Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
Μπορεί ο ομότιμος
καθηγητής του συνταγματικού δικαίου Γεώργιος Κασιμάτης να νόμιζε, όπως είπε,
ότι κάτι έπαθε το μυαλό του, όταν διάβασε για πρώτη φορά τους όρους της «σύμβασης
δανειακής διευκόλυνσης» του 2010, εμάς όμως ουδόλως μας εξέπληξε η
προαναγγελθείσα, άλλωστε, εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, του εθνικού μας
πλούτου και της εθνικής οικονομίας στην Υπέρτατη Εξουσία των δυνάμεων του Χρήματος,
που ελέγχει την Τρόικα, το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Όπως
τόνισε ο έγκριτος συνταγματολόγος και στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, τέτοιο
ανοσιούργημα δεν έχει υπογραφεί από κανένα άλλο κράτος στην παγκόσμια ιστορία,
ούτε υπάρχει κάτι σχετικό στην παγκόσμια βιβλιογραφία δανειακών συμβάσεων. Με
την υπογραφή, της τότε κυβέρνησης, η Ελλάδα παραιτήθηκε «αμετάκλητα και άνευ όρων»
από κάθε ασυλία που της παρέχει η εθνική της κυριαρχία!
Η εκχώρηση όμως της
εθνικής μας κυριαρχίας καταπίπτει με την απλή επίκληση των αρχών της ισότητας
και του όρου της αμοιβαιότητας του Συντάγματος, διότι οι Δυνάμεις του Χρήματος,
ναι μεν έχουν την παγκόσμια οικονομική επικυριαρχία, δεν έχουν όμως «εθνική
κυριαρχία» να μας δώσουν, βάσει της αμοιβαιότητας. Από το γεγονός της μη κύρωσης
από τη Βουλή, της προδοτικής αυτής αρχικής δανειακής σύμβασης «εσχάτης
προδοσίας», γεννάται το δικαίωμα της Ελλάδας να προσφύγει στα διεθνή δικαστήρια
και σε διεθνείς οργανισμούς, για να καταγγείλει τον στραγγαλισμό της και την de facto υποτέλειά της, που έχουν ως σκοπό την
υφαρπαγή του ορυκτού πλούτου και όλων των εθνικών πόρων. Ο κ. Κασιμάτης τόνισε
ότι η λεόντεια σύμβαση του 2010 επιτρέπει στους δανειστές να ρυθμίζουν αυτοί
και μόνο τις οικονομικές μας σχέσεις με τρίτες χώρες! Από το 2010 καμία ελληνική
κυβέρνηση δεν κατήγγειλε τις δανειακές συμβάσεις αν και είναι ασύμβατες με το
Ευρωπαϊκό Δίκαιο και τις Διεθνείς Συνθήκες.
Όμως γιατί άραγε εμάς δεν
μας προκάλεσε καμία εντύπωση η εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας από την
κυβέρνηση ΓΑΠ και η «σιωπηρή» αποδοχή της από τις μετέπειτα κυβερνήσεις, υπό
την πρόφαση της επαπειλούμενης οικονομικής ασφυξίας της χώρας;
Οι τρεις τόμοι της «Φαυλοκρατίας 1821-1954» του Νίκου Α.
Αντωνακέα, δυνατή γροθιά στο στομάχι του φαύλου ελληνικού κατεστημένου,
υπερέβαιναν τα εσκαμμένα για να τους αντέξει το «σύστημα» της κομματοκρατίας. Κυκλοφόρησαν
στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 και έκτοτε εξαφανίστηκαν για να επανεκδοθούν
το 1994. Ο Αντωνακέας ασχολήθηκε και «με
τας ολεθρίας ξενικάς επιρροάς και επεμβάσεις» και έγραψε για πολιτικά
πρόσωπα που «απεμπολήσαντα τα Εθνικά ημών
συμφέροντα, εγένοντο όργανα των ξένων Δυνάμεων». Επεσήμανε στην τελευταία
παράγραφο του προλόγου: «Εάν εν τω έργω
μου τούτω, θίγονται πολιτικαί μορφαί, αίτινες, ενομίσθησαν ή και νομίζονται
ακόμη παρά τινων, ως μεγάλαι και εξαιρετικαί, τούτο οφείλεται εις την ιερότητα
της ιστορικής αληθείας και εις την φιλοδοξίαν μου, όπως, μη διστάσω, ανασύρων
τον πέπλον του Ελληνικού δράματος να αποκαλύψω και να παραδώσω εις τους
Έλληνας, τους τα φαύλα πράξαντας δημαγωγούς, τους διαταράξαντες την Ελληνικήν
Κοινωνίαν, τους εκμεταλλευτάς του Λαού, τους υποτελείς και πράκτορας ξένων
Δυνάμεων πολιτικούς ηγέτας, ως και πάντα άλλον, όστις καθ’ οιονδήποτε τρόπον,
έβλαψε την Πατρίδα».
Δεν είναι τυχαίο που, την
εποχή επανέκδοσης του έργου του Αντωνακέα, ο Δημοσθένης Κούκουνας έπεισε τον
θρυλικό σύνδεσμο του Ζέρβα στην Αθήνα επί κατοχής 90χρονο Ηρακλή Ν. Πετιμεζά να
επεξεργαστεί το τεράστιο αρχείο του, που κάλυπτε μία περίοδο 70 χρόνων(!).
Προέκυψε, λοιπόν, το συγκλονιστικό του πόνημα «Ελληνική υποτέλεια και κλεπτοκρατία 1830-1995». Ποιος διάβασε τον
Πετιμεζά και δεν εξοργίστηκε...
«Διεθνή κέντρα εξουσίας, με αντίθετα συμφέροντα, θέλουν μία
παρακμιακή Ελλάδα και την εμποδίζουν 165 χρόνια, (1995), να γίνει ελεύθερο, ενωμένο
και αξιοσέβαστο Κράτος, πολεμώντας εδώ τους τίμιους και φιλοπάτριδες και
επιβάλλοντας σαν εθνική ηγεσία τους κλέφτες και προδότες, του κακού τούτου
επιτεινομένου εξ εγγενών ελαττωμάτων, προς τελικό όφελος αρπακτικών γειτόνων…».
Ο Πετιμεζάς πέθανε το 1998
αλλά υπήρξε προφητικός για την τραγωδία της σημερινής χρεοκοπημένης Ελλάδας: «Η επικέντρωση της ενοχής είτε σε 5-6
μεγαλοκατόχους ΜΜΕ («βαρώνους») είτε σε ένα πολιτικό αρχηγό, αποπροσανατολίζουν
από τον Μεγάλο Κίνδυνο, που είναι η διαρκής σκλήρυνση της Υποτέλειας, μέσω μίας
ολοένα ευρυνόμενης στράτευσης ντόπιων πρακτόρων, πολλών ενσυνειδήτως και άλλων
ανεπιγνώστως υπηρετούντων τον ξένον επικυρίαρχο, διότι τόσο οι «βαρώνοι» όσο
και οι όποιοι αρχηγοί κομμάτων είναι κι αυτοί προϊόντα και όχι αυτοδύναμοι παράγοντες».
