Translate

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ



Πώς μπορεί να έχουν μόνον ανθρώπινη υπόσταση αυτοί που μακελεύουν τον πλανήτη;
Γιατί οι κοινωνίες ηρωοποιούν τους θύτες και βυσσοδομούν στη μνήμη των θυμάτων;

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com



Ο Robert Strange McNamara διετέλεσε τρία χρόνια αναλυτής των υπηρεσιών πληροφοριών και στατιστικής του στρατού των Η.Π.Α. κατά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εξέχων στέλεχος και πρόεδρος της Ford Motor Company, επτά χρόνια υπουργός Άμυνας στον πόλεμο με το Βιετνάμ, δεκατρία χρόνια πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Στο αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ του Erol MorrisFOG OF WAR”, o McNamara επισημαίνει ότι ο σμήναρχος Curtis LeMay ήταν ο καλύτερος διοικητής κατά τον πόλεμο, αλλά εξαιρετικά πολεμοχαρής και κατά πολλούς βάρβαρος. Ήταν διοικητής όταν οι Αμερικανοί έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Αποκάλυψε ότι ο Curtis LeMay, τον Μάρτιο του 1945, σε μία μόνο νύχτα έκαψε ζωντανούς 100.000 Ιάπωνες πολίτες στο Τόκυο, άνδρες γυναίκες και παιδιά. Το ίδιο έγινε και σε 67 άλλες ιαπωνικές πόλεις με τα τότε ξύλινα σπίτια, οι οποίες καταστράφηκαν σε ποσοστό από 50-90%, με εκατομμύρια θύματα από τον άμαχο πληθυσμό.
Curtis LeMay
Αλλά ο McNamara ομολόγησε ότι όχι μόνον γνώριζε για τους βομβαρδισμούς με τις εμπρηστικές βόμβες, αλλά ότι υπήρξε – εκ της ειδικότητάς του - και μέρος ενός μηχανισμού που, κατά μία έννοια, το συνέστηνε! Ο McNamara ανέφερε ότι δεν ασκεί κριτική στον πρόεδρο Τρούμαν γιατί έδωσε την εντολή για τη ρίψη των ατομικών βομβών. Αυτό που μπορούμε να επικρίνουμε, συνέχισε, είναι ότι το ανθρώπινο είδος, και πριν από τότε και σήμερα, δεν έχει ασχοληθεί με τους «κανόνες του πολέμου» και αναρωτήθηκε αν υπήρχε κανόνας που απαγόρευε το βομβαρδισμό, την εξόντωση, το θάνατο από εμπρησμό 100.000 πολιτών μέσα σε μία νύχτα! Αλλά ο McNamara αποκάλυψε ότι ο Curtis LeMay είπε ότι αν είχαν χάσει τον πόλεμο θα είχαν διωχθεί όλοι ως εγκληματίες πολέμου και τόνισε ότι είχε δίκαιο!

ΠΩΣ ΤΟ ΕΙΠΕ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ;
Η επιχειρηματολογία προσπαθεί να στηριχθεί σε επιστημονικά δεδομένα και φιλοσοφικές θεωρήσεις, αλλά πάντοτε υπεισέρχεται η χριστιανική θεολογία και δη το πατερικό πνεύμα. Η πολυμορφία του «κακού» στην ανθρώπινη υπόσταση έχει διατυπωθεί με εκφράσεις όπως «ζωώδη ένστικτα», ή με γενικόλογες και αόριστες έννοιες όπως «δραματικότητα» της ιστορίας κ.ο.κ. Ανά τους αιώνες, έχουν τεθεί επί τάπητος προβληματισμοί περί της προελεύσεως του φυσικού κακού. Οι φιλοσοφικές αντιλήψεις αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αυτό στη βάση των λογικών και των ηθικών διεργασιών νου και πνεύματος. Η χριστιανική - Βιβλική διδασκαλία, περί δημιουργίας του σύμπαντος κόσμου εκ του μηδενός, εξηγεί τη γένεση του κακού ως αποτέλεσμα της εξελικτικής αλλοίωσης των κτισμάτων, επειδή ακριβώς αυτά προήλθαν εκ του  μηδενός και δεν έχουν αυτογενή προέλευση. Η ακαδημαϊκή θεολογία, λοιπόν, θεωρεί ότι η παραμόρφωση της κτιστής πραγματικότητας προέρχεται κατ’ αρχήν από τις ρίζες του μηδενός και ότι δεν αποτελεί απλώς «αλλοιώσεις» ή «μετασχηματισμούς», αλλά είναι, στην ουσία της, πορεία προς το μηδέν. Πρόκειται περί μιας δυσκολοχώνευτης, για την εποχή μας, αλλά βολικής – αλά καρτ - ερμηνείας καθώς αγγίζει ιδεολογικές, πολιτικές αλλά και …μαθηματικές παραμέτρους. Η «ολοκλήρωση» επέρχεται με τη μηδενιστική αλλοίωση της κτιστής πραγματικότητας, όταν τα x,y,z,… τείνουν προς το μηδέν. Εν τέλει, η έλλειψη - ή απλώς η απόρριψη - της θεογνωσίας οδηγεί στο μηδενισμό, ή το «κακό» έχει ως άλλοθι τη θεογνωσία για να οδηγήσει τα κτιστά και τα άκτιστα στο μηδενισμό; Πρόκειται για έναν αρχέτυπο προβληματισμό, που η λαϊκή σοφία απέδωσε με ένα αυγό και μία κότα!
Αλλά όπως ακριβώς το αυγό διαιωνίζει την κότα και η κότα το αυγό έτσι και το φυσικό κακό, το προερχόμενο εκ του μηδενός ως αποτέλεσμα της «παραμόρφωσης» της κτιστής πραγματικότητας, διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά. Στη σύγχρονη εποχή, μία πρώτη τεκμηριωμένη απάντηση για το πώς διαιωνίζεται, μεταξύ όλων των άλλων χαρακτηριστικών, το φυσικό «κακό» μας την είχαν δώσει τα μοσχομπίζελα του Αυστριακού μοναχού Gregor Mendel, στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο μοναχός και βοτανολόγος Mendel εφάρμοσε καθαρά επιστημονικές μεθόδους. Μία από αυτές ήταν ότι χρησιμοποίησε αμιγείς ποικιλίες μοσχομπίζελου, δηλαδή ποικιλίες που αναπαράγονταν με αυτεπικονίαση και ως εκ τούτου διατηρούσαν επί γενιές όμοια χαρακτηριστικά. Τα αποτελέσματα των ερευνών του Mendel, οδήγησαν σε δύο επιστημονικά τεκμηριωμένα συμπεράσματα, που με καθυστέρηση μισού αιώνα ονομάστηκαν νόμοι της κληρονομικότητας.
Ο Mendel απέδειξε ότι συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (γενετικοί παράγοντες, δηλαδή γονίδια) δεν εκδηλώνονται στην αμέσως επόμενη γενιά, αλλά μπορεί να εμφανιστούν σε επόμενες γενιές. Δηλαδή, το «κτιστό» μπορεί να είναι φορέας του φυσικού «κακού» αλλά να μην το εκδηλώνει, και να εμφανιστεί το φυσικό «κακό» σε επόμενες γενιές. Επί σειρά γενεών, το ανθρώπινο γονιδίωμα μολύνθηκε από το αμιγές γονιδίωμα του κτήνους και «παραμορφώθηκε», επειδή ακριβώς αυτό το ανθρώπινο γονιδίωμα προήλθε ως «κτιστό» εκ του μηδενός και δεν είχε αυτογενή προέλευση. Και για να μην έχει κανείς πλέον καμία αμφιβολία, ο Mendel απέδειξε και την ανεξάρτητη μεταβίβαση των γονιδίων. Μπορεί να είσαι ο αγιότερος των ανθρώπων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είσαι φορέας γονιδίων του κτήνους! Μήπως, η ανάπτυξη του μοναχισμού σε πολλές θρησκείες ήταν απόρροια αυτής της γνώσης και προέκυψε αρχέτυπα ως η μοναδική άμυνα του θεϊκού κτιστού στη μη μετάδοση στις επόμενες γενιές του γονιδιώματος του κτήνους;
«Μία ισχυρή μαρτυρία για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το Σταλινικό καθεστώς και μία καταγγελία της παραφροσύνης του Στάλιν, υπεύθυνης για το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Η ιστορία είναι η μαρτυρία ενός Ουκρανού πρόσφυγα που θέλησε να αφηγηθεί στη χώρα του, και στην οικογένειά του, την φρίκη που έζησε. Μία ιστορία που ξεδιπλώνεται πάνω στο χαρτί από την κόρη του, έτσι ώστε η μαρτυρία του, κοινή μ’ αυτές αναρίθμητων Ουκρανών, να μην πέσει στη λήθη».

Αν δεχθούμε την παραπάνω συλλογιστική, τότε ηχεί παιδαριώδης η προσπάθεια να αποδοθούν τα αίτια του κακού στις διάφορες εκφάνσεις των κοινωνικών σχέσεων. Η κοινωνιολογική αυτή εκδοχή έχει τις ρίζες της στη Μαρξιστική θεωρία και ερμηνεύει την εμφάνιση του κακού με τη συγκριτική μελέτη των κοινωνικών σχέσεων, και όχι ως αποτέλεσμα της εσωτερικής – γενετικής – δομής της ανθρώπινης ύπαρξης. Η εμπειρία από το βίο και την πολιτεία των μπολσεβίκικων καθεστώτων, που υποτίθεται ότι κατήργησαν την πάλη των τάξεων και ομογενοποίησαν τις «τάξεις» σ’ ένα και μοναδικό προλεταριάτο, έδειξε ότι η κοινωνιολογική αυτή εκδοχή απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα. Οι Μπολσεβίκοι έκαναν το 1917 «προλεταριακή» επανάσταση στη Ρωσία που είχε 125 εκατομμύρια αγρότες. Μετά το 1925 ο Στάλιν τους οδήγησε όλους ή στα κολχόζ ή στο θάνατο, με αποκορύφωμα το ουκρανικό HOLODOMOR, με το οποίο εξοντώθηκαν, από επιβαλλόμενο συστηματικό λιμό, περισσότερα από 7 εκατομμύρια άτομα, μέσα σε 18 μήνες μεταξύ 1932 και 1933.
Και επειδή η άρνηση είναι το τελευταίο από τα 8 στάδια της γενοκτονίας, κατά την Genocide Watch, ας διαβάσουμε ευλαβικά το «QUAND STALINE NOUS AFFAMAIT» της Catherine Koleda και ας αναρωτηθούμε: «Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το ανθρώπινο είδος»;

Δεν υπάρχουν σχόλια: