Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
Υπάρχουν δύο ταβέρνες, η μία δίπλα
στην άλλη. Η πρώτη είναι γεμάτη και έχει δύο άδεια τραπέζια. Στην άλλη όλα τα
τραπέζια είναι άδεια εκτός από δύο. Σε ποια ταβέρνα θα πηγαίνατε; Μα φυσικά
στην πρώτη, εκεί που έχει κόσμο. Με παρόμοιο τρόπο χτίζονται οι πρώτες θέσεις
και οι αυτοδυναμίες από τις «πολιτικές δημοσκοπήσεις».
Γεμίζουν την πρώτη ταβέρνα, τραπέζι τραπέζι, και κανένας δεν ρωτάει για το
μενού.
Η στατιστική επιστήμη αναπτύχθηκε γιατί αποτελεί ένα ισχυρό
εργαλείο στην επιστημονική έρευνα και ως τέτοιο θα έπρεπε να παραμείνει, αλλά
δυστυχώς την ενέπλεξαν με την πολιτική. Οι δημοσκόποι μπορούν να ισχυρίζονται
ό,τι θέλουν αλλά εμείς θα επιμείνουμε ότι οι διά ζώσης, οι γραπτές ή οι
τηλεφωνικές απαντήσεις, σε μία πολιτική δημοσκόπηση, δεν αποτελούν «τιμές» επιστημονικά
αποδεκτές για διενέργεια στατιστικής μελέτης, καθώς είναι πολύ πιθανόν να μην
είναι πραγματικές ή να είναι σκοπίμως ψευδείς και άρα μη μετρήσιμες και δεν
έχει νόημα να χρησιμοποιηθούν σε διαφορετικό χρόνο από αυτόν της δημοσκόπησης
(δεν ικανοποιείται ο όρος της εγκυρότητας).
Τα δείγματα σε μία συμβατική στατιστική μελέτη είναι
πραγματικά και μετρήσιμα, προέρχονται από συγκεκριμένο χωροχρόνο και δεν υπάρχει
περίπτωση να δώσουν διαφορετικό αποτέλεσμα αν χρησιμοποιηθούν σε άλλη χρονική
στιγμή. Για παράδειγμα, αποδεκτές προς στατιστική επεξεργασία είναι οι τιμές
των βαρέων μετάλλων Hg, Pb, Cu ή Cr, που βρίσκονται σε
δείγμα, συγκεκριμένης χρονικής στιγμής, από μία θαλάσσια περιοχή κοντά σε
βιομηχανική ζώνη, ή οι μετρήσεις των σεισμογράφων ενός γεωδυναμικού ινστιτούτου
κ.ο.κ.
Ως εκ τούτου είναι αναμενόμενη η συνεχής δημοσκοπική
ψυχεδέλεια, με το εκλογικό σώμα να δείχνει ότι βρίσκεται στα όρια της ιδεολογικής
σχιζοφρένειας, κυρίως μετά τις εκλογές του 2007. Κατά καιρούς τα υψηλά ποσοστά
– έως και 40% - των «αναποφάσιστων» αποδεικνύουν απλώς του λόγου το αληθές. Σε αντιστοιχία,
η απουσία από τη στατιστική επεξεργασία του 40% των τιμών του θαλασσίου
δείγματος (Zn, Ni, Cd, As) θα μας οδηγούσε αποδεδειγμένα σε λάθος εκτίμηση. Αυτή η
λάθος εκτίμηση δίνεται στη δημοσιότητα στις πολιτικές δημοσκοπήσεις, με τα «αντιπροσωπευτικά»
δείγματα του πληθυσμού δια της διαδικασίας της «τυχαίας δειγματοληψίας», κάτι
που θεωρητικά σημαίνει ότι ο κάθε ερωτώμενος έχει την ίδια πιθανότητα να εκλεγεί.
Κι αν υποθέσουμε ότι αυτό συμβαίνει, πώς γνωρίζουμε ότι η απάντησή του είναι αληθής ή ψευδής, και τι
μας εγγυάται ότι δέκα ή είκοσι διαφορετικά τυχαία δείγματα των 1000 ατόμων θα
έδιναν τα ίδια αποτελέσματα την ίδια χρονική στιγμή; Η στατιστική επεξεργασία;
Μα, ο συγκεκριμένος στατιστικός δείκτης δεν είναι επιστημονικά αποδεκτός και
αυτό αποδεικνύεται από τα διαφορετικά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, ανά εταιρεία
δημοσκόπησης, και από τη γελοία διαδικασία των exit polls (αλήθεια τι χρειάζονται;), με τα άλλα αντί άλλων αποτελέσματα,
που όμως παρουσιάζονται και αναλύονται επί ώρες μέχρι το 15 ή 20% των εκλογικών
αποτελεσμάτων να δείξουν το μέγεθος της αυταπάτης.
Η δημοσκοπική πρεμούρα, από την επομένη των τελευταίων κάθε φορά
εκλογών, μπορεί να παραλληλισθεί μόνο με τη μέτρηση της αρτηριακής πίεσης και
των παλμών ενός ενήλικα, καθώς και οι δημοσκοπήσεις και το πιεσόμετρο μας
δίνουν διαφορετικό αποτέλεσμα όσες φορές κι αν χρησιμοποιηθούν μέσα σε μία
χρονική περίοδο, ανά δημοσκόπηση και ανά πιεσόμετρο! Τα ποσοστά των κομμάτων
ανεβοκατεβαίνουν με ταχύτητες ανελκυστήρα ουρανοξύστη, όπως ακριβώς και η
αρτηριακή πίεση των ψηφοφόρων, από τα διαφορετικά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων
ανάλογα με την εταιρεία, κόμμα, εφημερίδα.
Για την επιστήμη της στατιστικής, οι μόνες επιστημονικά
αποδεκτές «τιμές», για στατιστική επεξεργασία, είναι αυτές που προκύπτουν από
την κάλπη την ημέρα των εκλογών. Γιατί είναι πραγματικές και μετρήσιμες και
έχουν πρακτικό αποτέλεσμα: Εκλέγεται κυβέρνηση τετραετίας, σύμφωνα με τις
επιταγές του Συντάγματος, ενώ η δημοσκοπική πρεμούρα προκαλεί αντισυνταγματικές
εκλογές, με μη επιστημονικά αποδεκτές «τιμές» στη στατιστική επεξεργασία. Το
2009, οι γνωστοί άγνωστοι (εξωτερικού), συνεπικουρούμενοι από τη δημοσκοπική
ψυχεδέλεια, προκάλεσαν εκλογές, σε μία περίοδο που η χώρα δανειζόταν με 1,5%,
το ΑΕΠ βρισκόταν στα 250 δις ευρώ, η ανεργία δεν είχε ξεπεράσει το 8,5%, και το
μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους ήταν σε ιδιώτες. Ενώ η δαπάνη για μισθούς και
συντάξεις έχει μειωθεί στο ήμισυ, δανειστήκαμε μετά τα μνημόνια περισσότερα απ’
ό,τι την περίοδο 2004-2009 και το χρέος έγινε κρατικό. Χρωστάμε και της Μιχαλούς
στην Ε.Ε. Οι εξαφανισμένοι - τώρα - συνδικαλισταράδες
χλεύαζαν τις προειδοποιήσεις για μηδενικές αυξήσεις του Κώστα Καραμανλή (έγιναν
προς κατευνασμό των «αγορών») και «κατάπιναν» τις θηριώδεις «σοσιαλιστικές» μειώσεις
μισθών και συντάξεων, με τους μνημονιακούς νόμους του 2010 και του 2011. Τάχα
μου, ο ΓΑΠ θα «έδινε τα ρέστα του», σύμφωνα με τα πρωτοσέλιδα των «προοδευτικών»
φυλλάδων και τις αθλιότητες των συστημικών καναλιών, που «έθαβαν» 20η
είδηση την επίσκεψη του Κινέζου προέδρου στην Ελλάδα, ενώ έπαιζαν μισή ώρα το
ανερμάτιστο «σύμπλοκο Λένιν και Τρότσκι» να κάνει «περασιά» μέσα από τα καπνογόνα,
για να μας τον παρουσιάσουν δακρυσμένο μπροστάρη στους κοινωνικούς αγώνες και
θύμα της ωμής καπιταλιστικής βίας, «τσιμπώντας» για κάθε δάκρυ 1,5 με 2%! Ω, τι
δημοσκοπικός κόσμος μπαμπά, ή άλλως πως, εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο
καπιταλιστικός σοσιαλισμός δια μέσου του κομμουνιστικού φιλελευθερισμού!
