ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Το «σύστημα» εξακολουθεί τη διάδοση του «πορσελάνινου» αφηγήματος για το Μικρασιατικό Ολοκαύτωμα.

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

«Του είπα ευθέως ότι είχε καταστρέψει τη χώρα του και τον εαυτό του πηγαίνοντας στη Σμύρνη, και ο κακομοίρης συμφώνησε… Αναγνωρίζει ότι βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση και τώρα προσπαθεί να μας “πουλήσει” τις 12 μεραρχίες του. Με ικέτευσε να πω στον Λόυντ Τζώρτζ ότι και αυτός [ο Βενιζέλος] και η Ελλάδα τελείωσαν. Είπα ότι θα το κάνω. Ο παλιόφιλος “τετέλεσται”».

Στρατάρχης Χένρι Γουίλσον, 1919.

«Ο Βενιζέλος έχει κάθε δικαίωμα να καυχάται ότι πηγαίνοντας στη Σμύρνη ενεργούσε ως εντολοδόχος των τεσσάρων Δυνάμεων. Αλλά πήγαινε με τόση προθυμία όση δείχνει η πάπια για το κολύμπι. Όποιες κι αν είναι οι ευθύνες των Τεσσάρων, ή μάλλον της Τριανδρίας που ήταν η κινητήριος δύναμη, οι δικές του ευθύνες είναι ανεξίτηλες».

Ουίνστον Τσώρτσιλ, “The world crisis, The Aftermath”, 1929.

«Σε αυτό το πρώτο πυρετώδες και έξαλλο δεκαπενθήμερο του Μαΐου (σ.σ.:1919), ο Λόυντ Τζώρτζ είχε συλλάβει την ιδέα μίας Ελλάδας μεγαλύτερης από όσο είχαν ποτέ μπορέσει να διανοηθούν ακόμα και οι επικριτές του: θα περιλάμβανε την Κύπρο και την Κωνσταντινούπολη, θα είχε τον έλεγχο των Δαρδανελλίων, θα περιέζωνε το Αιγαίο, διαγράφοντας  ένα μεγάλο τόξο από τον πορθμό της Κέρκυρας ως τη Σμύρνη. Αν το κοινό αυτό όραμα του Λόυντ Τζωρτζ και του Βενιζέλου είχε κάτι το μεγαλειώδες, η απομόνωση των δύο πολιτικών είχε κάτι το τρομακτικό… Είναι ορισμένως αλήθεια ότι η πτώση του Βενιζέλου τον Νοέμβριο του 1920 και η επιστροφή του βασιλιά Κωνσταντίνου και της φιλοβασιλικής κυβέρνησης είχαν βλαβερές συνέπειες… Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ την υποστήριξή τους (σ.σ.: των Συμμάχων), και πιστεύω ότι θα είχαν εγκαταλείψει τον Βενιζέλο, ακριβώς όπως, με πιο ήσυχη συνείδηση, εγκατέλειψαν τον Κωνσταντίνο».

Michael Llewellyn Smith, Το Όραμα της Ιωνίας, Η Ελλάδα στη Μικρά Ασία 1919-1922.

«… Υπήρχε κάτι περισσότερο από ελληνικό πατριωτισμό στη λίγκα του Ζαχάρωφ με τον Βενιζέλο. Είχε πει ο Μπίβερμπρουκ ότι οι κινήσεις των στρατών και οι υποθέσεις των κυβερνήσεων είναι η ιδιαίτερη ευχαρίστηση του Ζαχάρωφ. Ο Ζαχάρωφ ενέπνευσε τις κινήσεις του ελληνικού στρατού. Άφηνε να εννοηθεί ότι ήταν ο σύμβουλος του Λόυντ Τζωρτζ στη Μικρά Ασία. Ο Βρετανός πρωθυπουργός είχε κάνει τα σχέδια του Ζαχάρωφ μέρος της πολιτικής του».

John T. Flynn, Men of Wealth, 1941.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δεχθεί κάποιος ως τυχαίο ή συγκυριακό γεγονός μία βιβλικών διαστάσεων καταστροφή, όπως υπήρξε ο ξεριζωμός του ελληνισμού από τη Μικρά Ασία. Η Μικρά Ασία χάθηκε την πρώτη ημέρα της αποβίβασης της ελληνικής μεραρχίας στη Σμύρνη, τις 2 Μαΐου 1919. Τα θλιβερά επεισόδια που ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα ξεσήκωσαν όλη την Ανατολή.

«Η είδησις των σφαγών της Σμύρνης διεδόθη ταχύτατα εις όλην την Ανατολήν. Προξένησε αληθή φρίκην και έσπειρε την αμφιβολίαν περί των προθέσεων των συμμάχων, μέχρι και της Συρίας ακόμη. Διαδηλώσεις έλαβον χώρα εν Κωνσταντινουπόλει. Νεότουρκοι αρχηγοί διέφυγον εις Μ. Ασίαν όπου ήρχιζον οργανούντες την αντίστασιν κατά του διαμελισμού της Τουρκίας… Η κατάστασις αύτη συνέτεινε να καταστραφή η εμπιστοσύνη των συμμάχων προς τον κ. Βενιζέλον και εις την δυνατότητα δίκαιης διακυβερνήσεως της Μ. Ασίας εκ μέρους των Ελλήνων…». (What Really Happened at Paris, New York 1921).

 Η διασυμμαχική έκθεση των στρατηγών του Οκτωβρίου του 1919, επέρριπτε όλη την ευθύνη στην ελληνική πλευρά. Η έκθεση αυτή δεν μεταφράστηκε στα ελληνικά και θάφτηκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Θα τη διαβάσετε μόνον στο βιβλίο μας «ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ, 1912-1922».

Το τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι από το Νοέμβριο του 1917, οι Μπολσεβίκοι είχαν δημοσιεύσει τη Συμφωνία Σάικς- Πικό του 1916, με την οποία Βρετανοί και Γάλλοι, με τη συναίνεση της Τσαρικής Ρωσίας, είχαν μοιράσει τις σφαίρες επιρροής στα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ενώ δηλαδή η βρετανική διπλωματία ζητούσε από τον Βενιζέλο, από το 1912, να δώσει την ανατολική Μακεδονία και τη δυτική Θράκη στη Βουλγαρία με υποτιθέμενα εδαφικά ανταλλάγματα στη Μικρά Ασία, οι «σύμμαχοι» μοίραζαν την οθωμανική αυτοκρατορία χωρίς να προβλέψουν για την Ελλάδα ούτε μία σπιθαμή γης! Η πρόταση για την «ανταλλαγή» είχε επισημοποιηθεί το 1915 και αρκεί να διαβάσει κανείς τα υπομνήματα Βενιζέλου της ίδιας χρονιάς για να καταλάβει το μέγεθος της αφέλειάς του, κάτι το οποίο μεταφράστηκε από τους πολιτικούς επιγόνους του ως πολιτικός …ρεαλισμός!

Έχουν περάσει περισσότερα από 40 χρόνια από την πρώτη έκδοση του βιβλίου του Michael Llewellyn Smith, “Ionian vision, Greece in Minor Asia 1919-1922”, στο οποίο ο Βρετανός διπλωμάτης και ιστορικός υπενθύμισε τους αποκαλυπτικούς διαλόγους από το ημερολόγιο του Field Marshal Sir Henry Hughes Wilson (1864–1922). Ο Michael Llewellyn Smith, αν και έδωσε λογοτεχνικό τίτλο στο βιβλίο του «Το ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ», καταλόγισε στον Βενιζέλο το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τη μικρασιατική τραγωδία, αλλά τα ίδια τα στοιχεία που παραθέτει, και που ήταν γνωστά από τη δεκαετία του 1920, καθιστούν τον Βενιζέλο τον απόλυτο υπεύθυνο της μικρασιατικής καταστροφής.

Ο Βρετανός επιτελάρχης Henry Wilson δολοφονήθηκε στις 22 Ιουνίου 1922 έξω από το σπίτι του από δύο μαχητές του Ι.Ρ.Α. αλλά για κακή τύχη του Βενιζέλου κρατούσε ημερολόγιο και οι αναφορές του στον «ιδιοφυή» αρχιτέκτονα του εθνικού διχασμού είναι πολλές:

«Λίγο πριν από τη συνδιάσκεψη του Σαν Ρέμο, όπου θα αποφασίζονταν οι τελικοί όροι της συνθήκης με την Τουρκία, ο Τσώρτσιλ, ο Ουίλσον και ο Κώρζον έκαναν όλοι απόπειρες να υποδείξουν τους κινδύνους που επιβεβαίωνε το υπόμνημα Φος. Στις 19 Μαρτίου, ο Τσώρτσιλ και ο Ουίλσον ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν τον Βενιζέλο στο Λονδίνο. Ο Τσώρτσιλ του είπε ότι η Αγγλία δεν μπορούσε να τον βοηθήσει με στρατεύματα, είτε στη Θράκη είτε στη Μικρά Ασία, αλλά θα ήταν πρόθυμη να δώσει όση βοήθεια μπορούσε σε όπλα και πολεμοφόδια. Ο Ουίλσον ήταν ακόμα πιο ειλικρινής: “Του είπαμε καθαρά ότι ούτε σε άνδρες ούτε σε χρήματα… θα βοηθούσαμε τους Έλληνες, εφόσον είχαμε ήδη αναλάβει περισσότερα απ’ όσα μπορούσε να κάνει ο μικρός μας στρατός. Του είπα ότι θα κατέστρεφε τη μικρή του χώρα… Είπε ότι δεν συμφωνούσε με τίποτα απ’ όσα είχα πει”. Ο Ουίλσον είπε στον Βενιζέλο ότι θα γινόταν πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που θα κρατούσε ίσως και δέκα με δεκαπέντε χρόνια και θα σακάτευε την Ελλάδα… Ο Βενιζέλος άκουγε ατάραχος αυτές τις προειδοποιήσεις. Ενώ δήλωνε την πεποίθησή του ότι η Ελλάδα θα έπαιρνε τη Σμύρνη και τη Θράκη, έκανε την παράξενη προφητεία ότι “χάρη στην αναπαραγωγική ικανότητα των Ελλήνων, ο πληθυσμός της Σμύρνης κατά τους υπολογισμούς του, πριν από το τέλος του αιώνα, θα ξεπερνούσε τον συνολικό πληθυσμό της Τουρκικής αυτοκρατορίας”».

Αν ανατρέξει κανείς στην αγγλική έκδοση του 1925 του ημερολογίου του σερ Χένρι Γουίλσον τα πράγματα γίνονται χειρότερα (αναφορά της 28^ης Οκτωβρίου 1919): «Του είπα ευθέως ότι είχε καταστρέψει τη χώρα του και τον εαυτό του πηγαίνοντας στη Σμύρνη, και ο κακομοίρης συμφώνησε… Αναγνωρίζει ότι βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση και τώρα προσπαθεί να μας “πουλήσει” τις 12 μεραρχίες του. Με ικέτευσε να πω στον Λόυντ Τζώρτζ ότι και αυτός [ο Βενιζέλος] και η Ελλάδα τελείωσαν. Είπα ότι θα το κάνω. Ο παλιόφιλος “τετέλεσται”».

ΑΓΡΟΝ ΗΓΟΡΑΖΕ

Ο Γάλλος στρατάρχης του Α΄ παγκοσμίου πολέμου Ferdinand Foch είχε προειδοποιήσει με υπόμνημα του τον καιροσκόπο Βενιζέλο ότι για να αντιμετωπίσει η Ελλάδα τον τουρκικό εθνικισμό στη Μικρά Ασία, θα έπρεπε να διαθέτει εν πλήρη ισχύ 30 ετοιμοπόλεμες μεραρχίες, δηλαδή με έναν πρόχειρο υπολογισμό τουλάχιστον 300.000 άνδρες, και αυτό αφορούσε την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στη Μικρά Ασία το 1919, πριν συγκροτηθούν σε τακτικό στρατό οι κεμαλικές δυνάμεις και πριν αρχίσουν να εισρέουν στην Άγκυρα τα «συμμαχικά» όπλα και πολεμοφόδια και τα μπολσεβίκικα χρυσά ρούβλια.

Ο Βενιζέλος απλώς τους έγραψε όλους στα παλαιότερα των υποδημάτων του, όπως έκανε και με το Γενικό Επιτελείο τον Φεβρουάριο του 1915, όταν τον προειδοποίησαν ότι η συμμαχική εκστρατεία στα Δαρδανέλια θα κατέληγε σε φιάσκο και ότι οποιαδήποτε εμπλοκή ελληνικών δυνάμεων θα οδηγούσε στην κατάληψη όλης της Μακεδονίας από τη Βουλγαρία.

Ο «εθνάρχης» είχε μέχρι τέλους εωσφορικές εμμονές, και υποστήριζε τις ουτοπικές θέσεις του και μετά από 20 χρόνια σε άρθρο του, στις 20 Οκτωβρίου 1934, με τίτλο «Η συμμετοχή εις τας επιχειρήσεις των Δαρδανελλίων», και βέβαια γνωρίζοντας την πανωλεθρία που έπαθαν οι συμμαχικές δυνάμεις στις επιχειρήσεις των Στενών.

«… Άνευ της εκθέσμου ενεργείας του κ. Μεταξά εξελθόντος των στρατιωτικών καθηκόντων του δια να μεταβάλη την υπό της υπευθύνου κυβερνήσεως έγκρίσει του βασιλέως αποφασισθείσαν πολιτικήν, η επιστράτευσις θα εκηρύσσετο την ιδίαν εσπέραν, εις διάστημα ολιγώτερον της εβδομάδος θα κατελαμβάνετο η χερσόνησος της Καλλιπόλεως, ο βασιλεύς θα εισήρχετο εις την Κωνσταντινούπολιν επί κεφαλής του ελληνικού στρατού και αγγλογαλλικών αγημάτων, τα Δαρδανέλλια και ο Βόσπορος θα ηνοίγοντο, η Ρωσία η οποία τότε ευρίσκετο εις Πρεμύσλ θα ανεφωδιάζετο με πολεμικόν υλικόν του οποίου εστερείτο, η Βουλγαρία και η Ρουμανία θα εισήρχοντο πιθανώνατα έκτοτε εις τον πόλεμον παρά το πλευρό των συμμάχων και μετά την οριστικήν αποτυχίαν της επιθέσεως κατά του Βερδέν το θέρος του 1916 η Γερμανία μη έχουσα να επιδεικνύει εις τον λαόν της τον χάρτην του πολέμου, ο οποίος εσημείωνε νίκην της εις το ανατολικόν μέτωπον και τα επ’ αυτής κατεχόμενα ξένα εδάφη, θα ηναγκάζετο τότε να ζητήση ειρήνην παραιτουμένη της Αλσατίας και της Λωρραίνης. Ο πόλεμος ούτω θα εβραχύνετο κατά το ήμισυ, οι νεκροί του πολέμου και οι ανάπηροι θα ήσαν οι ημίσεις, η καταστροφή συγκεντρωμένου πλούτου, την οποίαν έφερε ο πόλεμος, θα ήτο κατά τα 2/3 ή τουλάχιστον κατά τα 3/5 μικροτέρα, διότι γνωστόν είναι με ποίαν πρόοδον ηύξανον από μηνός εις μήνα αι δαπάναι του πολέμου. Επομένως, η ανθρωπότης ολόκληρος δεν θα υφίστατο τόσον ισχυρόν τον εκ του πολέμου κλονισμόν και τα μεταπολεμικά προβλήματα που αντιμετωπίζομεν θα ήσαν πολύ μικρότερα και η λύσις των πολύ ευκολωτέρα. Αυτή είναι η συμφορά της ανθρωπότητος δια την οποίαν τόσον βαρείαν υπέχει ευθύνην ο κ. Μεταξάς…». (sic!).

Ο Wilson ήταν έντιμος και τήρησε τη δέσμευσή του ότι δεν επρόκειτο η Βρετανία να δώσει στην Ελλάδα κανενός είδους βοήθεια για το εγχείρημα της Μικράς Ασίας. Το 1919 οι βρετανικές δυνάμεις δεν πολέμησαν στη Μικρά Ασία ούτε για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ο Βενιζέλος αποδέσμευσε μία ελληνική μεραρχία για να καλύψει τα νώτα των Βρετανών στη χερσόνησο του Ismid και τα έξοδα τα κάλυπτε ο ελληνικός προϋπολογισμός, από δάνειο που μας έδωσαν οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι Η.Π.Α.!

Κι όμως, δεκαετίες τώρα η αστική πολιτική, πανεπιστημιακή και μιντιακή φιλο-βενιζελική νομενκλατούρα παπαγαλίζει για το «καταστροφικό αποτέλεσμα των εκλογών του 1920» και για «το δάγκωμα της μαϊμούς», που δήθεν άλλαξε τον ρούν της ιστορίας! Ποιόν ρου και ποιάς ιστορίας; Ο Βενιζέλος έφτασε τα πράγματα στο σημείο χωρίς γυρισμό, διαπράττοντας μία από τις μεγαλύτερες εγκληματικές ανοησίες κατά του οικουμενικού Ελληνισμού από εποχής του πελοποννησιακού πολέμου, και εφάρμοσε το ΣΤΡΙΒΕΙΝ ΔΙΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ το οποίο έκτοτε εφάρμοσαν και πολλοί άλλοι.

ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΩΝ

Ο μύθος του Βενιζέλου στήθηκε πάνω σε μία ανύπαρκτη συνθήκη, την πορσελάνινη συνθήκη των Σεβρών, την οποία καμία χώρα δεν αναγνώρισε ποτέ και που οι αναδυόμενοι κοσμοκράτορες Αμερικανοί είχαν χαρακτηρίσει από την πρώτη ημέρα της υπογραφής της, στις 28 Ιουλίου 1920, ως αναχρονισμό που αφορά μόνο τους Έλληνες βενιζελικούς!

Αλλά κι αυτή ακόμη η Συνθήκη των Σεβρών, με την Ελλάδα «των δύο ηπείρων και των 5 θαλασσών» υπογράφηκε σχεδόν δύο χρόνια μετά τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, όταν είχαν αποστρατευτεί προ πολλού οι στρατοί όλων των εμπολέμων και δεν ήθελε να ακούσει κανείς για πόλεμο. Στην τελευταία διαβούλευση πριν τη Συνθήκη των Σεβρών, συναντήθηκαν στις 18 Απριλίου 1920 οι πρωθυπουργοί Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας, στο πλαίσιο της συνδιάσκεψης κορυφής του Σαν Ρέμο, με συμβουλευτική συμμετοχή Αμερικανών και Ιαπώνων και χωρίς τη συμμετοχή της Ελλάδας.

Με μία απλή ανάγνωση των δεδηλωμένων προθέσεων των τριών δυνάμεων, ο οποιοσδήποτε κοινός νους θα αντιλαμβανόταν ότι η Μικρά Ασία επρόκειτο να μεταβληθεί σε κόλαση. Ο «κολλητός» του Βενιζέλου, Βρετανός πρωθυπουργός Lloyd George επεδίωκε να εφαρμόσει τη βρετανική πολιτική στη Μικρά Ασία με την ισχυρή παρουσία των ελληνικών δυνάμεων για να προστατεύουν τα βρετανικά συμφέροντα στην Κωνσταντινούπολη και τα Δαρδανέλια, και για αντιπερισπασμό σε σχέση με τις αδηφάγες ορέξεις του Λονδίνου για τα πετρέλαια της Μοσούλης.

Γάλλοι και Ιταλοί εξέφρασαν τις σοβαρές επιφυλάξεις τους για τους όρους της επικείμενης υπογραφής της συνθήκης των Σεβρών, σε ό,τι αφορούσε την ελληνική παράμετρο. Όσο για την πολιτική των Η.Π.Α. εκείνη την εποχή, αν δεν διαβάσει κανείς το βιβλίο «Edward Mandell House and Charles Seymour, What Really Happened at Paris: The Story of the Peace Conference, 1918-1919», δηλαδή της ομάδας των Αμερικανών διαπραγματευτών στη συνδιάσκεψη ειρήνης των Παρισίων, τότε καλύτερα να σιωπά γιατί θα εκτεθεί. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1921 και ήταν ουσιαστικά τα κείμενα των διαλέξεων που είχαν δώσει τα μέλη της ομάδας διαπραγματευτών του προέδρου Γούντροου Γουίλσον για να ενημερώσουν τις αρμόδιες διπλωματικές υπηρεσίες και την αμερικανική κοινή γνώμη, στο πλαίσιο της εκκολαπτόμενης τότε πολιτικής εναντίον των μυστικών συμφωνιών.

 Αλλά ο Βενιζέλος τους έγραψε κι αυτούς στα παλαιότερα των υποδημάτων του, πιστεύοντας, ίσως, ότι ο ελληνικός στρατός στη Σμύρνη είχε και ευζωνικές μονάδες Ρόμποκοπ. Ως υστερόγραφο, για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι, εάν δεν έχανε ο Βενεζέλος τις εκλογές του 1920, θα είχαμε πάρει τη Μικρά Ασία, μπορούν να δοκιμάσουν ακόμη και σήμερα την τύχη τους περιμένοντας για 12 μήνες την τουρκική επίθεση στα ορύγματα της εξέχουσας του Αφιόν Καραχισάρ. Άλλωστε, όπως ενημέρωσε ο λιποτάκτης Κονδύλης τον Βενιζέλο από την Κωνσταντινούπολη, πέντε ημέρες πριν την έναρξη της τουρκικής επίθεσης, ο στρατός του Κεμάλ ήταν σε «άθλια κατάσταση» και δεν επρόκειτο να επιτεθεί! Ο Κονδύλης είχε ως πηγή πληροφοριών το …Βρετανικό Στρατηγείο στην Κωνσταντινούπολη που του «πάσαρε» ό,τι ήθελε!