύθμιση των τραπεζικών και άλλων σημαντικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για τη διασφάλιση της ασφάλειας και της ευρωστίας του εθνικού τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος και την προστασία των πιστωτικών δικαιωμάτων των καταναλωτών.
• Maintaining the stability of the financial system and containing systemic risk that may arise in financial markets.
• Στη διατήρηση της σταθερότητας του χρηματοπιστωτικού συστήματος από τον εν δυνάμει συστημικό κίνδυνο που μπορεί να προκύψει στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
• Providing certain financial services to the U.S. government, U.S. financial institutions, and foreign official institutions, and playing a major role in operating and overseeing the nation's payments systems.
• Στην παροχή ορισμένων χρηματοοικονομικών υπηρεσιών προς την κυβέρνηση των Η.Π.Α., τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των Η.Π.Α. και των ξένων επίσημων ιδρυμάτων, παίζοντας κυρίαρχο ρόλο στη λειτουργία και την εποπτεία των συστημάτων πληρωμών της χώρας.

Αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να σας πείσουν για τη λειτουργία και τις προθέσεις του Συστήματος, ας δούμε από επίσημη πηγή, τη Federal Reserve Bank of San Francisco, την περιγραφή της δομής του Συστήματος:

“The Federal Reserve System has a two-part structure: a central authority called the Board of Governors in Washington, D.C., and a decentralized network of 12 Federal Reserve Banks located throughout the country. Monetary policy is set by the FOMC, which includes members of the Board of Governors and presidents of the Reserve Banks”.

Το σύστημα FED έχει μία δομή, που αποτελείται από δύο μέρη: Μία κεντρική Αρχή που ονομάζεται Board of Governors, με έδρα την Ουάσιγκτον, και ένα αποκεντρωμένο δίκτυο 12 Federal Reserve Banks, που βρίσκονται σε όλη τη χώρα. Η νομισματική πολιτική καθορίζεται από τη FOMC, η οποία περιλαμβάνει τα μέλη του Board of Governors και τους προέδρους των Federal Banks.

“The Fed has been set up to ensure that monetary policy is insulated from political pressure. It is shielded from interference from other arms of the federal government. Policy and operational decisions do not require congressional or Presidential approval. The Fed’s operations are financed through its own resources rather than through congressional appropriations. Still, Congress has the power to change the laws governing the Fed. In addition, the Fed regularly reports to Congress on monetary policy and other matters. As such, the Fed is commonly described as “independent within the government.”

Η FED έχει συσταθεί για να διασφαλίσει ότι η νομισματική πολιτική είναι ανεπηρέαστη από πολιτικές πιέσεις. Είναι προστατευμένη από παρεμβολές από άλλους παράγοντες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Πολιτική και άλλες διαχειριστικές αποφάσεις δεν απαιτούν την έγκριση του Κογκρέσου ή του προέδρου. Οι εργασίες της FED χρηματοδοτούνται από ιδίους πόρους και όχι από πιστώσεις με αποφάσεις του Κογκρέσου. Παρ’ όλα αυτά, το Κογκρέσο έχει τη δύναμη να αλλάξει τους νόμους που διέπουν τη λειτουργία της FED. Επιπλέον, η FED ενημερώνει τακτικά το Κογκρέσο για τη νομισματική πολιτική και άλλα ζητήματα. Ως εκ τούτου η FED συνήθως περιγράφεται ως «ανεξάρτητη εντός της κυβερνήσεως».!

Κατ’ αντιστοιχία, το βασικό όργανο λήψης αποφάσεων της ΕΚΤ είναι το διοικητικό της συμβούλιο, που απαρτίζεται από τα έξι μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής και τους διοικητές των κεντρικών τραπεζών των 19 χωρών της ευρωζώνης. Εδώ τίθενται δύο βασικά ερωτήματα: Σε ποιόν ανήκουν οι κεντρικές τράπεζες των χωρών και ποιος είναι ο ρόλος τους μετά την κατάργηση των εθνικών νομισμάτων;

Προχωρούμε στον παραλληλισμό, εκφράζοντας απορίες:

1)    Η ΕΚΤ είναι ανεπηρέαστη από πολιτικές πιέσεις;

2)    Η ΕΚΤ είναι προστατευόμενη από παρεμβολές από άλλους παράγοντες των θεσμικών οργάνων της ΕΕ;

3)    Διαχειριστικές αποφάσεις και η γενικότερη πολιτική της ΕΚΤ απαιτούν την έγκριση του Ευρωκοινοβουλίου;

4)    Η ΕΚΤ μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ανεξάρτητη» εντός των ευρωπαϊκών θεσμών;

5)    Μήπως η σημασία των αποφάσεων του Διευθυντηρίου της ΕΚΤ κάνει τα μέλη του την πιο ισχυρή ομάδα ιδιωτών στην Ευρώπη;

ΓΙΑΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΤΑΧΣΙΝ ΠΑΣΑ

Οι αέναες προσπάθειες «αναμόρφωσης» και «ανασύνταξης» των ιστορικών γεγονότων

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

«Οι Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13 έχουν εξιστορηθεί για πρώτη φορά από το Γραφείο Πολεμικής Εκθέσεως του Γενικού Επιτελείου Στρατού (σημερινή Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού) σε ένα τρίτομο έργο, που εκδόθηκε το 1932 και συνοδεύεται από τέσσερις τόμους Παραρτημάτων και τρεις τόμους Σχεδιαγραμμάτων. Ο πρώτος απ’ αυτούς, με τίτλο «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΕΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ», επανεκδόθηκε το 1939, τροποποιημένος σε ορισμένα σημεία, σύμφωνα με τα νεότερα ιστορικά στοιχεία που είχαν στο μεταξύ συγκεντρωθεί. Οι δύο άλλοι αναφέρονται στις επιχειρήσεις κατά των Τούρκων στην Ήπειρο στην ίδια περίοδο (Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος) και στις επιχειρήσεις κατά των Βουλγάρων στη διάρκεια του Δευτέρου Βαλκανικού Πολέμου.

Το 1966 έγινε προσπάθεια για ανασύνταξη και αναμόρφωση των τόμων αυτών, προκειμένου να επανεκδοθούν, χωρίς όμως τελικά να ολοκληρωθεί η εργασία αυτή. Πρόσφατα (σ.σ.: 1988) η ΔΙΣ/ΓΕΣ συνέγραφε και κυκλοφόρησε την «Επίτομη Ιστορία των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13», ευελπιστώντας ότι προσφέρει σ’ έναν τόμο συνοπτικά, αλλά με ακρίβεια και αντικειμενικότητα, μία πλήρη εικόνα των πολέμων αυτών. Παράλληλα προέβη στην εκ νέου ανασύνταξη, συμπλήρωση και αναμόρφωση των επί μέρους τριών παλαιών τόμων, προκειμένου να τους εκδόσει με σκοπό να παρουσιάσει στο κοινό, αλλά και στους μελετητές αναλυτικά τα γεγονότα αυτά, που αναμφισβήτητα αποτελούν ορόσημο στη νεότερη ιστορία της χώρας μας και μία από τις μεγάλες εξάρσεις της φυλής μας».

Ήδη, από τις πρώτες παραγράφους του προλόγου του αντιστράτηγου Γρηγορίου Μούργελα, στον πρώτο τόμο της σειράς με τίτλο «Ο ελληνικός στρατός κατά τους βαλκανικούς πολέμους 1912-13. – Επιχειρήσεις κατά των Τούρκων στη Μακεδονία και τα νησιά του Αιγαίου», του 1988, εμφανίζονται διαχρονικά τρεις προσπάθειες «ανασύνταξης και αναμόρφωσης» των ιστορικών γεγονότων που σχετίζονται με την επική προέλαση του στρατού μας από το Σαραντάπορο προς τη Θεσσαλονίκη. Ο Γρηγόριος Μούργελας διετέλεσε διευθυντής της Δ.Ι.Σ. από 22-01-1987 έως 15-09-1989. Βεβαίως, η έκδοση αυτών των τόμων, από το Γενικό Επιτελείο Στρατού, δεν αποβλέπει μόνο στην ενημέρωση του κοινού και των μελετητών αλλά κυρίως απευθύνεται στα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, ως πραγματικό δίδαγμα και πηγή συμπεριφορών στρατιωτικής «εμπλοκής» για το μέλλον. Όμως στους προλόγους, και σε συνάρτηση με την ημερομηνία έκδοσης και την πολιτική συγκυρία, συνήθως αποκαλύπτονται οι προθέσεις:

«Ο Ελληνικός Στρατός, που κατά τον ατυχή πόλεμο του 1897 είχε βρεθεί ανοργάνωτος, ανεκπαίδευτος, με σοβαρές ελλείψεις σε υλικά και εξοπλισμό και είχε υποστεί τις συνέπειες της δυσμενούς τροπής των επιχειρήσεων, δεν ήταν δυνατόν να μεταμορφωθεί σε μικρό χρονικό διάστημα (σ.σ.: ένα το κρατούμενο). Μόνο από το 1900 άρχισε να αναλαμβάνεται κάποια προσπάθεια για την αναδιοργάνωση του και τον εφοδιασμό του σε υλικά και μέσα, που συστηματοποιήθηκε ικανοποιητικότερα κατά τα έτη 1904-1908 (σ.σ. δύο τα κρατούμενα). Αλλά η σύντονη αυτή προσπάθεια κορυφώθηκε με τα μέτρα που έλαβε η επανάσταση του 1909 και υλοποίησε αποτελεσματικά από το 1910 η πολιτική κυβέρνηση του μεγαλόπνοου πολιτικού και Εθνάρχη Ελευθερίου Βενιζέλου, εκφραστή των δυνατοτήτων και ηθικών αξιών της μεγαλοσύνης του Έθνους. Έτσι ο Ελληνικός Στρατός, πλήρως αναδιοργανωμένος, άρτια εξοπλισμένος και καλά εκπαιδευμένος, εισήλθε στον πόλεμο… (σ.σ.: δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική κατάληξη ο πρόλογος μίας έκδοσης του 1988).

Παρότι, λοιπόν, παραδεχόμαστε ότι ένας στρατός «ανοργάνωτος και ανεκπαίδευτος με σοβαρές ελλείψεις», δεν ήταν δυνατόν να μεταμορφωθεί σε μικρό χρονικό διάστημα, και παρά το γεγονός ότι η αναδιοργάνωσή του και ο εφοδιασμός του συστηματοποιήθηκε ικανοποιητικότερα κατά την περίοδο 1904-1908, (δηλαδή επί Γεωργίου Θεοτόκη), καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η κορύφωση της προσπάθειας συντελέστηκε από τα μέτρα που έλαβε για μερικούς μήνες το συντεχνιακό «προνουτσιαμέντο» των ανθυπασπιστών του 1909 και ο «μεγαλόπνοος εθνάρχης» Ελευθέριος Βενιζέλος, στον 16μηνο ενεργό πολιτικό χρόνο, μετά τις εκλογές στα τέλη του 1910 και μέχρι την έναρξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου τον Σεπτέμβριο του 1912! Μία τέτοιου είδους ερμηνεία των γεγονότων δεν «χωρά» την εκδοχή ότι ο μοναδικός λόγος της δήθεν «επανάστασης» στο Γουδί ήταν η άνοδος του Βενιζέλου στην εξουσία, με τις ευλογίες Βρετανών και Γάλλων, και η «θεσμική» καθιέρωση των στρατιωτικών κινημάτων και δικτατοριών για τα επόμενα 30 χρόνια από τους «προοδευτικούς» ανθυπασπιστές της «επανάστασης» του 1909.

Διαβάζουμε στον πρόλογο με υπότιτλο «Η πολιτική βούληση στον Πόλεμο»: «Είναι αναμφισβήτητα παραδεκτό ότι η ανάληψη ενός πολέμου και η γενική στρατηγική διεξαγωγή του είναι ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας (σ.σ.: από πού προκύπτει αυτό;). Κάτω από αυτό το πρίσμα είναι χρήσιμο να επισημάνουμε εδώ τη διαφωνία που παρατηρήθηκε μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας και της στρατιωτικής, όταν η δεύτερη, παρά την αντίθετη άποψη της Κυβερνήσεως καθυστερούσε να στρέψει τον όγκο της δυνάμεώς της προς τη Θεσσαλονίκη. Χρειάστηκε τότε να επιστρατευθεί η πολιτική οξυδέρκεια και αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού της χώρας Ελευθερίου Βενιζέλου και να διατάξει επιτακτικά την άμεση κίνηση του όγκου της Στρατιάς προς τη Θεσσαλονίκη, για να αποφευχθεί ένας τεράστιος εθνικός κίνδυνος που απειλούσε την κατάληψή της από τις κατερχόμενες ταχύτατα βουλγαρικές δυνάμεις».

Αυτή είναι και η πεμπτουσία της φιλοβενιζελικής προπαγάνδας για να καλυφθεί εκ των υστέρων η αποδεδειγμένη, τεκμηριωμένη και ομολογούμενη αδιαφορία του Βενιζέλου για τη Μακεδονία και τη Θράκη και η διατυπωθείσα στη Βουλή σχιζοφρενική του θεωρία περί «σπονδυλικής στήλης» της Ελλάδας, που εξαιρούσε τη Μακεδονία από τον εθνικό κορμό. Μετά τον υπερκερωτικό ελιγμό του ελληνικού στρατού στο Σαραντάπορο και τη νίκη στη μάχη των Γιαννιτσών, ο Βενιζέλος, θέλοντας να μπει στο κάδρο των επιτυχιών, έστειλε στον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο το παρακάτω προβοκατόρικο τηλεγράφημα:

«Αναμένω να μοί γνωρίσητε περαιτέρω κατεύθυνσιν ήν θα ακολουθήση η προέλασις του Στρατού Θεσσαλίας. Παρακαλώ να έχητε υπ’ όψιν ότι σπουδαίοι πολιτικοί λόγοι επιβάλλουσι να ευρεθώμεν μίαν ώραν ταχύτερον εις Θεσσαλονίκην».

Ο Κωνσταντίνος κατάλαβε το πνεύμα του Βενιζέλου και του έστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημα, που απαντά και στον ισχυρισμό ότι η γενική στρατηγική διεξαγωγή ενός πολέμου είναι ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας:

«Η κατεύθυνσις της υποχωρήσεως και αι προθέσεις του πολεμίου θα κανονίσωσι την προέλασιν και την κατεύθυνσιν της υπ’ εμέ Στρατιάς. Να παύση του λοιπού η Κυβέρνησις αναρμοδίως γνωματεύουσα και εκ του μακρόθεν αναμιγνυομένη εις τας πολεμικάς επιχειρήσεις».

Εμ, βέβαια. Φαντάζεστε τον τουρκικό στρατό να υποχωρεί ανατολικά και τον ελληνικό στρατό να τραβά προς τη δύση; Η κατεύθυνση, λοιπόν, της υποχωρήσεως του πολεμίου ήταν προς τη Θεσσαλονίκη και όταν έγινε αυτό ο στρατός μας βρέθηκε έξω από την πόλη, και όχι εξαιτίας του τηλεγραφήματος του Βενιζέλου.

Ο «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ» ΤΑΧΣΙΝ ΠΑΣΑ

Η προσπάθεια του Χασάν Ταχσίν πασά να στρέψει τον ελληνικό στρατό, από την αρχική του προς το Μοναστήρι κατεύθυνση, προς τη Θεσσαλονίκη υπήρξε εμφανής και προβλημάτισε το Γενικό Επιτελείο, ενώ έχει επισημανθεί και από ορισμένους άλλους συγγραφείς. Όμως, σε πραγματικό χρόνο, και με τις πολεμικές επιχειρήσεις σε εξέλιξη, γνωμάτευε η σωφροσύνη και οι κινήσεις του ελληνικού στρατού ήταν προσεκτικές. Επομένως, δεν ευθύνεται ο Κωνσταντίνος αν κάποιοι δεν κατάλαβαν 70 ή 100 χρόνια αργότερα γιατί και στο Σαραντάπορο και στα Γιαννιτσά «διέφυγε» ο τουρκικός στρατός. Ευτυχώς, «διέφυγε». Αν είχε υπογραφεί τότε πρωτόκολλο παράδοσης του τουρκικού στρατού το πολύ – πολύ να παίρναμε τους βάλτους των Γιαννιτσών και οι Βούλγαροι το ίδιο βράδυ θα έκαναν πάρτι στη Θεσσαλονίκη. Το πρωτόκολλο παράδοσης υπογράφηκε στη Θεσσαλονίκη και πήραμε την πόλη. Εκατό χρόνια μετά, το 2012, αποκαλύφθηκε ότι το πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης, με τις υπογραφές του Ταχσίν Πασά και των απεσταλμένων του Κωνσταντίνου, Ιωάννη Μεταξά και Βίκτωρα Δούσμανη, έκανε φτερά από τα αρχεία του ΓΕΣ!

Ας δούμε πως περιγράφει ο Κενάν μπέης Μεσαρέ, υιός του Χασάν Ταχσίν Πασά και αξιωματικός του επιτελείου του, τις βουλγαρικές απαιτήσεις καθώς ο ελληνικός στρατός μπαίνει στην πόλη (διατηρείται η ορθογραφία του κειμένου):

«Όσοι θέλουν να κρίνουν ευσυνειδήτως και αμερολήπτως την εποχήν εκείνην, οφείλουν να αναπολήσουν την κατάστασιν της 27^ης Οκτωβρίου, όταν οι απεσταλμένοι του αρχιστρατήγου των Βουλγαρικών δυνάμεων Θεοδώρωφ επεσκέφθησαν τον πατέρα μου την βραδυάν εκείνην εις το Διοικητήριον. Ένας συνταγματάρχης του πυροβολικού, ο έφεδρος ίλαρχος Στάντσιεφ (πρεσβευτής της Βουλγαρίας εις Παρισίους) και δύο άλλοι επιτελείς παρουσιάσθησαν την 8^ην εσπερινήν φέροντες λευκήν σημαίαν.

Μετά τας εκατέρωθεν τυπικάς συστάσεις, ο κ. Στάντσιεφ λαβών τον λόγον εξέφρασε την έκπληξιν και …δικαίαν δυσφορίαν του Θεοδώρωφ δια την Παράδοσιν της Θεσσαλονίκης εις τους Έλληνας, δεδομένου ότι ο Βουλγαρικός στρατός είχε φθάσει … διαρκώς μαχόμενος και με σκληράς θυσίας εις την Θεσσαλονίκην την οποίαν και εδικαιούτο να καταλάβη εν ονόματι της Α.Μ. του Τσαρίσκου των Βουλγάρων.

Υπενθυμίσαμεν εις τους κυρίους αυτούς ότι η υπό τας διαταγάς του Πατρός μου Στρατιά, είχεν ως μοναδικόν Αντίπαλον τον Ελληνικόν Στρατόν, κατά του οποίου και επολέμησεν από Ελασσώνος μέχρι Θεσσαλονίκης, δίδων σκληράς μάχας εις διάφορα μέρη, όπου ουδείς Βούλγαρος υπήρχεν. Όσον δια το ζήτημα της παραδόσεως, αυτό αφεώρα εκείνον και μόνον και δεν είχε να δώση λόγον εις ουδένα.

[…]

Μη δυνηθείς επί δύο ώρας και παρ’ όλην την διπλωματικήν δεξιοτεχνίαν του να μας επηρεάση, κάμπτων συνάμα και την πείσμονα αλλά δικαίαν άρνησίν μας, ο κ. Στάντσιεφ, κατόπιν βραχείας συνεννοήσεως με τους συναδέλφους του, εξέφρασε την επιθυμίαν του να μου μιλήση ιδιαιτέρως. Περάσαμε εις την μεγάλην αίθουσαν υποδοχών, όπου δεν υπήρχε ουδείς άλλος. Ο κ. Πρεσβευτής με κύταξε επί μερικά δευτερόλεπτα, σιωπηλός και ταραγμένος, έπειτα, μειδιών έβγαλε από το χαρτοφυλάκιόν του μίαν …επιταγήν επί Λονδίνου, δια ένα τεράστιον ποσόν, μου την προσέφερε με σπασμωδικές κινήσεις και ψιθυρίζων μου έδωσε να καταλάβω ότι ήτο το αντίτιμον μίας απλής υπογραφής του πατρός μου, αναγνωρίζων το δικαίωμα συγκαταλήψεως.

Έμεινα σαν κεραυνόβλητος, έτρεμα ολόκληρος και με αργά βήματα επέστρεψα εις το γραφείον. Όταν παρουσιάσθη και ο κ. Πρεσβευτής ήτο κάτωχρος. Οι άλλοι δεν είχαν πλέον ανάγκη εξηγήσεων. Πεισθέντες ότι παρ’ όλας τας απειλάς, ύβρεις και βαναυσότητας δεν θα επεκόμιζον τίποτα, μας παρεκάλεσαν να τους παραχωρήσωμεν αντίγραφον του Πρωτοκόλλου. Το οποίον ητοιμάσθη αμέσως». (Θεσσαλονίκη, 1912-1962, Επιτροπή Εορτασμού Πεντηκονταετηρίδος Απελευθερώσεως, 1962).

Ο ελληνομαθής Ταχσίν πασάς ήθελε να δώσει την πόλη στους Έλληνες και το έκανε. Μαζί με την πόλη παρέδωσε και 25.000 αιχμαλώτους και γι’ αυτό καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από τις τουρκικές αρχές. Πέθανε στη Λωζάννη το 1918, όπου είχε καταφύγει για λόγους ασφαλείας.  Από το 2002 τα οστά του, μαζί με τα οστά του γιού του, βρίσκονται θαμμένα στη βίλα – στρατηγείο του Γενικού Επιτελείου, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την παράδοση της πόλης, στη Γέφυρα Θεσσαλονίκης. Να πάτε!

ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥΣ

Η ομιλία στην αίθουσα του βιβλιοπωλείου «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ» με θέμα: «Η παγκόσμια οικονομία σε αυτόματο πιλότο. Ο ρόλος των πολιτικών και των οικονομολόγων».

Μέρος 1^ο

https://youtu.be/oz7lrQmsVI4

Μέρος 2^ο

https://youtu.be/VEqn_8pk9EQ

Μέρος 3^ο

https://youtu.be/Bh9eCtExinc

Μέρος 4^ο

https://youtu.be/bFRhrIDL9nE

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος παγκοσμίως έφθασε στα τέλη του 2015 το ποσό των 152 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ή στο 255% του παγκόσμιου ονομαστικού ΑΕΠ. Όπως ανακοινώθηκε, η αύξηση του χρέους καταγράφεται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος επωφελήθηκε από την περίοδο του «φθηνού χρήματος», λόγω της πολιτικής χαλάρωσης των μεγάλων κεντρικών τραπεζών. Το χρέος της Ιαπωνίας αναμένεται να ανέλθει στο 250% του ΑΕΠ και της Ελλάδας στο 183,4%. Όμως, εκθέσεις χρηματιστηριακών κύκλων και οίκων αξιολόγησης ανεβάζουν το σύνολο του ιδιωτικού και δημόσιου χρέους στα 200 τρισεκατομμύρια δολάρια, από τα οποία τα 60 τρις αφορούν ένα «τοξικό» δημόσιο χρέος που απειλεί την παγκόσμια οικονομία και σταθερότητα.

Έκθεση του 2015 γνωστού συμβουλευτικού ομίλου, (global management consulting), αναφέρει ότι στα οκτώ τελευταία χρόνια το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος όλων των χωρών της υφηλίου εκτοξεύτηκε κατά 58 τρισ. δολάρια, από τα 141 στα τέλη του 2007 στα 200 τρισ. δολάρια στο τέλος του 2014. Πρόκειται για μία ιλιγγιώδη αύξηση της τάξης του 40%. Η έκθεση αναφέρει ως αιτία την τάση πολλών χωρών να «αγοράζουν» ή να ρυθμίζουν ιδιωτικό χρέος.

Τα προτεινόμενα μέτρα για την αντιμετώπιση αυτής της τρομακτικής κατάστασης εξηγούν εν πολλοίς και τη στάση των δανειστών απέναντι στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Στην έκθεση προτείνεται από την επέκταση των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης, μέχρι ευρείες αναδιαρθρώσεις («κουρέματα») χρεών διαφόρων χωρών, με διαγραφές χρεών που έχουν αγοραστεί από κεντρικές τράπεζες, και από επιβολή εφάπαξ φόρων στον πλούτο μέχρι ευρεία εκποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων των χωρών. (ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ).

Μετά το 1980 αναπτύχθηκε ένα σκιώδες εξωχρηματιστηριακό τραπεζικό σύστημα παραγώγων, που το 2006 η θεωρητική του αξία έφθανε τα 400 τρισεκατομμύρια δολάρια. (π.χ. εξαγορές επιχειρήσεων μέσω δανεισμού, τιτλοποιήσεις με ενυπόθηκα δάνεια, παράγωγα – συμβόλαια όπως συμφωνίες ανταλλαγής επιτοκίων ή συμφωνίες ανταλλαγής αθέτησης κινδύνου κλπ.). Παράλληλα, οι τράπεζες δημιούργησαν ένα πλήθος εταιρειών – οχημάτων προκειμένου να κρατήσουν επικίνδυνα στοιχεία του ενεργητικού τους έξω από τους ισολογισμούς. Το 2006 η παγκόσμια παραγωγή εκτιμήθηκε περίπου στα 48,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Η συνολική αξία των διεθνών ομολόγων ήταν 40% μεγαλύτερη και έφθανε τα 68 τρις δολάρια.

Οι οικονομολόγοι διαφωνούν σε θεμελιώδη θέματα της οικονομικής επιστήμης. Η ύπαρξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος αποδίδεται, σε μία ρομαντική εκδοχή, στις διάφορες ατέλειες της πραγματικής οικονομίας. Ως ατέλειες προσδιορίζονται το κόστος πληροφόρησης και το κόστος συναλλαγών. Δηλαδή, υποτίθεται ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπάρχει για να βελτιώνει την κατανομή των πόρων στο χώρο και το χρόνο. Με ποιόν τρόπο; Με τη διαχείριση του κινδύνου, την κινητοποίηση ή αν θέλετε τη μόχλευση της αποταμίευσης, την κατανομή των πόρων, τον έλεγχο των επιχειρήσεων και τη διευκόλυνση των συναλλαγών, με διαύλους ανάπτυξης τη συσσώρευση κεφαλαίου και τις τεχνολογικές καινοτομίες. Ο εκμαυλισμός αυτών των βασικών λειτουργιών οδήγησε πολλές χώρες σε κατάσταση χρεοκοπίας και απώλειας της εθνικής τους κυριαρχίας, ενώ συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια και τις τσέπες του χρηματοπιστωτικού ολιγοπωλίου.

Οι δυνάμεις που καθορίζουν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό και νομισματικό περιβάλλον είναι δύσκολα ανιχνεύσιμες αυτές καθαυτές, και πόσο μάλλον οι πρακτικές και οι διαδικασίες που χρησιμοποιούν. Οι «πτήσεις» γίνονται με αυτόματο πιλότο και με συχνές εναλλαγές των δεδομένων πτήσης. Οι «αγορές», είτε με τη μορφή των κλασσικών τραπεζικών λειτουργιών, είτε με τη νεωτεριστική επινόηση των χρηματοπιστωτικών παραγώγων διαφεντεύουν την παγκόσμια οικονομία και τις εξελίξεις σε βάθος ανιχνεύσιμου χρόνου που ξεπερνά τους 3 αιώνες.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΠΙΛΟΤΟ

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ

Η ομιλία του συγγραφέα θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 13 Οκτωβρίου, στις 8 το βράδυ, στην αίθουσα του βιβλιοπωλείου «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ», Ερμού 61.

Ακολουθεί δείγμα γραφής

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

…Ο J. K. Galbraith έθεσε το θέμα ως αέναη ανακάλυψη μίας προαιώνιας απάτης. Στο μνημειώδες βιβλίο του «Το Χρήμα», 1976, επισημαίνει ότι το χρονικό διάστημα ανάμεσα στο θεωρητικό μεγαλείο της οικονομολογικής μεγαλοφυΐας και το ναδίρ της επερχόμενης καταστροφής είναι συχνά μερικοί μήνες μόνο, το πολύ λίγα χρόνια. Βεβαίως, ο Galbraith χρησιμοποιεί τρανταχτά παραδείγματα. Γράφει, λοιπόν: «από το να είσαι ο Τζον Λο, σωτήρας της γαλλικής αντιβασιλείας στο να γίνεις ο Τζον Λο, ντροπιασμένος για τα λάθη σου στη Βενετία, από το να είσαι ο Νίκολας Μπιλντ, η μεγάλη διάνοια της αμερικανικής οικονομίας, πρόσωπο που έτρεμαν οι πρόεδροι, στο να γίνεις ο Νίκολας Μπιλντ, ο πιο διάσημος χρεοκόπος της Φιλαδέλφειας, από το να είσαι ο Μπέρναρντ Κόρνφιλντ των αεριωθούμενων τζετ και των παλλακίδων με τα θλιμμένα μάτια, στο να γίνεις ο Μπέρναρντ Κόρνφιλντ των φυλακών Σεντ Αντουάν», αρκούν μερικοί μήνες, ή λίγα χρόνια. Μερικοί μήνες ήταν αρκετοί και για τον «δικό» μας Γιάνη (με ένα ν) Βαρουφάκη. Το σίγουρο είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν διάβαζε Galbraith, αλλά Τσακαλώτο…

Μέχρι τότε τη δυνατότητα αυτή την είχαν μόνον οι τράπεζες του συστήματος FED, γεγονός που οδήγησε στο να καταστεί το δολάριο, κατά κύριο λόγο και δευτερευόντως η λίρα Αγγλίας, διεθνές νόμισμα εκτοπίζοντας το χρυσό από το ρόλο αυτό. Αποτέλεσμα ήταν μεγάλο μέρος του συναλλαγματικού αποθέματος όλων των χωρών της Δύσης να είναι σε δολάρια, τα οποία τελικώς συγκέντρωναν οι τράπεζες του συστήματος FED, ελέγχοντας με τον τρόπο αυτό το δολάριο και συνεπώς την παγκόσμια οικονομία. Γιατί όμως μία εκδοτική Τράπεζα να δώσει δολάρια για να πάρει χρυσό;

«Δώστε μου τον έλεγχο του νομίσματος μιας χώρας και ας κυβερνά όποιος θέλει». Μεταπολεμικά η δουλειά είχε στηθεί από την ίδρυση του Δ.Ν.Τ. στις 22 Ιουλίου 1944 στο Bretton Woods, της πολιτείας New Hampshire των Η.Π.Α. από τους εκπροσώπους των κυβερνήσεων των συμμάχων, ενώ δεν είχε λήξει ούτε ουσιαστικά ούτε τυπικά ο β΄ παγκόσμιος πόλεμος, ανεξαρτήτως αν η συμφωνία κυρώθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1945 στην Ουάσιγκτον. Κύριος σκοπός της ίδρυσης του Δ.Ν.Τ. ήταν η διευκόλυνση των εκδοτικών Τραπεζών των κρατών μελών στην αντιμετώπιση πρόσκαιρων δυσχερειών ισοσκέλισης του ισοζυγίου πληρωμών των και η μέριμνα για την καλή λειτουργία του νομισματικού συστήματος των χωρών μελών και της κανονικής διενέργειας των διεθνών πληρωμών! Τον Ιούλιο του 1944 όλες οι χώρες της Ευρώπης και ολόκληρος ο κόσμος ήταν στάχτη και αποκαΐδια και αυτοί οι τύποι ανησυχούσαν για τις «πρόσκαιρες δυσχέρειες» του ισοζυγίου πληρωμών των κατεστραμμένων χωρών και για την κανονική διενέργεια των διεθνών πληρωμών!

Θεωρητικά το σύστημα απευθύνεται κυρίως σε στατιστικολόγους και στοχεύει να βελτιώσει πολλές πτυχές στα στατιστικά συστήματα των χωρών, αλλά όπως καταλαβαίνει κανείς ενδιαφέρει άμεσα τους Οίκους Αξιολόγησης, τη διεθνή χρηματιστηριακή αγορά, τα διεθνή funds και όλους εκείνους που παράγουν χρήμα από αέρα κοπανιστό.

Οι «αγορές» διαφεντεύουν την παγκόσμια οικονομία και τις εξελίξεις σε βάθος ανιχνεύσιμου χρόνου που ξεπερνά τους 3 αιώνες. Ονόματα όπως Lehman, Goldman, Morgan, Sachs, Kuhn, Loeb, Rockefeller, Warburg, Schiff, Rothchild κλπ είναι γνωστά από την εποχή της ίδρυσης της Federal Reserve Bank, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Αποθεματικών των ΗΠΑ το 1913, μέσω της οποίας η νομισματική πολιτική των ΗΠΑ πέρασε στα χέρια της χρηματοπιστωτικής διεθνούς…

Με ποιόν τρόπο στήνονται οι δουλειές στην περιφέρεια; Οι τράπεζες του συστήματος FED διατηρούν αυτόχθονες «τοποτηρητές» - κορυφαία στελέχη σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίοι ενημερώνουν από θέσεις κλειδιά τις τράπεζες για τα οικονομικά στοιχεία των χωρών τους. Αλλά και σε επίσημο επίπεδο συχνά και επί σειρά ετών αναλαμβάνουν έναντι αμοιβής την παροχή συμβουλών για θέματα αποκρατικοποιήσεων, οικονομικής και νομισματικής πολιτικής ή διαχείρισης του δημόσιου χρέους. Ανά πάσα στιγμή είναι σε θέση να τινάξουν στον αέρα τα επιτόκια δανεισμού και να κερδοσκοπήσουν «ποντάροντας» σε χρεοκοπίες χωρών, μέσω των CDS (Credit Defaut Swaps). Στις ΗΠΑ ταυτίζουν την G.S. με την κυβέρνηση. Δεκάδες στελέχη της έχουν διατελέσει υπουργοί και σε θέσεις κλειδιά στον οικονομικό και τραπεζικό τομέα. Προσφάτως η G.S. προσέλαβε τον επί σειρά 10 ετών πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζές Μανουέλ Μπαρόζο. Ο Πορτογάλος πολιτικός έχει τώρα εργοδότη τον Λόιντ Μπλανκφέιν, με τον οποίο είχε «παραγωγικές συζητήσεις» κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Κομισιόν!...

Όμως, την πιο κρίσιμη απάντηση την έδωσε η κ. Μηλιάκου στην ερώτηση πώς αποφύγαμε τη στάση πληρωμών: «Με επίμονη δουλειά σε συντονισμό με τον ΟΔΔΗΧ και την Τράπεζα της Ελλάδος. Η προσπάθεια ήταν αγωνιώδης να συγκεντρωθούν τα έσοδα του Δημοσίου αλλά και τα ταμειακά διαθέσιμα των φορέων της γενικής κυβέρνησης προκειμένου το κράτος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Μέσω αυτής της διαδικασίας κατέστη εφικτό να πληρωθούν οι υποχρεώσεις. Στη διέξοδο φθάσαμε μέσω των repos από τα διαθέσιμα των φορέων της γενικής κυβέρνησης που ήταν μεγάλα, περί τα 12 δις ευρώ. Αυτό έπρεπε να είχε γίνει από παλιά. Έχουμε 1.600 φορείς της γενικής κυβέρνησης. Όταν χρειάζεσαι χρήματα, πρώτα εξαντλείς τις δυνατότητες εσωτερικού δανεισμού και μετά αναζητείς άλλες λύσεις».

Από πόσο παλιά θα έπρεπε να καταφύγουμε στον εσωτερικό δανεισμό; Μήπως από το 2010 για να γλυτώναμε τα μνημόνια;

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

...ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

«Και το γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλον, αφού είμαι ο ίδιος Μακεδών»

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

«Αυτό το καλοκαίρι, το National Geographic θα παρουσιάσει στην Ουάσιγκτον D.C. μία εξαιρετική πολιτιστική εμπειρία. «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ: Από τον Αγαμέμνονα στον Μέγα Αλέξανδρο» είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στα 5.000 χρόνια της ελληνικής ιστορίας και του πολιτισμού. Αυτή η έκθεση περιλαμβάνει περισσότερους από 500 ανεκτίμητους πολιτιστικούς θησαυρούς – πολλούς από τους οποίους δεν έχουν ποτέ εκτεθεί εκτός της Ελλάδος. Η Ουάσιγκτον, D.C. είναι το μοναδικό μουσείο της ανατολικής ακτής, που θα φιλοξενήσει την έκθεση».

http://www.nationalgeographic.com/thegreeks/

Από το άρθρο του P. J. Veisilind για τα Σκόπια, στο National Geographic (vol. 189, No 3, March 1996), τα οποία παρουσίαζε ως «Μακεδονία» που συνορεύει με τους «κακούς» Έλληνες, έως την τρέχουσα επική έκθεση στο National Geographic Museum στην Ουάσιγκτον, με τίτλο “THE GREEKS, AGAMEMNON TO ALEXANDER THE GREAT”, έχει παρέλθει μία εικοσαετία. Η έκθεση λειτουργεί από την 1^η Ιουνίου και θα διαρκέσει έως τις 10 Οκτωβρίου. Εκτίθενται συλλογές από 22 εθνικά μουσεία της Ελλάδος, σε συνεργασία με το ελληνικό υπουργείο πολιτισμού, το Field Museum του Σικάγο, το Canadian Museum of History και το Point-a-Callière Archeology and History Complex του Μόντρεαλ.

Βλέποντας κάποιος, στο επίσημο site του N.G., το βίντεο παρουσίασης της έκθεσης (https://youtu.be/NOfwcj4MEQg) και διαβάζοντας τα διθυραμβικά σχόλια, («Η έκθεση εξερευνά τις κρίσιμες στιγμές που οδήγησαν στη γέννηση της δυτικής δημοκρατίας, της μοντέρνας τέχνης, των επιστημών, της ιατρικής, του θεάτρου και των αθλημάτων»), δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι αυτό αποτελεί μία σαφή και διακριτή μεταστροφή του N.G. προς την ιστορική αλήθεια. Άλλωστε, το N.G. είναι ένα αμιγώς επιστημονικό ίδρυμα και δεν θα μπορούσε να «καταπίνει» για πολύ καιρό τα ψευδολογήματα των Βουλγαρο-Σλαβο-Σκοπιανών του Γκρουέφσκι.

Φαίνεται, όμως, ότι αν και πάθαμε δεν μάθαμε καθώς το πρόσκαιρο αίσθημα δικαίωσης και ικανοποίησης διαδέχθηκε αμέσως η οργή για μία νέα προκλητική ενέργεια σε βάρος της χώρας μας και της ιστορίας της. Οι ανιστόρητες αναφορές των τηλεπαρουσιαστών του NBC (και όχι μόνο) για τα Σκόπια, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο, μας υπενθύμισαν ότι τα lobbies των ψευτο-«Μακεδόνων» συνεχίζουν απτόητα στην Αυστραλία, τον Καναδά και τις Η.Π.Α. τη διαστρέβλωση της ελληνικής ιστορίας. Διένειμαν, λοιπόν, επιλεκτικά κείμενο το οποίο εκφωνήθηκε κατά τη διέλευση της ολυμπιακής ομάδας των Σκοπίων, αλλά και σε αθλητικές εκπομπές, και «ενημέρωσαν» εκατοντάδες εκατομμύρια τηλεθεατές ότι ένας από τους μεγαλύτερους ολυμπιονίκες της αρχαιότητας ήταν ο Μακεδόνας Φίλιππος ο 2^ος, ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μπορεί τα «κουτορνίθια» να μην γνωρίζουν ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας συμμετείχαν αθλητές μόνον από τα ελληνικά γένη, αλλά η «εικόνα» και τα σχόλια των τηλεπαρουσιαστών τους ταίριαξαν μια χαρά ως … «απογόνους» του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ

«Ηθικόν δίδαγμα απ’ όλα αυτά, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ότι για να κερδηθεί αυτός ο «πόλεμος» θα πρέπει να έχουμε και τα 17 εκατομμύρια Έλληνες της μητροπολιτικής Ελλάδας και της διασποράς τα μάτια μας ορθάνοιχτα».

Το παραπάνω θα μπορούσε κάλλιστα να κλείσει το θέμα της τρέχουσας ανάρτησης, με τη διαφορά ότι έχει γραφεί πριν από 20 χρόνια ως επίλογος σε άρθρο μας στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», με αφορμή το παιδαριώδες δημοσίευμα του ανιστόρητου P. J. Veisilind στο N.G. Το άρθρο στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ είχε τίτλο «Απίθανες ιστορικές ανακρίβειες και εμπάθεια για την Ελλάδα», με υπέρτιτλο «Σκόπια: Μακεδονο-βυζαντινο-σλαβική αυτοκρατορία!» και υπότιτλο «Άρθρο του περιοδικού National Geographic διαστρεβλώνει βάναυσα την αλήθεια και δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις στους απληροφόρητους».

Στην εμπεριστατωμένη επιστολή - διαμαρτυρία προς τη διεύθυνση σύνταξης αλλά και τα μέλη του δ.σ. του N.G. παρουσιάσαμε τότε μερικά απλά επιχειρήματα. Με τέτοιες αναφορές σε ένα διεθνούς κυκλοφορίας περιοδικό ήταν αδύνατο να μην στείλουμε επιστολή με παρατηρήσεις, αν μη τι άλλο και από επαγγελματική ευθιξία, καθώς μας ενόχλησε ο ερασιτεχνισμός στην παρουσίαση ενός τέτοιου θέματος.

Αναφέραμε, μεταξύ άλλων, στην επιστολή: «Αγαπητοί κύριοι. Το άρθρο του κ. J. P. Veisilind για τη «Μακεδονία» δεν συνεισφέρει στην επέκταση και τη διάδοση της γεωγραφικής γνώσης. Γράφοντας ένα άρθρο για τη Μακεδονία χωρίς να αναφέρεται η Βεργίνα, η Πέλλα, το Δίον και η Θεσσαλονίκη, και χωρίς μία επίσκεψη στην Ελλάδα, είναι σαν να γράφουμε για την κατάκτηση του φεγγαριού από τον άνθρωπο, χωρίς να αναφέρουμε τίποτα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν έχει σημασία αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την άποψη του αρθρογράφου για το τι είναι η Μακεδονία ή ποιανού είναι η Μακεδονία. Το θέμα είναι ότι στην εποχή μας ο μόνος μύθος στη Βαλκανική Χερσόνησο είναι η «ύπαρξη» του λεγόμενου μακεδονικού έθνους και ένα από τα ανέκδοτα στην περιοχή είναι η λεγόμενη «μακεδονική» γλώσσα. Νομίζω ότι ο αρθρογράφος μετασχηματίζει αυτόν τον μύθο σε ένα πραγματικό γεγονός και σαφώς αυτό δεν αποτελεί μία επιστημονική προσέγγιση του μακεδονικού ζητήματος». Η επιστολή κατέληγε ως εξής: «Αγαπητοί κύριοι. Νομίζω ότι το θαυμάσιο περιοδικό σας δεν έχει ανάγκη από πολιτικά άρθρα και επίσης δεν είναι ανάγκη να γίνει ο νονός των πολιτών των Σκοπίων».

Βεβαίως, στην επιστολή μας είχαμε αντικρούσει έναν προς έναν τους αφελείς ισχυρισμούς του «στημένου» φιλοσκοπιανού δημοσιεύματος: «Η Μακεδονία δείχνει να είναι περικυκλωμένη από το κακό… Οι Έλληνες βάλθηκαν να εξαλείψουν τους Μακεδόνες από τις νέες τους περιοχές. Μετέφεραν με πλοία Έλληνες από τη Μικρά Ασία, οι οποίοι αραίωσαν τον σλαβικό πληθυσμό και απομάκρυναν χιλιάδες Μακεδόνες και Τούρκους. Οι Μακεδόνες οι οποίοι έφυγαν δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στα χωριά τους και δεν δινόταν βίζα στους συγγενείς τους». Άρες μάρες κουκουνάρες, δηλαδή.

Ειλικρινά, επειδή εκείνη την εποχή ήμασταν συνδρομητές της αμερικανικής έκδοσης του N.G. και φανατικοί αναγνώστες του δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε πώς ήταν δυνατόν να υποπέσει η διεύθυνση σύνταξης σε ένα τέτοιο εκδοτικό ολίσθημα. Αυτό διαφάνηκε και από την απάντηση από το forum του N.G., που ήρθε σχετικά γρήγορα: «Σας ευχαριστούμε για την ανταπόκρισή σας. Τα σχόλια σας είναι μεγάλης σημασίας για μας και θα δοθούν στη σύνταξη. Εκτιμούμε το ενδιαφέρον σας για το National Geographic και το έργο που επιτελεί το Ίδρυμα».

Περιττό να πούμε ότι τότε είχε ξεσηκωθεί και όλη η απανταχού της γης ελληνική ομογένεια και βομβάρδισε τα ανώτατα στελέχη του Ιδρύματος με επιστολές διαμαρτυρίας. Όμως το ίδιο εμβρόντητοι από τις ελληνικές αντιδράσεις θα πρέπει να ήταν και οι υπεύθυνοι σύνταξης του περιοδικού, καθώς το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ το είχε ξεπουλήσει η πολιτική μας ηγεσία από το 1992 και επισήμως από το 1993.

ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Από ελληνικής πλευράς είναι προκλητικά εμφανής η ανυπαρξία μίας ενιαίας εθνικής πολιτικής, από την εποχή του εμπάργκο και έπειτα, και κάποιοι παθαίνουν υστερία «τοις αλλοεθνών ρήμασι πειθόμενοι», στην προοπτική μίας σκληρής γραμμής, απέναντι στα σκοπιανά ιδεολογήματα. Πρόκειται για το ενσωματωμένο «γραικυλιστάν» που από τη δεκαετία του 1910 βυσσοδομεί σε κάθε τι ελληνικό στην «πέριξ Παγγαίου ήπειρο». Και δεν γίνεται να μην θυμηθούμε τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, στις 13 Απριλίου 1992 στο προεδρικό μέγαρο υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ούτε την ανακοίνωση από τον τότε γενικό γραμματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας Πέτρο Μολυβιάτη: «Σχετικά με το θέμα των Σκοπίων, η πολιτική ηγεσία της χώρας (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Παπαρήγα και Δαμανάκη), με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη «Μακεδονία».

Αν και τα πρακτικά της σύσκεψης δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα και ο καθένας δημοσιεύει ό,τι θέλει, η δήλωση Μολυβιάτη ήταν καθαρή και ξάστερη. Οι παλινωδίες ξεκίνησαν από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος «έφαγε» με συνοπτικές διαδικασίες τον υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά και ανέλαβε ο ίδιος και το υπουργείο Εξωτερικών. Έκτοτε η πολιτική μας ηγεσία έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τα ογκώδη συλλαλητήρια των απανταχού της γης Ελλήνων, υπάκουσε στις προσταγές της κυβέρνησης Τζώρτζ Μπους του πρεσβύτερου, και βολοδέρνει μεταξύ διπλών ονομασιών και «γεωγραφικών προσδιορισμών», ενώ έχουμε φθάσει στο σημείο υπουργοί της κυβέρνησης να ονομάζουν τα Σκόπια «Μακεδονία». Μία ιδιορρυθμία της εξ Αμερικής ορμώμενης καπιταλιστικής (τραπεζιτικής) αριστεράς, που έχει αποδοθεί σε ιδεολογικό επίπεδο «στην προβληματική σχέση της εγχώριας μαρξιστικής (ή και τροτσκιστικής) σκέψης με την έννοια της ελληνικής εθνικής ταυτότητας». Αλλά, τουλάχιστον, αυτοί είναι προβλέψιμοι. Ενώ οι άλλοι των «μυστικών κοινωνιών» έπαιζαν διπλό παιχνίδι και πούλησαν το όνομα από το 1992.

Αναφερόμαστε στις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του Κρις Σπύρου για το Μακεδονικό, οι οποίες «έπαιξαν» σε πολλά sites, και από τις οποίες προκύπτει ανάγλυφα ότι το όνομα «πουλήθηκε»  εκ των έσω από το 1992 και ενώ είχαμε στα χέρια μας την απόφαση των ηγετών της ΕΟΚ, την απόφαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών και από τις 3 Οκτωβρίου του ιδίου έτους τη γραπτή δήλωση του τότε υποψηφίου για την προεδρία των Η.Π.Α., κυβερνήτη της πολιτείας Αρκάνσας Μπιλ Κλίντον: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία». Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία». Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας «ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας» ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.»

«Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει κατ΄ αρχάς να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η Κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας».

Σύμφωνα με την αφήγηση του Σπύρου ο Μπους, αν και είχε χάσει τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου 1992 είχε καταφέρει μέχρι τη λήξη της θητείας του, στις 19 Ιανουαρίου 1993, να πείσει τους Ευρωπαίους ηγέτες να αλλάξουν την αρχική τους απόφαση και τους όρους για την αναγνώριση του κρατιδίου. Όσο για την ελληνική κυβέρνηση κατέπληξε τους πάντες με την αστραπιαία αλλαγή στάσης. Έτσι καταλήξαμε στο απαράδεκτο F.Y.R. MACEDONIA του 1993, το οποίο δεν εμπεριέχει απλώς τον όρο «Μακεδονία», αλλά μετατράπηκε από τότε διεθνώς σε σκέτο MACEDONIA.

Δυστυχώς, αυτή η εξιστόρηση των γεγονότων συμβαδίζει πλήρως με τα πραγματικά γεγονότα και τα αποτελέσματά τους. Δεν γνωρίζουμε αν η γραπτή δήλωση Κλίντον ήταν προσχηματική εξαιτίας των πιέσεων της ομογένειας στις Η.Π.Α. Πάντως, ανώτατος Αμερικανός διπλωμάτης σε απόρρητη επιστολή του προς την τότε γερουσιαστή Χίλαρυ Κλίντον για τις δραστηριότητες του Κρις Σπύρου, στις 19/12/2007, επεσήμανε μεταξύ άλλων και τα εξής: “Later, Spirou used the same photographs to persuade the late Slobodan Milosevic, the despot of Serbia, to appoint him his personal advisor at the Dayton talks. Back in Athens, he wrote articles in Greek newspapers sharply attacking America's Balkan policy from a Greek/Serbian nationalist perspective. Now, in an interview to leading Athens newspaper To Vima, (VMen, 12/9/07) Spirou's picture with you in Manchester is next to a picture of current President Bush with puppet strings added. Spirou claims personal credit for having "tied down" Presidential candidate Clinton on the Macedonian name issue in 1992. Is this true? Is it loyal?”

http://www.greekamericannewsagency.com/

Με τόσα ατού υπέρ της, μόνον μία πολιτική ηγεσία που έπαιζε διπλό παιχνίδι, ή μία τελείως άβουλη και ανίσχυρη κυβέρνηση, θα μπορούσε εκείνη την εποχή να οδηγηθεί σε μία τέτοιας έκτασης ήττα στη διεθνή σκακιέρα. Άλλωστε η διαφαινόμενη αντίληψη του τότε πρωθυπουργού για το θέμα του ονόματος, από τις κατά καιρούς δηλώσεις του ιδίου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δικαιώνουν την εξιστόρηση του Κρις Σπύρου, ο οποίος βεβαίως παραμένει ένθερμος υποστηρικτής της Χίλαρυ στην προεκλογική της εκστρατεία για την προεδρία των Η.Π.Α. και στενός φίλος της οικογένειας Κλίντον.