Η Ελληνική
Επανάσταση δεν μοιάζει με καμιά
Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
«Το επόμενο διάστημα η Επιτροπή και εγώ προσωπικά θα ρίξουμε
ιδιαίτερο βάρος και στην διεθνή προβολή της επετείου, ώστε να καταστήσουμε τα
200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 ένα διεθνούς εμβέλειας γεγονός.
Θυμίζοντας ότι είναι ένα σπουδαίο ορόσημο στην ευρωπαϊκή Ιστορία. Η συνέχεια
των μεγάλων επαναστάσεων της Δύσης, της αμερικανικής και της γαλλικής. Ένας
αγώνας για ελευθερία και ανεξαρτησία που ενέπνευσε και άλλους λαούς. Θα μιλήσουμε
σε όλον τον κόσμο για τη φλόγα της ελευθερίας που καθόρισε την νεότερη πορεία
της πατρίδας μας. Για τα κείμενα του αγώνα, τα πιο φιλελεύθερα και προοδευτικά
κείμενα της εποχής τους. Θα προβάλουμε τη συναρπαστική ιστορία ενός Έθνους που,
με τους αγώνες και το αίμα των ηρώων του, έπιασε ξανά το νήμα της μακραίωνης
ιστορίας του. Και μαζί με αυτά θα μιλήσουμε και για τη σύγχρονη Ελλάδα. Μια
χώρα που ξέρει να κερδίζει τα μεγάλα στοιχήματα. Να ξεπερνά τις κρίσεις».
Η εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του
1821 δεν υπήρξε συνέχεια καμίας επανάστασης της Δύσης, ούτε της αμερικανικής
ούτε της γαλλικής, και δεν είχε καμία συσχέτιση ούτε συνάφεια ούτε με τη μία ούτε
με την άλλη. Η ελληνική Επανάσταση υπήρξε ένα αυτόνομο κατακλυσμιαίο
πανευρωπαϊκό γεγονός, που είχε τη δική του διαχρονική δυναμική σε όλη τη
διάρκεια της τουρκοκρατίας (τα Ορλωφικά και η εξέγερση στην Πελοπόννησο του
1769-1770 προηγήθηκαν των «δυτικών» επαναστάσεων).
Έγραψε ο Φιλήμων στα 1834:
«Την
Επανάστασιν προπαρεσκεύασε πολιτικώς αυτή των Τούρκων η τυραννία, καθ’ ήν ο
Έλλην δεν έχαιρε τα φυσικά και πολιτικά δίκαια, στερούμενος την ασφάλειαν και
αυτής της ζωής του. Η Επανάστασις ήτο προητοιμασμένη, αφ’ ού καιρού οι
τελευταίοι Παλαιολόγοι παρέλιπον ως παρακαταθήκην εις τους Τούρκους το
Βασίλειόν των, (κατά την κυριεύουσαν δοξασίαν των Ελλήνων) οι δε Τούρκοι το
ιδιοποιήθησαν ως πατρογονικήν και νόμιμον ιδιοκτησίαν δια του δικαιώματος του
ισχυροτέρου. Δια τούτο μετεχειρίζοντο ως αξίωμα της διακατοχής των το.
“Δια της σπάθης ελάβομεν τον τόπον. δια της σπάθης θέλομεν τον
δώσει”, αφ’ ού καιρού η Θρησκεία του Έλληνος εξυβρίζετο πραγματικώς, μολονότι
εφαίνετο πολιτικώς προστατευομένη. Το
αίμα των μαρτύρων της αθωότητος εχύνετο χωρίς φειδώ. Αι δε πολυειδείς βίαι, οι σπαραγμοί και αι
μεταναστεύσεις κατέστησαν τον τόπον αντικείμενον του ελέους».
Τι σχέση μπορεί να είχε με την ελληνική
Επανάσταση, η αποσχιστική εξέγερση των 13 αποικιών της Αμερικής του 1776
εναντίον της «καταπιεστικής» μητρόπολης του Λονδίνου, που οδήγησε στη
διαμόρφωση του σύγχρονου ολιγαρχικού συστήματος που κυβερνά τον κόσμο, με τη
μεταφορά της έδρας της «προτεσταντικής» αυτοκρατορίας στην άλλη πλευρά του
Ατλαντικού; Τι σχέση μπορεί να είχε με
τον ελληνικό εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του 1821, το συνοθύλευμα των βίαιων πολιτικών,
κοινωνικών και ταξικών μεταβολών και ταραχών
και η περίοδος της τρομοκρατίας με τις γκιλοτίνες (1789-1799), που ονομάστηκε
«Γαλλική Επανάσταση» και οδήγησε στην αυτοκρατορική Γαλλία του Ναπολέοντα, στην
επικράτηση των τραπεζιτών και των ιδιοκτητών των πολεμικών βιομηχανιών και στον
Α΄ παγκόσμιο πόλεμο 1914-1918;
Ας θυμηθούμε τον Κολοκοτρώνη:
«Η
επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμιάν απ’ όσαις γίνονται την σήμερον
εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών των είναι
εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον δίκαιος, ήταν έθνος με άλλο
έθνος, ήταν με ένα λαόν οπού ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωρισθή ως τοιούτος, ούτε
να ορκισθή, παρά μόνον ό,τι έκαμνε η βία. Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε ποτέ να
θεωρήση τον ελληνικόν λαόν ως λαόν, αλλ’ ως σκλάβους. Μίαν φοράν, όταν επήραμεν
το Ναύπλιον, ήλθε ο Άμιλτων να με ιδή, μου είπε ότι: “Πρέπει οι Έλληνες να
ζητήσουν συμβιβασμόν, και η Αγγλία να μεσιτεύση”. Εγώ του αποκρίθηκα, ότι : “Αυτό
δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς, καπιτάν Άμιλτων, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τους
Τούρκους. Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς,
εζούσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη
δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτεινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο
φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα”. Με είπε: “Ποια είναι η βασιλική φρουρά του,
ποια είναι τα φρούρια;” – “Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι
Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά”. Έτσι δεν ωμίλησε πλέον.
Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελλοί δεν εκάμαμεν την
επανάστασιν…».
Από τη στιγμή που ξαναθυμήθηκαν το όνομα «Ελλάς», θα πει ο Παναγιώτης
Κανελλόπουλος, δεν μπορούσαν παρά να επαναστατήσουν και τονίζει: «Γι’ αυτό δεν έχει σημασία, ποιος άρχισε
πρώτος και ποιος δεύτερος, σε ποιο σημείο του Μοριά ακούστηκε το πρώτο τουφέκι
και σε ποιο το δεύτερο… Σοφά φρόντισε η παράδοση – η λαϊκή και η λογία – να
συγχωνεύσει όλα τα ξεκινήματα σ’ ένα συμβολικό μέγα ξεκίνημα και να το
συνδυάσει με την άγια ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου».
Γιατί να είναι η
ελληνική Επανάσταση συνέχεια της «γαλλικής επανάστασης» των μυστικών ταγμάτων
και των μασονικών στοών; (την εποχή εκείνη ήταν περισσότερες από τα κτίρια του
Παρισιού). Μήπως, μάχονταν υπέρ πίστεως και
πατρίδος; Η έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης της Εθνικής Παλιγγενεσίας
του 1821 ξεκίνησε στο Ιάσιο της Μολδαβίας, στις 24 Φεβρουαρίου 1821, από τον
αρχηγό της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρο Υψηλάντη με τη δημοσιοποίηση της
ιστορικής προκήρυξης του «εις το γενικόν
στρατόπεδον του Ιασίου» με τον τίτλο «Μάχου
υπέρ πίστεως και πατρίδος»:
«Η
ώρα ήλθεν, ώ Άνδρες Έλληνες!... Η Ευρώπη προσηλώνουσα τους οφθαλμούς της εις
ημάς απορεί δια την ακινησίαν μας, ας αντιχήσωσι λοιπόν όλα τα Όρη της Ελλάδος
από τον Ήχον της πολεμικής μας Σάλπιγγος, και αι κοιλάδες από την τρομεράν
κλαγγήν των Αρμάτων μας. Η Ευρώπη θέλει θαυμάση τας ανδραγαθίας μας, οι δε
τύραννοι ημών τρέμοντες και ωχροί θέλωσι φύγει απ’ έμπροσθέν μας… Είναι καιρός
να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον Ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να
κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον, δι ού
πάντοτε νικώμεν: λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την
Ορθόδοξον ημών Πίστιν από την ασεβή των ασεβών Καταφρόνησιν… Ας καλέσωμεν
λοιπόν εκ νέου, ώ Ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερίαν εις την
κλασικήν γην της Ελλάδος! Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος, και των
Θερμοπυλών!
Εάν δεν έχουμε διάθεση να «γράψουμε» ή να αναθεωρήσουμε την ιστορία θα
πρέπει να μην αποκρύπτουμε τις πηγές. Έγραφε ο Κ. Ν. Σάθας στα 1865:
«Υπέρ πίστεως και πατρίδος ηγωνίσθη το έθνος. Δια
του σταυρού και της ρομφαίας απέκτησε την ελευθερίαν. Οι μάρτυρες της ορθοδόξου
πίστεως και οι αρειμάνιοι του εθνισμού πρόμαχοι εισίν οι δίδυμοι της ελληνικής
ελευθερίας αστέρες».
Υπήρξαν ανείπωτα
ο πόνος, οι εξανδραποδισμοί, οι σφαγές. Εκατομμύρια αγόρια και κορίτσια χάθηκαν
από το γένος με τον γενιτσαρισμό, τα χαρέμια και τα σκλαβοπάζαρα. Σάλεψαν τα
λογικά των γονιών.
«…Μετά την άφιξή μας στην Θεσσαλονίκη μας οδήγησαν,
την κόρη μου κι εμένα, μπροστά στον Αμπού –Λουμπούντ. Μόλις μας είδε μας είπε:
«Κόρες των Εσσαίων εγκαταλείψτε τον Χριστό και λατρέψτε τον Προφήτη».
Απαντήσαμε με το σύμβολο του σταυρού κι εκείνος μας έδειξε τη θηριωδία του, και
οι δήμιοι μας ανέλαβαν. Σε λίγο, σπαραξικάρδιες κραυγές ανάκατες με τρομερούς
θορύβους ήρθαν στα αυτιά μας. Ένας μεγάλος περιφραγμένος χώρος απλωνόταν
μπροστά μας. Ω, θανατηφόρα έκπληξη! Σάκοι που περιείχαν ζωντανά όντα κινούνταν
στο πάτωμα. Σε κάποιον από αυτούς είχαν κλείσει ήδη μία γυναίκα που κατασπαράχθηκε
από την βίαιη επίθεση πεινασμένων αρουραίων ή από άγριες γάτες. Οι άλλοι σάκοι ήταν
επίσης γεμάτοι και περίμεναν τα θύματά τους. Ο Αμπού - Λουμπούντ ακολουθούμενος
από τους υποτακτικούς του έφθασε για να παρίσταται στα βασανιστήριά μας,
κάνοντάς τα ακόμη πιο φρικτά. Η εντολή του μαρτυρίου μας δόθηκε, και για να μου
μεταφέρει όλη την οδύνη, ήταν η κόρη μου αυτή που οι δήμιοι άρπαξαν πρώτη».
Μετά την
παράκληση, οι ιερείς διάβαζαν στους αγωνιστές την ευχή του επισκόπου Έλους
Λακωνίας Άνθιμου:
«… ενίσχυσον και ενδυνάμωσον ημάς, και τους
ευσεβάστους και θεοφυλάκτους ημών Πρίγκιπας και Ηγεμόνας (Υψηλάντας) και τον
φιλόχριστον Στρατόν τη δυνάμει του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, κατατροπώσαι
τους εχθρούς της αγίας σου εκκλησίας, και αναφανήναι νικητάς και τροπαιούχους
εναντίον των απογόνων της Άγαρ. Επί σοι τας ελπίδας ανατιθέμεθα, Κραταιέ εν πολέμοις,
ορθώς λατρεύοντες σε τον μόνον Θεόν, και σωτήρα ημών. Φώτισον ημάς μιμητάς γενέσθαι
και οπαδούς του αληθούς θεράποντός σου ευσεβούς βασιλέως Κωνσταντίνου, και
αξίωσον ακούσαι της ουρανίου εκείνης φωνής “εν τούτω νικάτε, απόγονοι Ελλήνων
οι χριστώνυμοι, και της ορθοδόξου εκκλησίας ευσεβή τέκνα, και καταβάλλετε τους
αθέους Αγαρηνούς”, όπως και ημείς οι τεταπεινωμένοι αξιωθώμεν της ποθητής ημών
ελευθερίας, δοξάζοντες το παντοδύναμον όνομά σου του Πατρός και του Υιού, και
του Αγίου Πνεύματος. Αμήν»
Γιατί να είναι ο επίσκοπος Άνθιμος «συνέχεια» του Ροβεσπιέρου του «Υπέρτατου
Όντος» και των «μπαχαλάκηδων» του Παρισιού, που όλους μαζί τους καρατόμησε η
…γαλλική επανάσταση; Τότε είχε αλλάξει το επίγραμμα: Η επανάσταση δεν «τρώει»
τα παιδιά της, τα στέλνει στη γκιλοτίνα!
Όταν έφθασε η ώρα, τους Φιλικούς τους όρκιζαν κατευθείαν με το
«μεγάλο» όρκο: «Ορκίζομαι
ενώπιον του αληθινού Θεού οικειοθελώς, ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις
την Εταιρίαν κατά πάντα. Να μη φανερώσω το παραμικρόν από τα Σημεία και Λόγους
της, μήτε να σταθώ κατ’ ουδένα λόγον η αφορμή του να καταλάβωσιν άλλοι ποτέ,
ότι γνωρίζω τι περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις Πνευματικόν, ή
φίλον μου… Ορκίζομαι, ότι εις το εξής δεν θέλω έμβει εις καμμίαν άλλην
Εταιρίαν, οποία και αν ήναι, μήτε εις κανένα δεσμόν υποχρωτικόν… Ορκίζομαι, ότι
θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της
Πατρίδος μου, των οπαδών και των ομοφρόνων με τούτους… Ορκίζομαι να συντρέχω,
όπου εύρω τινα Συνάδελφον, με όλην την δύναμιν και την κατάστασίν μου…
Ορκίζομαι να μην ωφελώμαι κατ’ ουδένα τρόπον από τα χρήματα της Εταιρίας,
θεωρών αυτά ως ιερόν πράγμα και ενέχειρον ανήκον εις όλον το Έθνος μου…
Ορκίζομαι να μην ερωτώ ποτε κανένα των Φιλικών με περιέργειαν, δια να μάθω,
οποίος τον εδέχθη εις την Εταιρίαν… Ορκίζομαι να προσέχω πάντοτε εις την
διαγωγήν μου, δια να ήμαι ενάρετος… Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε, ώ Ιερά
Πατρίς! Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Συ, ορκίζομαι εις τα πικρά
δάκρυα, τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν τα ταλαίπωρα Τέκνα σου, εις τα ίδιά μου
δάκρυ, χυνόμενα εις ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν Ελευθερίαν των
Ομογενών μας, ότι αφιερώνομαι όλος εις Σε. Εις το εξής Σύ θέλεις είσαι η αιτία
και ο σκοπός των διαλογισμών μου…».
Η ελληνική
επανάσταση χτύπησε κατάστηθα τις αποφάσεις της συντηρητικής ευρωπαϊκής ηγεσίας
στο συνέδριο της Βιέννης (1814-15) για τη διατήρηση του στάτους κβο στην
Ευρώπη, και ξεμπρόστιασε την άθλια βρετανική διπλωματία, η οποία δεκαετίες και
πριν το 1821 λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης της Υψηλής Πύλης για το ελληνικό
επαναστατικό κίνημα. Η Βρετανία αποδείχθηκε ο φανατικότερος εχθρός του
ελληνικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος και τους λόγους τους γνωρίζουμε πλέον
πολύ καλά και σήμερα.
Όσον αφορά για
τα «φιλελεύθερα και προοδευτικά κείμενα» του Αγώνα ήταν η πρόφαση που οδήγησε
στην πιο επαίσχυντη δολοφονία του 19ου αιώνα, στη δολοφονία του
Άγιου Καποδίστρια, τους συντάκτες τους στην εξουσία για δεκαετίες, και η
επίκλησή τους έφερε στην Ελλάδα την βαυαρική αντιβασιλεία, τον Όθωνα, τους τραπεζίτες, τα δάνεια που
κατέστησαν την Ελλάδα προτεκτοράτο. Ναι, τα «φιλελεύθερα και προοδευτικά
κείμενα» της «ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης», που καταδίκασαν
τον Κολοκοτρώνη σε θάνατο, έστειλαν τους αγωνιστές στην επαιτεία και την ανέχεια,
και σταδιακά οδήγησαν στον «επιστημονικό» εθνικό διχασμό του 1916 με πάτρωνες
ακριβώς τους ίδιους!
Κολοκοτρώνης: «Μας κατέβασαν, μας εδιάβασαν την απόφασιν…
Καλύτερα είναι οπού σκοτώνομαι άδικα παρά δίκαια. Τον Κολιόπουλο ελυπόμουνα,
διότι είχε φαμελιά μεγάλη. Εφάγαμε το βράδυ. Την αυγή εκάμαμε την διαθήκη μας
και επροσμέναμε την ώρα του θανάτου…».
Τους είχε
προειδοποιήσει και ο Ρήγας Βελεστινλής με το Θούριο, κι ας τον βάπτισαν 200
χρόνια μετά «διεθνιστή»:
«…Ελάτε μ’ έναν ζήλον εις τούτον τον καιρόν/ Να
κάμωμεν τον όρκον επάνω στον Σταυρόν/ Συμβούλους προκομμένους με πατριωτισμόν/
Να βάλλωμεν εις όλα να δίδουν ορισμόν/ Ο Νόμος νάναι πρώτος, και μόνος οδηγός/
Και της Πατρίδος ένας ας γίνη αρχηγός…»
Αντί για τον Ένα, που έβαλε υποθήκη και τα κτήματά του στην Κέρκυρα για να πάρει τρόφιμα για τον κοσμάκη και ζούσε ως ο ταπεινότερος των φτωχών, οι «προοδευτικοί» έφεραν τους βαυαρούς, οι οποίοι για μισθούς, οδοιπορικά και συνοδευτικά στρατεύματα «έφαγαν» τη μία δόση του δανείου του 1832. Καμιά δεκαριά εκατομμύρια!
Σημ.: Εξυπακούεται ότι στα κείμενα των εγγράφων, των επιστολών κλπ. διατηρείται η ορθογραφία των συντακτών τους.
* 2η προδημοσίευση από τον
αφιερωματικό τόμο του συγγραφέα για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821
με τίτλο:
«1821: Ο Εμμανουήλ Παπάς και η Επανάσταση στη Μακεδονία.
- Η Φιλική Εταιρεία
- Οι σφαγές στη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική και τη Νάουσα».
