Τα 2 λεπτά του Λίντον
Τζόνσον και οι 9 τορπίλες θαλασσοταραχής που αφάνισαν 5 εκατομμύρια
Βιετναμέζους
Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
 |
| Η πανωλεθρία των Γάλλων στο Ντιέν Μπιέν Φου δεν συνέτησε τους Αμερικανούς |
25 Φεβρουαρίου 1964, τρείς μήνες μετά τη δολοφονία του John Fitzgerald Kennedy. Κοριός των υπηρεσιών ασφαλείας καταγράφει τηλεφωνική συνομιλία του
Αμερικανού προέδρου Lyndon Baines Johnson με τον υπουργό Άμυνας Robert Strange McNamara:
Johnson: Απεχθάνομαι
να τροποποιώ την ομιλία σου γιατί είναι καλή, αλλά αναρωτιέμαι εάν θα
μπορούσαμε να βρούμε 2 λεπτά σ’ αυτήν για το Βιετνάμ.
McNamara: Το πρόβλημα είναι τι να πούμε για το Βιετνάμ.
Johnson: Θα
έλεγα ότι έχουμε μία δέσμευση στην ελευθερία του Βιετνάμ. Θα μπορούσαμε να
αποχωρήσουμε από εκεί, (αλλά) το ντόμινο θα άρχιζε να πέφτει και ένα κομμάτι
του κόσμου θα έπεφτε στα χέρια των κομμουνιστών. Θα μπορούσαμε να στείλουμε
τους πεζοναύτες μας, να εμπλακούμε σε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ή σε μία άλλη
Κορεατική επιχείρηση. Κανένας, πράγματι, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει εκεί έξω.
Και έχουν απορίες και λένε γιατί δεν κάνουμε περισσότερα. Μπορούμε να έχουμε
περισσότερο πόλεμο ή περισσότερο κατευνασμό. Αλλά δεν θέλουμε τίποτα από τα
δύο. Σκοπός μας είναι να τους εκπαιδεύσουμε (τους Νοτιοβιετναμέζους) και η
εκπαίδευση που τους παρέχουμε πάει καλά.
McNamara: Εντάξει, κ. πρόεδρε…
Johnson: Πάντοτε πίστευα ότι ήταν ανόητο εκ μέρους σου να κάνεις οποιαδήποτε
δήλωση για απόσυρση. Σκέφτηκα ότι ήταν κακό από ψυχολογικής άποψης. Αλλά εσύ
και ο πρόεδρος (εννοεί τον Kennedy) σκεφτόσασταν διαφορετικά και εγώ
καθόμουν σιωπηλός.
McNamara: Το πρόβλημα είναι…
Johnson: (διακόπτοντάς τον). Και τότε έρχονται τα ερωτήματα. Πώς στο διάολο
σκέφτεται ο McNamara, όταν χάνει τον πόλεμο, μπορεί να αποσύρει
τους άνδρες από εκεί;
Η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ: Ο Kennedy, πριν δολοφονηθεί, συμφώνησε με τον McNamara για τη σταδιακή απαγκίστρωση του
πολυπληθούς στρατιωτικού και πολιτικού προσωπικού των Η.Π.Α. από το Βιετνάμ.
Όμως, προηγήθηκε την 1η Νοεμβρίου 1963 το πραξικόπημα κατά του
προέδρου Νγκο Ντιν Ντιέμ, τον οποίο στήριζαν επί πολλά χρόνια οι Η.Π.Α., και
δολοφόνησαν τελικά οι πραξικοπηματίες.
Η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ: Στις 2 και 4
Αυγούστου 1964 σημειώθηκαν δύο επεισόδια στον κόλπο του Τονκίν, με τορπίλες
«φαντάσματα», εναντίον του αμερικανικού αντιτορπιλικού Μάντοξ, για τα οποία ακόμη
και σήμερα κανείς δεν είναι σε θέση να βεβαιώσει τι συνέβη πραγματικά. Ο πρόεδρος
Johnson άδραξε την ευκαιρία και λίγες ημέρες αργότερα πέρασε από το Κογκρέσο
απόφαση, με την οποία αποκτούσε, ουσιαστικά εν λευκώ, εξουσιοδότηση να σύρει
τις Η.Π.Α. στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ακολούθησαν σαρωτικοί βομβαρδισμοί με
εμπρηστικές βόμβες και χημικά. Πώς όμως στήθηκε το σκηνικό;
Ναύαρχος Sharp (ενημερώνει τη διοίκηση): Προφανώς υπήρξαν τουλάχιστον 9 τορπίλες στο
νερό. Όλες αστόχησαν. Δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτόν τον αριθμό. Πρέπει να
το ελέγξουμε.
97 λεπτά αργότερα:
Ναύαρχος Sharp: (Ο ναύαρχος Moore)... είπε ότι πολλές από τις αναφερόμενες επαφές με τις
τορπίλες φαίνονται αμφίβολες. Οι πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες που επέδρασαν
στα σόναρ και ο υπερβάλλων ζήλος των ανδρών που χειρίζονται τα σόναρ μπορεί να
προσμέτρησαν στις πολλές αναφορές (για τορπίλες).
9 λεπτά αργότερα:
Ναύαρχος Sharp: Φαίνεται πράγματι ότι πολλές από
αυτές τις επιθέσεις με τορπίλες προέρχονται από τους άνδρες των σόναρ και έτσι
πληκτρολογήθηκαν, σαν κάτι τέτοιο και ο,τιδήποτε ακούν στο σόναρ είναι τορπίλη
(!)
Στρατηγός Burchinal: Παρόλα αυτά, είστε αρκετά σίγουροι
ότι υπήρξε επίθεση με τορπίλες;
Ναύαρχος
Sharp: Καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Νομίζω…
Εδώ ήταν που ο ίδιος ο McNamara και μετά 40 χρόνια αναφώνησε: «Σύγχιση! Η κρίση μας ήταν λανθασμένη. Δεν
υπήρξε επίθεση εκείνη την πρώτη ημέρα»!
ΤΟΥΣ ΨΕΚΑΖΑΝ ΟΠΩΣ ΤΑ ΖΙΖΑΝΙΑ!
Μέχρι το τέλος του πολέμου και την άτακτη φυγή τους από το
Βιετνάμ, οι Αμερικανοί, από το 1955 και επί 18 χρόνια, έστειλαν εκεί περισσότερους
από μισό εκατομμύριο στρατιώτες. Είχαν βομβαρδίσει το Βόρειο Βιετνάμ και
μεγάλες περιοχές του Λάος και της Καμπότζης με εκατομμύρια τόνους βομβών, σε
πολλαπλάσιες ποσότητες από όσες είχαν πέσει στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια του
β΄ παγκοσμίου πολέμου. Αλλά η «καινοτομία» των γερακιών του πολέμου ήταν η ρίψη
εκατομμυρίων λίτρων ενός από τα πιο ισχυρά τοξικά χημικά που βγήκε ποτέ από τα
εργαστήρια των πολυεθνικών, κατά παραγγελία του υπουργείου Άμυνας των Η.Π.Α.
Ήταν το agent orange, ένα ισχυρότατο φυτοκτόνο και αποφυλλωτικό, με βάση τη διοξίνη και τα
παράγωγά της, με το οποίο ψέκαζαν επί χρόνια τα δάση και τις φυτείες ρυζιού των
Βιετναμέζων, σκοτώνοντας ταυτόχρονα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Η λευκή
σκόνη που έπεφτε σαν ομίχλη από τον ουρανό, μύριζε σκόρδο έκαιγε τα μάτια,
κάλυπτε και κατέστρεφε τα πάντα ακόμη και το γρασίδι. Αλλά η κύρια δράση της θα
αποκαλυπτόταν στις επόμενες γενιές. Η διοξίνη υπεισέρχεται και παρεμβαίνει στην
ανθρώπινη αναπαραγωγική διαδικασία. Στο Βιετνάμ οι ψεκασμοί με διοξίνη
προκάλεσαν εκατομμύρια θύματα με δυσπλασίες, μυϊκές και σκελετικές ανωμαλίες
κυρίως της σπονδυλικής στήλης, απώλειες όρασης και ακοής, διανοητικές
καθυστερήσεις και άλλες τρομακτικές επιπτώσεις. Φυσικά, έπεσαν στο κενό οι
χιλιάδες αγωγές των θυμάτων, με απαιτήσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων, κατά των κατασκευαστών
του agent orange. O McNamara ως το τέλος της ζωής του ψέλλιζε
απίστευτες δικαιολογίες και έψαχνε να βρει τι λέει ο νόμος (look at the law!) και προσδιορισμούς για το ποιά χημικά επιτρεπόταν και τι όχι!
ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ
Το Πεντάγωνο και το υπουργείο Άμυνας των Η.Π.Α. είχαν κατανοήσει
πλήρως, ευθύς εξ αρχής, ότι ο πόλεμος στο Βιετνάμ δεν επρόκειτο να κερδηθεί εκ
των πραγμάτων, αλλά αυτό μάλλον δεν ήταν το κυρίαρχο στοιχείο για τη λήψη των
αποφάσεων. Μετά τη δολοφονία των Kennedy προχώρησαν σε σταδιακή κλιμάκωση των επιχειρήσεων στέλνοντας κάθε χρόνο
ολοένα και περισσότερους στρατιώτες στην κόλαση του Χο Τσι Μιν. Ο λαός του
Βιετνάμ έδειξε ανά τους αιώνες αξιοθαύμαστη αντοχή, προσαρμοστικότητα και
γενναιότητα. Επέζησαν χιλίων χρόνων κινέζικης κατοχής. Η εξέγερση του
1930-1931, μπορεί να ονομάστηκε «τα σοβιέτ του Νγκέ Αν», αλλά δεν ήταν παρά μόνο
η αντανάκλαση της προσαρμοστικότητας στις ιδεολογίες της εποχής. Στο βάθος
υπήρχε πάντα το αδούλωτο πνεύμα του Βιετναμέζικου λαού, που αντιστάθηκε από τις
αρχές ακόμη της γαλλικής αποικιοκρατίας στην Ινδοκίνα, στις αρχές του δευτέρου
μισού του 19ου αιώνα.
Τον Ιανουάριο του 1950 η Κίνα και η ΕΣΣΔ είχαν αναγνωρίσει τη
Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ. Τον επόμενο μήνα οι Η.Π.Α. αναγνώρισαν τη
βιετναμέζικη κυβέρνηση που είχαν σχηματίσει οι Γάλλοι στο Νότο. Η
αποικιοκρατική κλίκα στο Παρίσι είχε πιστέψει ότι μετά τη λήξη του β΄
παγκοσμίου πολέμου θα μπορούσε να συνεχίσει την ίδια αποικιοκρατική πολιτική
στο υπογάστριο της νοτιοανατολικής Ασίας. Αλλά τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ
ίδια κι ας είχαν εντάξει στη Λεγεώνα των Ξένων και πολλούς Γερμανούς στρατιώτες
από τα SS! Το Βατερλό της γαλλικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ινδοκίνα υπήρξε η βάση
στο Ντιέν Μπιέν Φού, σε μία απομονωμένη περιοχή κοντά στα βόρεια σύνορα με το
Λάος. Δουλεύοντας ακατάπαυστα επί 55 μέρες και νύχτες οι στρατιώτες του
θρυλικού στρατηγού Βο Νγκούγεν Τζιάπ έσκαψαν στοές και ορύγματα και βρέθηκαν
μέσα στη γαλλική στρατιωτική βάση. Στις 7 Μαϊου του 1954 έπεσε και η τελευταία
εστία αντίστασης των Γάλλων. Ο λαός του Βιετνάμ συμπλήρωνε ήδη έναν αιώνα
συνεχούς αντι-αποικιοκρατικού αγώνα!
ΣΗΜ.: Οι
απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες είναι μετάφραση από το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ
του Errol Mark Morris “FOG OF WAR”.
