Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
Ο
φωτογραφικός φακός αποτύπωσε, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ένα event στο οποίο συμμετείχε όλο σχεδόν το
χωριό. Η φωτογραφία, τραβηγμένη από μπαλκόνι, απεικονίζει όλους σχεδόν τους
κατοίκους στην πλατεία να παρακολουθούν με φανερή ικανοποίηση τη θεατρική
«παράσταση» μίας παρέας νέων. Ο μπάρμπα Φώτης, αυτόπτης μάρτυς, μου εξιστόρησε
ότι εκείνα τα χρόνια η πείνα θέριζε τα στομάχια, γιατί είτε οι έμποροι έδιναν
εξευτελιστικές τιμές για τα καπνά, είτε «χτυπούσε» ο περονόσπορος. Τα φύλλα
γέμιζαν από επάνω καφε – κίτρινες κηλίδες και από κάτω χνούδι, οι άκρες
συστρέφονταν και σύντομα η ασθένεια έφθανε στον βλαστό και νέκρωνε τα φυτά. Οι
περισσότεροι καλλιεργητές προτιμούσαν να τα κάψουν παρά να τα δώσουν αντί
πινακίου φακής.
Στα δύο
μπακάλικα του χωριού δεν είχαν μείνει παρά ελάχιστες προμήθειες και οι
απελπισμένοι κάτοικοι κάθονταν προβληματισμένοι έξω από τις πόρτες τους. Το
θαύμα έγινε. Ως δια μαγείας εμφανίστηκε ένας πλανόδιος με παστά χέλια. Μάζεψαν
τις τελευταίες δεκάρες τους και σε λίγη ώρα όλο το χωριό νταλάκιασε από τα
παστά. Μετά από το φαγοπότι είχαν και «έξοδο». Μία τρελοπαρέα της εποχής έκανε
στην πλατεία αναπαράσταση μίας εγχείρησης σκωληκοειδίτιδας πάνω σε ένα κάρο.
Όλα στην εντέλεια. Το σκηνικό, ο ασθενής, ο χειρούργος, οι βοηθοί του. Σε λίγη
ώρα ο ειδικευμένος σκωληκοειδιτιδο – χειρούργος έβγαλε το …σκουλήκι, το
τελευταίο παστό χέλι που δεν καταναλώθηκε στο χωριό και το έδωσε να το φάει ο
ασθενής! Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ο ασθενής έφαγε το σκουλήκι του
μετά την εγχείρηση.
Οι
«διακοπές» τότε στο χωριό κόστιζαν όσο και η τιμή ενός παστού χελιού. Τα
σκηνικά και τα κοστούμια ήταν του …σκηνοθέτη. Έλαμπε το πρόσωπο του μπάρμπα
Φώτη όταν μου είπε: «Δεν ξέρεις, πόσο καλά περάσαμε τότε, δεν ξέρεις»!
