Στις 10 Μαρτίου 2018, στην αίθουσα της Ηπειρωτικής Εστίας Θεσσαλονίκης.
Τον συντονισμό της εκδήλωσης είχε ο δημοσιογράφος Φόρης Πεταλίδης.
 |
| Με προσοχή και έκδηλο ενδιαφέρον το κοινό παρακολουθεί την εισήγηση του Γιώργη Έξαρχου. |
Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΕΞΑΡΧΟΥ
«ΣΕΡ
ΜΠΑΖΙΛ ΖΑΧΑΡΩΦ»
Ο συγγραφέας Βασίλης Κάρτσιος, μια από τις πιο ελπιδοφόρες διεισδυτικές
ματιές των νέων ιστορικών, έχει αποδείξει με τα μέχρι τώρα (βασικά τρία)
εκδοθέντα ιστορικά έργα του, ότι με στέρεο και γλαφυρό λόγο και με την
προσκόμιση αδιαμφισβήτητων μαρτυριών από αξιόπιστες πηγές –πολλές από τις
οποίες ο ίδιος πρωτοπαρουσιάζει στο κοινό των αναγνωστών–, μπορεί να
υποστηρίξει απόψεις και θέσεις ανατρεπτικές, που απομυθοποιούν κυρίαρχες και
επιβαλλόμενες αντιλήψεις περί ιστορικών γεγονότων ή περί ιστορικών προσώπων.
Τούτες οι αρετές είναι εμφανέστατες και στο παρουσιαζόμενο τελευταίο πόνημά
του, με τίτλο: ΜΠΑΖΙΛ ΖΑΧΑΡΩΦ – Το
σύστημα Ρότσιλντ και το Εβραϊκό Φυλακτό, των εκδόσεων Ερωδιός, σσ. 380.
Στα 12 κεφάλαια του βιβλίου ο συγγραφέας δεν δίνει με γραμμικό τρόπο τον
βίο και την πολιτεία του πιο ισχυρού άντρα στον κόσμο, κατά τα πρώτα 35 έτη του
20ού αιώνα, δεν δίνει μόνο τη ζωή του διαβόητου Μπάζιλ Ζαχάρωφ, του και
ελληνιστί Βασιλείου Ζαχαρία, αλλά ξεκινά από την γενεσιουργό αιτία αυτών των…
σκοτεινών προσωπικοτήτων, που είναι οι θεωρίες κι οι ιδεολογίες ή τα
πολιτικοκοινωνικά και θρησκευτικά συστήματα που επιτρέπουν την άνθιση τέτοιων…
«λουλουδιών»!
Έτσι ο Βασίλης Κάρτσιος, με πλούσιο υλικό, στήνει το ιστορικό σκηνικό μέσα
στο οποίο «μεγαλούργησε» ο Ζαχάρωφ, αυτός «ο έμπορος του θανάτου», όπως τον
ονόμαζε ο τύπος στην εποχή του και εν συνεχεία οι βιογράφοι του. Και πιάνει το
κουβάρι από τα χρόνια της απενοχοποίησης του κέρδους από τα δάνεια και τους
τοκισμούς, από τον 16ο με 17ο αιώνα, στη βάση της σύμπραξης των θρησκευτικών
αντιλήψεων ιουδαϊσμού και προτεσταντών, και σύμφωνα με την οποία ο θεός
χαίρεται όταν κάποιος θνητός κερδίζει όσο μπορεί περισσότερα και πλουτίζει,
ανεξάρτητα από τον τρόπο και τα μέσα που χρησιμοποιεί γι’ αυτόν τον πλουτισμό.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο γεννήθηκαν οι Τράπεζες και οι Πολεμικές Βιομηχανίες,
οι οποίες με την πάροδο του χρόνου φαίνεται να συγκεντρώνονται στα χέρια μιας
μικρής ομάδας ανθρώπων, που… τυχαίνει στην πλειονότητά τους να είναι
συγκεκριμένου γένους (εθνοτικά) και συγκεκριμένης θρησκείας. Και με τον
χαρακτήρα που πήρε στην εξέλιξή του αυτό το τραπεζικό και βιομηχανικό κεφάλαιο
φαίνεται να ανέθρεψε και να υπέθαλψε στους κόλπους του πρόσωπα και οικογένειες
που μέχρι και σήμερα κρατούν τα σκήπτρα της παγκόσμιας οικονομίας, ελέγχοντας
–σαν δουλικά τους– κυβερνήσεις και λαούς, προκαλώντας διεθνώς οικονομικές
κρίσεις ή πολέμους και γεγονότα που συμβάλλουν στην άκρατη και ακόρεστη δίψα
τους για πολλαπλασιασμό των κερδών τους.
Αυτό είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο, σχεδόν από τα 28 έτη του, εισήλθε
ο Μπάζιλ Ζαχάρωφ, και ανέπτυξε μια απίστευτα έντονη και ραγδαία επιχειρηματική
δραστηριότητα στον τομέα της εμπορίας όπλων και στη βιομηχανική παραγωγή
πυρομαχικών και εξοπλιστικών συστημάτων, ώστε με αυτές του τις δραστηριότητες να
καταστεί ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου. Στις αρχές του 20ού αιώνα φίλοι
του και «κολλητοί» του ήταν οι πρωθυπουργοί, πρόεδροι κυβερνήσεων και οι εστεμμένοι
των εξής χωρών: Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ισπανίας, Ελβετίας, Ρωσσίας, Ελλάδας,
Τουρκίας, Ρουμανίας, Σερβίας, Βουλγαρίας…
Είναι ο άνθρωπος που «χρεώθηκε» το κόστος της εκστρατείας του ελληνικού
στρατού στην Μικρά Ασία, όχι για την πραγμάτωση του νεοελληνικού
μεγαλοϊδεατισμού όπως επί τόσα χρόνια διατείνονται οι πολιτικοί ιθύνοντες και
αναγράφεται στα (δήθεν) έγκυρα ακαδημαϊκά συγγράμματα της νεότερης ιστορίας,
αλλά για να υπάρξει αντιπερισπασμός στον οθωμανικό στρατό, για να μπορούν
εύκολα οι Άγγλοι και οι Γάλλοι να «βάλλουν στο χέρι» τους τα πετρέλαια στην
Μουσούλη, στο Κιρκούκ, και στις γειτονικές τους περιοχές στην Εγγύς και Μέση
Ανατολή, το οποίο και επετεύχθη!..
Όλα αυτά, όμως, θα σας τα πει
αναλυτικότερα ο συγγραφέας στη συνέχεια.
Εμένα να μου επιτραπεί να πω κάμποσα λόγια από τα βιογραφικά του Μπάζιλ
Ζαχάρωφ, που τον θεωρούνε οι περισσότεροι Μικρασιάτη Έλληνα, κάτι που δεν
αποδεικνύεται από τον βίο και την πολιτεία του και από τα σωζόμενα έγγραφα, σε
διάφορα επίσημα κρατικά και ιδιωτικά αρχεία.
•Γεννήθηκε στις 6
Οκτωβρίου 1849, στη Μούγκλα της ΝΔ Μικρασίας/ Ανατολίας, με οικογενειακό όνομα
Ζαχάριος ή Ζαχαρίας και του δόθηκε ως μικρό όνομα το Βασίλειος. Ορισμένοι
βιογράφοι του γράφουν πως γεννήθηκε το 1851 στην Κωνσταντινούπολη, άλλοι ότι
γεννήθηκε στην Βεσσαραβία, και είχε ως επώνυμο το Sahar ή Zohar,
εβραϊκό όνομα, από το οποίο προέκυψε το εκγραικισμένο Ζαχαρίας, το οποίο μετατράπηκε
σε Ζαχάρωφ (Zaharof ή Zaharoff) μετά την εγκατάσταση
της οικογένειας στην Ρωσία, για κάποιο διάστημα.
•Η επαγγελματική του
σταδιοδρομία με το εμπόριο όπλων ξεκίνησε στις 14 Οκτωβρίου 1877, όταν
διαμεσολάβησε στην αγγλική πολεμική Βιομηχανία Nordenfeldt να πουλήσει πυρομαχικά
και πολεμικό εξοπλισμό στην Τουρκία. Τούτη η επιτυχία τον ανήγαγε –κατά τον
βιογράφο του Robert Neumann– στον κατεξοχήν έμπορο
όπλων στις χώρες που τότε βρίσκονταν σε πολεμικές συγκρούσεις: Ρωσία με
Ιαπωνία, Αργεντινή με Χιλή, Βολιβία με Παραγουάη. Χρησιμοποίησε τότε το
ψευδώνυμο Metevsky, και σε αυτόν αναφέρεται σε ποιήματά του ο Έζρα
Πάουντ (1885-1972), Άσματα XVIII & XXXVIII
κ.ά.
•Για τον πηγαιμό του
στην Αγγλία και τη δικαστική του περιπέτεια, με την κατηγορία του κλέφτη και
καταχραστή χρημάτων, στα χρόνια της νιότης του, υπόθεση για την οποία αθωώθηκε,
και για τον πηγαιμό του στην Αθήνα –στα τέλη του 19ου αιώνα– και για την
προστασία που του πρόσφερε ο Στέφανος Σκουλούδης, εισάγοντάς τον στον κύκλο των
λεγόμενων καλών οικογενειών του κλεινού άστεως και για το επάγγελμά του ως
προαγωγός γυναικών πορνείων πολυτελείας, δεν θα επεκταθώ, για να τα διαβάσετε
προσεκτικά στο βιβλίο.
•Το 1912 –κατά τους
Βαλκανικούς πολέμους– η γαλλική εφημερίδα «Crapouillot» έχει γράψει πως ο
Ζαχάρωφ υποστήριζε και προμήθευε όπλα στις χώρες: Ελλάδα εναντίον της Τουρκίας,
Τουρκία εναντίον της Σερβίας, και κατόπιν Σερβία εναντίον της Αυστρίας.
•Το 1913 πέτυχε σύνδεση
και συνένωση τραπεζικών και βιομηχανικών κεφαλαίων (πολεμικών βιομηχανιών) στη
Γαλλία, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά, και συνάμα γίνεται το αφεντικό στην
γαλλική εφημερίδα «L’ Excelsior».
•Στις 28 Νοεμβρίου του
1913, οι τότε μεγάλες δυνάμεις; Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Αυστροουγγαρία και
Ρωσία, αποφάσισαν –με παρέμβαση του Ζαχάρωφ– να ορίσουν βασιλιά στην νεότευκτη
Αλβανία, τον Wilhelm de Wied,
ανεψιό από αδελφό της βασίλισσας Ελισάβετ της Ρουμανίας (σύζυγο του Καρόλου Hohenzollern-Sigmaringen,
μετέπειτα Καρόλου Α’, βασιλιά της Ρουμανίας), ή οποία ήταν φίλη του Βασιλείου
Ζαχάρωφ. Ο Wilhelm de Wied
εμφανίστηκε στο Δυρράχιο στις 7 Μαρτίου 1914, και έμεινε εκεί έως τις 3
Σεπτεμβρίου 1914, οπότε και αναχώρησε και μετέβη στη Γερμανία, χωρίς να
επιστρέψει ξανά στην Αλβανία.
•Η Μικρασιατική
Εκστρατεία –το είπαμε ήδη– ήταν η πραγμάτωση ενός σχεδίου του Ζαχάρωφ για
εξυπηρέτηση των Αγγλο-Γάλλων στην Μουσούλη κ.λπ., και όχι κάποιο ευφυές σχέδιο
μεγαλοϊδεατισμού του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, με συνέπια την ολοσχερή
καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού και την προσφυγιά του στα ελλαδικά
χώματα. Κατά την εφημερίδα «Times» του Λονδίνου εκείνων
των χρόνων, ο Μπάζιλ Ζαχάρωφ διέθεσε 50 εκατομμύρια λίρες στερλίνες, για να
εμπλακεί η Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ.
•Εκείνη την περίοδο ο
Μπάζιλ Ζαχάρωφ ήταν ο εκπρόσωπος της γιγαντιαίας πολεμικής βιομηχανίας Vickers,
ιδιοκτησίας των Τραπεζιτών Ρότσιλντ, πουλώντας οπλικά συστήματα και πολεμικό
εξοπλισμό για «ακαριαίο θάνατο».
•Τον Οκτώβριο του 1917
φαίνεται να συντρέχει στην Επανάσταση των Μπολσεβίκων και να συνδράμει με
πολεμοφόδια και πυρομαχικά, όπως αργότερα το 1924 ξεσηκώνει τους Δρούζους στα
νότια της Μικρασίας, με δωρεάν παροχή όπλων και πυρομαχικών.
•Το 1932 είναι 83 ή 81
(κατ’ άλλους 70) ετών, αποσυρμένος ιδιοκτήτης ξενοδοχείων και του Καζίνου του
Μόντε Κάρλο, διάγοντας βίο ειρηνικό, έχοντας υπό την εξουσία και υπό τον έλεγχό
του τις πηγές των άλλων εξουσιών, που είχε ο ίδιος εξαγοράσει: εφημερίδες, κατόχους χρυσού, πολιτικούς.
Αυτό, διότι είχε ως δόγμα: «Οι πάντες και
τα πάντα αγοράζονται και πουλιούνται»!
•Στις 27 Νοεμβρίου 1936, ο Μπάζιλ Ζαχάρωφ άφησε την τελευταία πνοή στο Hotel de Paris, στο Μόντε Κάρλο.
Για τα άλλα θα σας μιλήσει ο συγγραφέας και θα τα διαβάσετε στο βιβλίο.
Σημειώνω εδώ πως το κλειδί ανάλυσης του Βασίλη Κάρτσιου είναι η οικονομική
επιστήμη, διότι, όπως διαπιστώνετε όλοι σας ότι και σήμερα –όπως ανέκαθεν
συνέβαινε στην ιστορία–, τα προβλήματα ή τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα
οφείλονται πρωτίστως σε οικονομικές κρίσεις ή σε εφαρμογή οικονομικών
προγραμμάτων των οποίων αποτέλεσμα είναι από τη μια η στυγερή εκμετάλλευση των
φτωχών και από την άλλη η «άνθιση τύπων όπως ο Ζαχάρωφ… Πρόκειται για πλουτισμό
που εδράζεται –στην κυριολεξία– σε πτώματα άλλων!...
*****
Επιτρέψτε μου –τώρα– να διαβάσω μια «νεκρολογία» για τον Μπάζιλ Ζαχάρωφ,
δημοσιευμένη στο έντυπο «Facla», έτος 16ο, αριθ. 1763, 7 Δεκεμ. 1936, σ. 1.
«Γαλήνιος, καθώς ο υπηρέτης του τον
έπλενε, ο Μπάζιλ Ζαχάρωφ, πέθανε. Ήταν 87 ετών, με σώας τας φρένας, έχοντας
ακόμα επιτυχίες και όντας σεβαστός και ευγενής, ένας καθωσπρέπει γέρος
φιλάνθρωπος.
Ελπίζαμε ο Θεός να τον κρατήσει στη
ζωή και να τον τιμωρήσει. Πιστεύαμε ότι δεν είναι δυνατόν ο Θεός να του
επιτρέψει έναν θάνατο χωρίς βάσανα, χωρίς τύψεις, χωρίς τρόμο. Εν τούτοις αυτός
πέθανε έχοντας τον καλύτερο θάνατο, τον πιο ήρεμο που ο Θεός του έδωσε, και που
εμείς ξέραμε πως τέτοιον δίνει σε δίκαιους, καλούς κι αγαπημένους των ανθρώπων.
Ξέφυγε άθελα – γλύτωσε. Πέθανε ντυμένος, χωρίς να τον αγγίξει κανείς. Τούτο το
γεγονός στέκεται σαν βαριά πέτρα στην καρδιά, σαν βάρος σε έναν αθεράπευτα
άτρωτο. Δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα. Πάντως μάς ξέφυγε και γλύτωσε. Δεν
του ξεριζώσαμε τα νύχια, δεν τον γδάραμε, και ούτε ένας από τα εκατομμύρια των
ανθρώπων που σκότωσε δεν εμφανίστηκε ποτέ στον ύπνο του, κι ούτε κάποιος θρήνος
έγινε ποτέ τύψη στη συνείδησή του για να τον βασανίσει.
Το αδύναμο μίσος που του έχω, είναι
μίσος απελπισίας· και μήτε το φοβερό
μίσος των εκατομμυρίων μανάδων που δολοφόνησε και κατέστρεψε τα παιδιά τους,
δεν άγγιξε τον Μπάζιλ Ζαχάρωφ… Μπάζιλ Ζαχάρωφ, ο θλιμμένος φίλος, ο αξιολύπητος
θησαυροφύλακας και υποστηριχτής τόσων αρχηγών σφαγών.
Θα έδινα και τη ζωή μου να ζωντανέψει έστω για μια μέρα και
να τον φτύσω, να τον βασανίσω, να τον κάνω κόσκινο από τις σφαίρες.
Τον έθαψαν. Ένας σωλήνας κανονιού τού προσφέρθηκε για
φέρετρο, σαν μια προκλητική περιφρόνηση της αγάπης που του έτρεφαν οι άνθρωποι,
σαν εγκώμιο, σαν ένας ύμνος για το μίσος, για τον πόλεμο. Δαγκώνω τις γροθιές
μου που έμεινε έτσι· που έκανε αυτό που θέλησε· που κανείς δεν του πέταξε στο
κεφάλι λιωμένο μολύβι και κόκκινο ατσάλι. Τούτες οι γραμμές αδιάκοπου μίσους
δεν θα ήθελαν να ακουστούν από τους κληρονόμους του (εισοδηματίες εγκλημάτων),
από τους φίλους του, από αυτούς που τον έχουν υπηρετήσει.
Το κλάμα μου απευθύνεται μόνο προς τον Θεό. Μπορεί η φωνή
μου και να εισακουστεί, εκεί όπου τα πάντα εισακούγονται. Η μοναδική ελπίδα μου
είναι ότι ο Θεός θα τον τιμωρήσει. Ο Θεός θα στραφεί κατά του ανθρώπου – όταν η
λευκή γενειάδα του Ζαχάρωφ γίνει δεκτή στους κήπους της Κόλασης. Μπο-ρεί στο
επέκεινα να του επιφυλάσσει τα Μεγάλα Βασανιστήρια για ικανοποίηση των
εκατομμυρίων ψυχών – μανάδων και στρατιωτών.
Μπορεί εκεί να πεθάνει τρυπημένος από σφαίρες,
κατακομματιασμένος μες στο αίμα, κάθε μέρα, και να μην είναι συγχωρεμένος, ώστε
να μην πεθαίνει, για τόσα εκατομμύρια φορές όσα εκατομμύρια νεκρών αυτός προξένησε.
Αν ο Θεός τον συγχωρέσει, τώρα που έχει πλέον γλυτώσει
οριστικά από την τιμωρία των ανθρώπων, από την τιμωρία της προσωπικής του υπόστασης,
θα ενταχθώ στις λεγεώνες του Εωσφόρου, γιατί μόνον εκεί θα μπορέσει να υπάρξει
η Δικαιοσύνη, το Καλό, η Ανθρωπιά.
Βλέπω εδώ και πολύ καιρό ότι ο Εωσφόρος δεν είναι παρά ο
Προμηθέας, ο αγαπημένος μας, ο ευεργέτης των ανθρώπων.»
*****
Βασίλη συγχαρητήρια, να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο, και περιμένουμε με
ενδιαφέρον το επόμενο πόνημά σου, όποιο κι αν είναι αυτό.
Όλους εσάς –που είστε εδώ παρόντες–, σας ευχαριστώ για την υπομονή και την
καλοσύνη που είχατε να με ακούσετε με προσοχή. Θαρρώ ότι σας μίλησα για ένα
όντως πολύ ενδιαφέρον, εξαιρετικό και καλογραμμένο βιβλίο, ενός νέου και
ταλαντούχου ιστορικού συγγραφέα: του Βασίλη Κάρτσιου.
Φίλε εκδότα, Βασίλη Χρήστου, συγχαρητήρια για την έκδοση αυτού του βιβλίου
–για τον Μπάζιλ Ζαχάρωφ– και εύχομαι να είναι καλοτάξιδο.
Ευχαριστώ όλους σας για την υπομονή που είχατε να με ακούσετε με την
προσήκουσα προσοχή.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
 |
| Ο εκδότης Βασίλειος Χρήστου προλογίζει την εκδήλωση. |
 |
| Στο βήμα ο Γιώργης Έξαρχος. |
 | |
| Ο δημοσιογράφος Φόρης Πεταλίδης προλογίζει τους ομιλητές. |
 |
| Ο συγγραφέας Βασίλης Κάρτσιος |
