Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΖΑΚ ΝΤΕ ΜΟΛΑΙ

Ο "κόκκινος διάβολος" της Αικατερίνης των Μεδίκων και το παλάτι του Κεραμεικού.

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Το παλάτι του Κεραμεικού από το Λούβρο.

Έχει αποδοθεί στον Georg Wilhelm Friedrich Hegel αλλά μάλλον δεν του ανήκει, τουλάχιστον στην κυριολεκτική του μορφή. Πρόκειται για το σύμπλοκο ιδεαλιστικό σχήμα «θέση – αντίθεση – σύνθεση», σύμφωνα με το οποίο δύο αντίθετα πράγματα (έννοιες, απόψεις, ιδεολογίες, θρησκείες κλπ.) πολεμούν το ένα το άλλο, μέχρι να ενωθούν και να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο, ενίοτε εύκολα ελεγχόμενο και διαχειρίσιμο. Πολλές φορές η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται στη μηχανιστική της εκδοχή και δεν περνά στη διαλεκτική και συνάμα ουσιαστική φάση της. Δηλαδή, στην αρχέτυπη Πλατωνική έννοια της διαλεκτικής ως ολοκληρωμένη ενσωμάτωσή της, φύση και θέση, στο καινούργιο «όλον». Πρόκειται για ένα είδος ιδεολογικού format, όπου μπορεί κάποιος να «φορτώσει» τις αντιθέσεις, χωρίς τις αρχικές μονομέρειές τους.

Σαφώς και η διαλεκτική του Hegel έχει κοινά σημεία με την πλατωνική διαλεκτική. Τον όρο «διαλεκτική» τον επινόησε ο Πλάτων για να χαρακτηρίσει τη διδασκαλία των Ιδεών στη Φιλοσοφία. Για παράδειγμα, η αντίληψη του Πλάτωνα περί πραγματικότητας βρίσκεται μεταξύ όντος και μη όντος. Για τον Hegel η πραγματικότητα είναι σύνθεση μίας θέσης και μίας αντίθεσης. Βασική αρχή της Εγελιανής διδασκαλίας είναι ότι «παν το λογικόν είναι πραγματικόν και παν το πραγματικόν λογικόν».

Με δεδομένες τις άπειρες υπερβάσεις στην ανάλυση και ερμηνεία του έργου του Hegel, δεν θα μπορούσε σήμερα ούτε ο ίδιος να προσδιορίσει τη συνάφειά τους με αυτά που είχε εκδώσει, γράψει ή πει στις παραδόσεις του. Διότι ο Γερμανός φιλόσοφος ψέγεται ως υπεύθυνος (τι φταίει ο άνθρωπος;) και για τις αυτοκρατορικού τύπου γερμανικές ιδεοληψίες μετά το 1830, που στηρίχθηκαν στον παραλογισμό και τον αμοραλισμό της απόλυτης εξουσίας, στην ισοπέδωση και όχι στην ενσωμάτωση των αντιθέσεων. Συνεπώς, αν και πέθανε το 1831, ο ιδεαλισμός του Hegel θεωρήθηκε η γενεσιουργός αιτία που οδήγησε τη Γερμανία στον Κάιζερ και στον παραλογισμό του α΄ Π.Π., στον Χίτλερ και στην κόλαση του β΄ Π.Π. και γιατί όχι στην εποχή της Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Αν τα παραπάνω έχουν κάποια δόση αληθείας, τότε γιατί κορυφαίοι Μαρξιστές διαμόρφωσαν τον τρόπο σκέψης τους από το έργο του Hegel, (στη διαλεκτική, τη λογική, την ιστορία της φιλοσοφίας), που επηρέασε ακόμη και τους Μαρξ και Ένγκελς; Ίσως γιατί ενστερνίστηκαν τη ρήση του Γερμανού στοχαστή ότι «η πιο πρόσφατη φιλοσοφία είναι το αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων φιλοσοφιών και πρέπει συνεπώς να περιέχει τις αρχές όλων τους». Μα, αυτή ακριβώς είναι η πεμπτουσία του σχήματος «θέση – αντίθεση - σύνθεση». Άλλωστε, το έργο του Μαρξ δεν είναι τίποτα άλλο από μία ριζική κριτική της φιλοσοφίας που προέκυψε από το «σύστημα» Hegel, αλλά και των διάφορων ερμηνειών που δόθηκαν από Μεταεγελιανούς στοχαστές. Ο Μαρξ δεν στέκεται στην ερμηνεία του κόσμου, ενδιαφέρεται πρώτιστα να τον αλλάξει.

Διαλεκτική για τον Hegel δεν είναι μέθοδος για τη σύλληψη – ερμηνεία του κόσμου, αλλά είναι ο νόμος που δεσπόζει του κόσμου. Πλάτων και Hegel είναι Ιδεαλιστές. Ο Μαρξ και ο Λένιν υποστήριξαν μία μη ιδεαλιστική διαλεκτική. Έτσι μας προέκυψε ο διαλεκτικός υλισμός του Λένιν. Με τον όρο «Υλισμός» (Materialismus), Μαρξ και Ένγκελς δεν εννοούσαν με κανένα τρόπο τον φυσικό ή επιστημονικό προσδιορισμό. Εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν να δείξουν την αντίθεσή τους προς τον Ιδεαλισμό του Hegel. Τελικά, μοιάζει να έχουν βγει όλα από την ίδια μήτρα. Η αντίθεση από τη θέση! Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για μία βολική αφαιρετική ανάλυση, που αφήνει απ’ έξω βασικές συνιστώσες του πραγματικού κόσμου, και κυρίως αγνοεί τη διαχρονική παρουσία της χρηματοπιστωτικής Διεθνούς, που πιθανόν βρίσκεται πίσω από όλες τις ιδεολογικές τερατογενέσεις, με πρόσχημα είτε τον Χεγκελισμό είτε τον Μαρξισμό.

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΣΩ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

Η ετεροχρονισμένη φόρτιση, που προκύπτει από την ιστορική προβολή παρελθόντων γεγονότων ιδεολογιών και ιδεών, ταλανίζει με απολύτως υποκειμενικό τρόπο τη σκέψη και τις ενέργειες του ανθρώπου ανά τους αιώνες. Σύμφωνα με τη «Θέαση» του Ιωάννη Κομμά «καθώς γνωρίζουμε τον κόσμο μέσω προβολών, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τη δυνατότητά μας να βλέπουμε σφαιρικά, με την οποία είμαστε εκ φύσεως προικισμένοι… Τόσο δυνατά μας έχει επιβληθεί η διαιρετική παιδεία, τόσο έχουμε υποβληθεί στη μαγεία της, που φτάσαμε στους τελευταίους αιώνες κάποιοι από μας να θεωρούμε την αντικειμενική γνώση και αίσθηση εφικτές, τρέξαμε να τις κατακτήσουμε επειγόντως».

Αυτός ο «υποκειμενισμός» είναι δυνατόν να εκδηλωθεί και με πολύ κοινότυπα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση, το θεωρητικό υπόστρωμα εμφανίζεται αφού προηγηθεί διάρρηξη των σχέσεων με το περιεχόμενο της θρησκείας και τις οντολογικές εκφάνσεις της. Μαρξιστική θεωρία δεν θα υπήρχε αν ο Μαρξ, από την εφηβεία του σχεδόν, δεν είχε αποκηρύξει τις συμβατικές απόψεις για τη θρησκεία, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας ιδεολογίας με καθαρά αθεϊστικά χαρακτηριστικά. Βεβαίως, ούτε ο Marx πρωτοτύπησε στην εποχή του καθώς σαγηνεύτηκε από τα νεανικά χρόνια από την πανθεϊστική – αλλά στην ουσία της αθεϊστική – φιλοσοφία του Hegel.

Δεν ήταν τυχαίο, λοιπόν, ότι παγκόσμιες και περιφερειακές συρράξεις ξεκίνησαν μέσα από τα διαχρονικά γεωγραφικά όρια των γερμανικών φυλών και της μεταγενέστερης γερμανο-πρωσικής αυτοκρατορίας. Ούτε, βεβαίως, το γεγονός ότι οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες έστειλαν τον Λένιν στην Αγία Πετρούπολη για τη λεηλασία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και την εξουδετέρωση του μεγάλου αντιπάλου εξ ανατολών. Διότι εκτός από την αθεϊστική μαγιά απαιτούνται και εμφύλιες καταστάσεις. Για παράδειγμα, η πρώτη προσπάθεια των μπολσεβίκων για την κατάληψη της εξουσίας στην τσαρική Ρωσία το 1905 είναι πανομοιότυπη με την Κομμούνα του 1871 στο Παρίσι, μετά την ήττα της Γαλλίας στο γαλλοπρωσικό πόλεμο 1870-1871. Μπορεί ο Marx να ήταν, κατά τον Engels, «ο μέγας άνθρωπος που προσέφερε για πρώτη φορά επιστημονική βάση στο σοσιαλισμό», αλλά οι σοσιαλιστές – κομμουνιστές δεν θα παίρναμε όρκο ότι χρησιμοποίησαν «επιστημονικά» εργαλεία για την επικράτησή τους.

Ποιόν να κατηγορήσουμε, λοιπόν, τον Marx ή τον Hegel ο οποίος απέρριψε την έννοια του Βιβλικού Θεού ως υπερβατικό όν, και θεοποίησε τον ανθρώπινο πνεύμα οδηγώντας το στην αλαζονεία; Κανέναν από τους δύο. Απλώς, ο Hegel επανέφερε στο προσκήνιο το ιδεολογικό format, κατά το οποίο «φορτώνει» κάποιος τις αντιθέσεις, χωρίς τις αρχικές μονομέρειές τους. Δηλαδή, διατύπωσε και αυτός, με τα δεδομένα της εποχής του, το σύμπλοκο ιδεαλιστικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο έννοιες, απόψεις, ιδεολογίες κλπ πολεμούν το ένα το άλλο μέχρι να ενωθούν και να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο.

Εάν η «ένωση» αυτή είναι εκ των πραγμάτων ανέφικτη, τότε ο αντικειμενικός σκοπός είναι η καταστροφή της «μονομέρειας» και η δημιουργία ενός καινούργιου ελεγχόμενου «όλου». Αυτό αποτελεί, στις μέρες μας, την αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου νεοταξικού σχεδιασμού, κάτι ανάλογο με τη Λενινιστική - Σταλινική προσπάθεια μπολσεβικοποίησης, ή την αντίστοιχη του Χίτλερ ναζιστικοποίησης της Ευρώπης. Δηλαδή, αυτή η «μονομέρεια» με την οποία ο Marx αντιμετώπισε τη θρησκεία έγινε αιτία της καταστροφής κάθε άλλης διακριτής «μονομέρειας» σε εθνικό, πολιτιστικό και φιλοσοφικό επίπεδο.

Την ίδια μονομέρεια και κακεντρέχεια απέναντι στη θρησκεία είχε και ο Sigmund Freud, ο οποίος τα θεωρούσε όλα αυτά αντανάκλαση του «εξευγενισμένου σεξουαλικού ενστίκτου», μία εξιδανικευμένη libido. Ο Freud ασχολήθηκε, μεταξύ άλλων, με την ψυχολογία των μαζών και χαρακτήριζε τη θρησκεία «αυταπάτη και ομαδικό παραλήρημα», ενώ παραλλήλιζε τις θρησκευτικές ιδέες με τις παραληρητικές εξάρσεις των ψυχοπαθών! Αν βρισκόταν πυκνά συχνά με τους ψυχοπαθείς, φυσικό ήταν να τα βλέπει όλα υπό το πρίσμα του ψυχιατρικού ασύλου. Τελικά Marx και Freud, εβραϊκής καταγωγής και οι δύο, απλώς διακωμώδησαν τη θρησκεία μέσα σε μία Χριστιανική Ευρώπη και όλα τα υπόλοιπα αποτελούν, μέχρι και τη σημερινή εποχή των μεγάλων μεταναστεύσεων, τα απόνερα αυτής της μονομέρειάς τους. Τουτέστιν, κανείς τους δεν παραλλήλισε, για παράδειγμα, τις πολιτικές ιδέες και τις ιδεολογικές «μονομέρειες» με τις παραληρητικές εξάρσεις των ψυχοπαθών, αν και τέτοιες εξάρσεις εμφανίζονται ακόμη και σήμερα στον πολιτικό και κομματικό στίβο αλλά και στο δημόσιο λόγο γενικότερα.

Η φωτιά έκαιγε δύο ημέρες αφήνοντας ανέπαφη μόνο τη λιθοδομή του παλατιού.

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Οι κήποι του Κεραμεικού απέναντι από το παλάτι του Λούβρου, και κάποιες αψίδες με κίονες, είναι ότι έχει απομείνει από το παλάτι του Κεραμεικού, μία μοναρχική και αυτοκρατορική κατοικία, (από τον Ερρίκο 4^ο έως και τον Ναπολέοντα τον 3^ο), που άρχισε να χτίζει το 1564 η χήρα του Ερρίκου του 2^ου, η Αικατερίνη των Μεδίκων στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα. Το όνομα του ανακτόρου προήλθε από τα κεραμοποιεία που υπήρχαν σ’ εκείνη την τοποθεσία. Αρχιτέκτονας αυτού του αριστουργήματος ήταν ο Φιλμπέρ ντε λ’ Ορμ. Το παλάτι επεκτάθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε συνδέθηκε με το παλάτι του Λούβρου με μία μεγάλη γαλαρία κατά μήκος της όχθης του Σηκουάνα, σχηματίζοντας μία τεράστια πρόσοψη μήκους 266 μέτρων.

Τη Γαλλία την κυβερνούσε ουσιαστικά η Αικατερίνη των Μεδίκων, η βασιλομήτωρ, η οποία ήταν βασίλισσα της Γαλλίας την περίοδο 1547-1559, και έκανε κουμάντο όταν ανέβαιναν στο θρόνο οι φιλάσθενοι γιοί της. Ο σύζυγος Ερρίκος ΙΙ τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι σε μία κονταρομαχία το καλοκαίρι του 1559 και πέθανε από σηψαιμία αρκετές ημέρες αργότερα. Οι Μέδικοι, εβραϊκής καταγωγής κατά τον αποκρυφιστή Γκενόν, κυριάρχησαν στην οικονομική, πολιτική και καλλιτεχνική ζωή της Φλωρεντίας και της Ιταλίας από τον 15^ο έως τον 18^ο αιώνα, ως τραπεζίτες και πολιτικοί αλλά και χρηματοδότες καλλιτεχνών και επιστημόνων. Ο Τζοβάνι ντι Λορέντσο ντε Μέντιτσι έγινε μάλιστα …Πάπας ως Λέων Ι΄ το 1513. (“À propos des Bourbons, savez-vous que les Médicis étaient d’origine juive ? Ils descendaient, comme le nom l’indique d’ailleurs, d’une famille de médecins juifs établis à Florence”. René Guénon, Correspondance avec Vasile Lovinescu, non publié, 1934-1940, Le Caire, 10 Novembre 1936).

Η συνθήκη ειρήνευσης του Saint – Germain εκείνης της περιόδου είχε βάλει τέλος σε μία τριετία φοβερών εμφυλίων πολέμων μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών, αλλά η ειρήνη αποδείχθηκε επισφαλής. Η παρουσία των Προτεσταντών στη βασιλική Αυλή σόκαρε τους φανατικούς Καθολικούς. Στις 24 Αυγούστου 1572 ξεκίνησε η σφαγή των Προτεσταντών από το Παρίσι και συνεχίστηκε για πολλές ημέρες σε πολλές επαρχιακές πόλεις.

«Αυτό το συμβάν των θρησκευτικών πολέμων είναι αποτέλεσμα ενός σύνθετου πλέγματος παραγόντων, τόσο θρησκευτικών και πολιτικών όσο και κοινωνικών. Είναι αποτέλεσμα των στρατιωτικών και πολιτικών διενέξεων της γαλλικής αριστοκρατίας μεταξύ των καθολικών και των προτεσταντών, κυρίως η διαμάχη μεταξύ των φατριών των Guise και των Châtillon-Montmorency. Είναι το αποτέλεσμα μίας άγριας λαϊκής αντίδρασης, υπερ-καθολικής και εχθρικής προς την βασιλική πολιτική κατευνασμού. Αντικατοπτρίζει επίσης τις διεθνείς εντάσεις μεταξύ των βασιλείων της Γαλλίας και της Ισπανίας, που ενισχύονταν από τις εξεγέρσεις (Προτεσταντικές) στις Κάτω Χώρες. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η παραδοσιακή ιστοριογραφία απέδιδε στον βασιλιά Charles IX και στη μητέρα του, Αικατερίνη των Μεδίκων, τις βασικές ευθύνες της σφαγής. Ελλείψει πηγών, οι απόψεις των ιστορικών διίσταντο για καιρό για τον ακριβή ρόλο του Στέμματος. Σήμερα, ισχυρίζονται ότι η βασιλική διαταγή αφορούσε μόνον τους στρατιωτικούς ηγέτες της φατρίας των Προτεσταντών. Από το πρωινό της 24^ης Αυγούστου, ο Charles IX είχε διατάξει την άμεση παύση των δολοφονιών αλλά το μένος των ανθρώπων (καθολικών) ήταν τέτοιο που δεν κατάφερε να αποτρέψει τη σφαγή». (Le massacre de la Saint-Barthélemy, fr.wikipedia.org).

Αν και η Αικατερίνη των Μεδίκων εγκαταστάθηκε στο παλάτι του Κεραμεικού πριν ολοκληρωθούν οι εργασίες κατασκευής του, η παραμονή της εκεί κράτησε μικρό χρονικό διάστημα. Σύντομα εμφανίστηκε στους κήπους του Κεραμεικού ο «κόκκινος διάβολος», η στοιχειωμένη μορφή του πρωτοπαλίκαρου της (Ζαν ο Γδάρτης!)  στον οποίο είχε αναθέσει την εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων. Ο Ζαν όμως είχε την ατυχία να γνωρίζει πολλά από τα μυστικά της Αικατερίνης. Ανέθεσε, λοιπόν, σε κάποιον Νεβίλ να σκοτώσει τον Γδάρτη, όπερ και εγένετο στους κήπους του Κεραμεικού. Κατά μία άλλη εκδοχή το δαιμονικό στοίχειωνε το παλάτι πριν εγκατασταθεί εκεί η βασίλισσα. Και στις δύο όμως εκδοχές το κόκκινο διαβολάκι είχε προφητεύσει στη βασίλισσα ότι θα πεθάνει κοντά στο Saint-Germain. Το παλάτι του Κεραμεικού ανήκε στην ενορία του Σεν Ζερμαίν! Η Αικατερίνη τα μάζεψε άρον – άρον και έφυγε από το παλάτι αλλά τελικά δεν τη γλύτωσε. Το 1589 που πέθανε, τα μάτια της τα έκλεισε ένας Βενεδεκτίνος μοναχός ονόματι Laurent de Saint-Germain!

Όλα αυτά αποκτούν ξεχωριστό ενδιαφέρον αν εντρυφήσουμε στα βιογραφικά στοιχεία μίας περίεργης προσωπικότητας του 18^ου αιώνα, του κόμη του Sant - Germain. Ακριβώς την ίδια περίοδο που άρχισε να εμφανίζεται στη δυτική βιβλιογραφία – ιστοριογραφία ο μύθος του “L’ homme rouge”.  Να τι γράφει η εγκυκλοπαίδεια Britannica:

 «Κόμης του Σεν – Ζερμαίν, (γεννήθηκε το 1710 – πέθανε 27 Φεβρουαρίου 1784(;), στο Σλήσβιχ(;), τυχοδιώκτης του 18^ου αιώνα, γνωστός ως «ο άνθρωπος – θαύμα».

Για το πραγματικό του όνομα ή την καταγωγή του και τον τόπο γέννησής του, τίποτα δεν είναι τεκμηριωμένα γνωστό. Η κοινή αντίληψη είναι ότι ήταν ένας Εβραίος από την Πορτογαλία. Υπήρξε μουσικός συνθέτης και ένας ικανότατος βιολιστής. Η περιεκτική γνώση του στην ιστορία όπως και η ευρυμάθειά του ως χημικός, στην οποία βασίστηκε και η φήμη του, υπήρξαν από πολλές πλευρές αξιοθαύμαστες. Προσποιούταν ότι γνώριζε το μυστικό για να εξαλείφει τις ατέλειες των διαμαντιών και να μετατρέπει τα μέταλλα.

Ο Σεντ Ζερμαίν αναφέρεται σε ένα γράμμα του Horace Walpole, (σ.σ: Οράτιος ή Όρας Γουόλπολ, Άγγλος ιστορικός, πολιτικός και αρχαιολόγος, σύγχρονος του Σεντ Ζερμαίν,) ότι το 1743 βρισκόταν στο Λονδίνο και ότι είχε συλληφθεί ως κατάσκοπος των Ιακωβιτών, (σ.σ.: πολιτικό κίνημα για την αποκατάσταση του βασιλιά Ιακώβου Β΄ της Αγγλίας και των κληρονόμων του Οίκου των Στιούαρτ στους θρόνους της Αγγλίας της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, από το 1688 έως το 1746), και τελικά απελευθερώθηκε. Στη Γαλλική Αυλή, όπου εμφανίστηκε το 1748, άσκησε για καιρό ιδιαίτερη επιρροή και χρησιμοποιήθηκε σε μυστικές αποστολές από τον Λουδοβίκο τον 15^ο. Αλλά, έχοντας επέμβει στη διαμάχη μεταξύ της Αυστρίας και της Γαλλίας, υποχρεώθηκε τον Ιούνιο του 1760, λόγω της εχθρότητας του Δούκα του Choiseul, να μετακινηθεί στην Αγγλία. Εμφανίζεται να κατοικεί στο Λονδίνο για ένα ή δύο χρόνια, αλλά το 1762 βρισκόταν στην Αγία Πετρούπολη στη Ρωσία και συνελήφθη ως πρωταγωνιστής στη συνωμοσία εναντίον του Τσάρου Πέτρου του 3^ου τον Ιούλιο του ιδίου έτους, ένα σχέδιο που ανέδειξε την Μεγάλη Αικατερίνη τη 2^η στο ρωσικό θρόνο.

Έπειτα πήγε στη Γερμανία, όπου, σύμφωνα με τα «Αυθεντικά Απομνημονεύματα» του τυχοδιώκτη κόμη ντι Καλιόστρο, (σ.σ.: Κόμης Αλεσάντρο ντι Καλιόστρο, ψευδώνυμο του αυτοαποκαλούμενου μάγου και αποκρυφιστή Γκιουζέπε Μπάλσαμο, γνωστού στη Γαλλία ως Ιάκωβος Μπάλσαμο (1743-1795)), υπήρξε ο ιδρυτής του ελευθεροτεκτονισμού και μύησε τον Καλιόστρο σ’ αυτήν την αδελφότητα. Επέστρεψε ξανά στο Παρίσι από το 1770 έως το 1774, και αφού σύχνασε σε αρκετές γερμανικές Αυλές, εγκαταστάθηκε σε έπαυλη στο Schleswig-Holstein, όπου μαζί με τον ιδιοκτήτη της περιοχής Charles of  Hesse αφιερώθηκαν μαζί στη μελέτη των «μυστικών» επιστημών. Πιθανόν, πέθανε στο Σλίσβιχ το 1784, αν και λέγεται ότι εθεάθη στο Παρίσι το 1789».

Από την εποχή της Αικατερίνης των Μεδίκων και μετά, το κόκκινο δαιμονικό εμφανιζόταν, μέσα σε μία κόκκινη λεπτή ομίχλη, πριν συμβούν τα χειρότερα σε πολλούς ενοίκους του Κεραμεικού. Το βράδυ πριν την αυτοκτονία του Ερρίκου IV, πριν τον θάνατο του Λουδοβίκου XVI, τον είδε και η Μαρία Αντουανέτα, αλλά και ο Ναπολέων πριν το Βατερλό διότι και ο Μέγας Ναπολέων στο παλάτι του Κεραμεικού κατοικούσε μετά από μία εκτεταμένη ανακαίνιση και αποκατάσταση του τεράστιου οικοδομήματος.

Το παλάτι του Κεραμεικού «επέζησε» το 1792 από την επίθεση του παρισινού όχλου, (όχι όμως και η Ελβετική Φρουρά), «γλύτωσε» με μικρές ή μεγάλες καταστροφές στις επαναστάσεις του 1830 και του 1848, και τελικά πυρπολήθηκε κατά τη διάρκεια της τελευταίας φάσης καταστολής της κομμούνας του Παρισιού  (26 Μαρτίου – 28 Μαΐου 1871). Μία ολιγομελής ομάδα εξτρεμιστών Κομμουνάρων κατέκαψαν με «βόμβες» πετρελαίου και υγρής πίσσας μία τεράστια δομημένη επιφάνεια. Η φωτιά έκαιγε για δύο ημέρες (23-24 Μαΐου). Ο κόκκινος διάβολος εμφανίστηκε για τελευταία φορά μέσα από τους πυκνούς καπνούς. Υπενθυμίζουμε ότι το 1865 είχε ιδρυθεί η Α΄ Διεθνής και το 1867 ο Μαρξ έγραψε τον 1^ο τόμο του Κεφαλαίου. Βεβαίως, ο Μαρξ φρόντισε να «καρπωθεί» την Κομμούνα του Παρισιού: «Η πάλη της εργατικής τάξης με την τάξη των κεφαλαιοκρατών και με το κράτος της μπήκε σε νέα φάση χάρη στον παρισινό αγώνα. Όποια κι αν είναι η άμεση έκβαση της υπόθεσης έχει πια κερδηθεί ένα καινούριο σημείο αφετηρίας κοσμοϊστορικής σημασίας». Η ιστορική έρευνα, όμως, έχει δείξει ότι την Κομμούνα του 1871 την έκαναν κυρίως οι αστοί επαγγελματο-βιοτέχνες του Παρισιού και ότι το «προλεταριάτο» ήταν εκείνη την εποχή μειοψηφία.

Το περίφημο Hôtel de Ville, το δημαρχείο του Παρισιού,
όπως είναι σήμερα μετά την ανακατασκευή του από την
ολοκληρωτική καταστροφή του 1871.

Εκτός από το παλάτι του Κεραμεικού, έγιναν στάχτη και αποκαϊδια και άλλα εμβληματικά κτίρια του Παρισιού όπως το κτίριο του δημαρχείου, το περίφημο Hôtel de Ville, μαζί με τα δημοτολόγια 4 αιώνων! Η κατασκευή του Δημαρχείου είχε ολοκληρωθεί το 1628 από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Ντομίνικο ντε Κόρτονα, τον διάσημο Μποκαντόρ. Μέχρι τον 19^ο αιώνα η πλατεία του Δημαρχείου ήταν γνωστή ως Place de Grève, επειδή ήταν κοντά στις όχθες του Σηκουάνα. Τι δεν είδαν τα «μάτια» του Hôtel de Ville. Το βράδυ της 23^ης Ιουνίου, την παραμονή του θερινού ηλιοστασίου, οι Παριζιάνοι συγκεντρώνονταν γύρω από μία φωτιά για να γιορτάσουν τη γιορτή του Αγίου Ιωάννη. Τη φωτιά την άναβε ο μονάρχης. Λαϊκές δοξασίες ανέφεραν ότι την παραμονή της γιορτής του Αγίου Ιωάννη οι γάτες έπαιρναν μέρος σε μία τερατώδη συνάντηση μαγισσών με το διάβολο, και για το λόγο αυτό πετούσαν μέσα στη φωτιά ένα σάκο που περιείχε μερικά ζωντανά αιλουροειδή.

Η Place de Grève ήταν όμως και το σημείο όπου εκτελούνταν οι άνθρωποι με διαφόρους ευρηματικούς τρόπους. Αποκεφαλισμοί, κρεμάλες, στην πυρά ή βασανίζονταν στον «τροχό», διαμελίζονταν ή πέθαιναν από πνιγμό κλπ. Παροιμιώδης έμεινε η φράση του Ρομπέρ – Φρανσουά Νταμιέν, ο οποίος αποπειράθηκε το 1757 να δολοφονήσει τον Λουδοβίκο XV μ’ ένα σουγιά! Αν και ο βασιλιάς δεν έπαθε τίποτα, ο Νταμιέν καταδικάστηκε με τις διατάξεις για τους τυραννοκτόνους σε θάνατο δια διαμελισμού. Όταν έμαθε την απόφαση αναφώνησε: «Αναμένεται μία πολύ δύσκολη ημέρα», "La journée sera rude"! Πριν εκτελεστεί πέρασε του Χριστού τα Πάθη: Συνέθλιψαν τα πόδια του με ένα μηχανισμό που τον ονόμαζαν «μπότες», τον βασάνισαν με καυτούς πείρους, το χέρι που κρατούσε τον σουγιά το έκαψαν με θειάφι, λειωμένο κερί, λειωμένο μόλυβδο και έριξαν βραστό νερό στις πληγές του. Μετά από όλα αυτά τον έδεσαν από τα τέσσερα άκρα του σε τέσσερα άλογα και τον διαμέλισαν. Τον κορμό του σώματος που απέμεινε το έκαψαν στην πυρά και σκόρπισαν τις στάχτες. Το Hôtel de Ville ξανακτίστηκε μεταξύ του 1873 και του 1883, σε αντίθεση με το παλάτι του Κεραμικού που έμεινε «κουφάρι» για 11 χρόνια και μετά οι ιθύνοντες πούλησαν και τις πέτρες του!

Αποκλειστικές εικόνες από το εσωτερικό του παλατιού του Κεραμεικού
πριν οι εξτρεμιστές Κομμουνάροι το μετατρέψουν σε στάχτες και αποκαΐδια.

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ 1314

Μετά το Συνέδριο της Βιέννης το 1814, η νικημένη και ταπεινωμένη Ναπολεόντεια Γαλλία επέστρεψε στα σύνορα του 1789 και ταυτοχρόνως έγινε η παλινόρθωση του Οίκου των Βουρβόνων με τον Λουδοβίκο ΙΗ΄ βάσει του κληρονομικού δικαιώματος. Λουδοβίκο καρατόμησαν οι επαναστάτες το 1789 και Λουδοβίκος τους προέκυψε και πάλι μετά από 25 χρόνια, έστω και με τη χορήγηση της La Charte, δηλαδή του Γαλλικού Συντάγματος! Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός τόσων ετών;  Ποιοι ήταν οι δύο από τους 4 που τα επέβαλαν όλα αυτά; Ο πολλά βαρύς υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Μέττερνιχ και ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ΄.

Το 1824 ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ πέθανε άτεκνος και τον διαδέχθηκε, βάσει του κληρονομικού δικαιώματος ο αδελφός του Κάρολος σε ηλικία 66 ετών. Αυτή η ιστορία με το κληρονομικό δικαίωμα άρχισε να εκνευρίζει και πάλι τους Παριζιάνους. Αλλά η δυσαρέσκεια προέκυψε κυρίως από έναν άλλο λόγο. Ο Κάρολος αποδόμησε τελείως το νόημα και την ιστορική σημασία της Γαλλικής Επανάστασης θεσπίζοντας διατάξεις αποζημιώσεων για τις περιουσίες που είχαν λεηλατηθεί και κατασχεθεί – ή «απαλλοτριωθεί» αν θέλετε – το 1789, αλλά και κατά την πρώτη αυτοκρατορική περίοδο του Ναπολέοντα. Μάλιστα, οι αποζημιώσεις θα έπρεπε να καταβληθούν σε όλους όσους είχαν χαρακτηριστεί «εχθροί της επανάστασης»! Τότε για ποιο λόγο «δούλευαν» επί χρόνια οι γκιλοτίνες στο Παρίσι; Και δεν έφτανε μόνον αυτό. Ο Κάρολος επέβαλε τη θανατική ποινή σε όσους βεβήλωναν τη Θεία Ευχαριστία ή Θεία Κοινωνία, γεγονός που θεωρήθηκε ότι πριμοδοτούσε την Καθολική Εκκλησία και παραβίαζε τις αρχές της θρησκευτικής ελευθερίας. Και πάλι η γνωστή θανάσιμη αντιπαλότητα Καθολικών και Προτεσταντών 300 χρόνια μετά την Αικατερίνη των Μεδίκων.

Ο Κάρολος έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να προκαλέσει την εξέγερση και να βάλει τον Οίκο των Βουρβόνων στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Το 1830 διέλυσε το Κοινοβούλιο, επέβαλε λογοκρισία, απαγόρευσε το δικαίωμα του εκλέγεσθαι σε μεγάλη μερίδα της μεσαίας αστικής τάξης κλπ. Η εξέγερση κράτησε τρεις ημέρες (27-29 Ιουλίου 1830) και στην γαλλική ιστοριογραφία έμεινε ως η Ιουλιανή Επανάσταση ή Trois Glorieuses. Το μεσημέρι της τρίτης ημέρας οι επαναστάτες κατέλαβαν το παλάτι του Κεραμεικού και άρχισαν να πίνουν κρασί από τα κελάρια του. Λίγο νωρίτερα είχαν καταλάβει και το παλάτι του Λούβρου. Το απόγευμα «έπεσε» και το Hôtel de Ville, το Δημαρχείο. Για μία ακόμη φορά οι Παριζιάνοι εξεγέρθηκαν για να ρίξουν ένα βασιλιά και να φέρουν έναν άλλο, τον Λουδοβίκο Φίλιππο του Οίκου της Ορλεάνης, ο οποίος «έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» και κυβέρνησε ως συνταγματικός μονάρχης. Δηλαδή, δεν ήθελαν τον Φίλιππο, δεν ήθελαν τον Λουδοβίκο και τους προέκυψε Λουδοβίκος – Φίλιππος.

Στα αυτιά του Καρόλου ηχούσε, 516 χρόνια μετά, η βροντερή φωνή του ήρωα του Αγίου Ιωάννη της Άκρας Ζακ Ντε Μολαί, ο οποίος πριν η φωτιά εξαϋλώσει το σώμα του κάλεσε με τη βροντερή φωνή του τον Πάπα Κλήμη και τον βασιλιά Φίλιππο να παρουσιαστούν στη δικαιοσύνη του Θεού, μέσα σε 40 ημέρες ο πρώτος και μέσα στο χρόνο ο δεύτερος. Έτσι και έγινε. Και οι δύο ήταν νεκροί μέχρι τις 29 Νοεμβρίου του 1314. 

Στις 11 Μαρτίου του 1314 οι εκπρόσωποι της παπικής ιεροεξεταστικής επιτροπής του Πάπα Κλήμη του Ε΄ και του βασιλιά Φίλιππου του Ωραίου αποφάσισαν τον δια πυράς θάνατο του 22^ου και τελευταίου Μεγάλου Μάγιστρου του Ναού των Ιπποτών Ζακ Ντε Μολαί (Jacques de Molay) και του διοικητή της Νορμανδίας Γοδεφρίδου Ντε Σαρναί (Geoffroy de Charnay), με την κατηγορία της αιρετικής στάσης και της ανήθικης συμπεριφοράς. Οι ιεροεξεταστές είχαν αποσπάσει, με φρικτά βασανιστήρια, 207 ομολογίες Ναϊτών για το μεγάλο μυστικό του Τάγματος του Ναού. Οι αποκαλύψεις εκείνης της εποχής οδήγησαν τον Robert Ambelain στο συμπέρασμα ότι, με κάλυμμα την επίσημη δομή και λειτουργία του Τάγματος των Ναϊτών, λειτουργούσε μέσα σ’ αυτό, σε ανώτατο ιεραρχικό επίπεδο, μία μυστικιστική εταιρεία με απόκρυφους Μάγιστρους και εσωτεριστικές διδασκαλίες. Έγραψε ο Ambelain: «Ανάμεσα στο πλήθος, χωρισμένοι σε μικρές ομάδες, τα μέλη της αδελφότητας των λιθοξόων και των ξυλουργών, με μία λέξη των Τεκτόνων, που ήταν οι προστατευόμενοι των Ιπποτών του Τάγματος του Ναού, άκουσαν τα λόγια του Μολαί. Κι ήταν γι’ αυτούς μία διαταγή και μία ελπίδα. Η ιδέα της εκδίκησης πέρασε στους αιώνες. Τρεις φορές η δυναστεία του βασιλιά έσβησε με τρεις αδελφούς. Οι CAPETIENS με τον Λουδοβίκο τον Ι΄, τον Φίλιππο τον Ε΄ και τον Κάρολο τον Δ΄. Οι VALOIS με τον Φραγκίσκο τον Β΄, τον Κάρολο τον Θ΄ και τον Ερρίκο τον Γ΄. Οι BOURBONS με τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ΄, τον Λουδοβίκο τον ΙΗ΄ και τον Κάρολο τον Ι΄. Το 1358 ξεσπάει η Ζακερί. Στα επόμενα τριάντα χρόνια αγρότες και τεχνίτες, οδηγημένοι απ’ τον Ζακ BONHOMME, πολεμούν εναντίον των ευγενών και του βασιλιά προλογίζοντας έτσι τη Μεγάλη Επανάσταση των Ιακωβίνων του 1789. Ο Ζακ BONHOMME άρχισε την εκδίκηση του Ζακ Ντε Μολαί. Κι ένα πρωινό του Γενάρη του 1793, από τον Πύργο του Ναού, ξεκίνησε ο εικοστός δεύτερος διάδοχος του Φιλίππου του Ωραίου για το τελευταίο ταξίδι του».

Απεικόνιση του συγκροτήματος Λούβρου - Κεραμεικού από τον17ο αιώνα.

ΟΙ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΒΑΥΑΡΙΑΣ

Η Ιουλιανή Επανάσταση ήταν μία «σικάτη» εξέγερση. Οι καταστροφές και οι λεηλασίες ήταν ελάχιστες στα περισσότερα αριστουργηματικά κτίρια της Γαλλικής πρωτεύουσας. Ίσως γιατί εκείνη τη χρονιά, τον Νοέμβριο του 1830, πέθανε ξεχασμένος σε ένα μικροσκοπικό κρατίδιο της Πρωσίας σε ηλικία 83 ετών ο ιδρυτής και αρχηγός των «Πεφωτισμένων της Βαυαρίας», ο Άνταμ Βαϊσχάουπτ. Ο πάνσοφος αυτός Βαυαρός έγινε καθηγητής Θρησκευτικού Δικαίου, σε ηλικία 20 ετών, στο πανεπιστήμιο του Ίνγκολσταντ, έδρα ενός γνωστού κολλεγίου Ιησουϊτών. Δέκα χρόνια πριν ξεσπάσει η Γαλλική Επανάσταση του 1789, ο Βαϊσχάουπτ, ίδρυσε μία μυστική εταιρεία, εν πολλοίς στα πρότυπα των Ταγμάτων των Ιησουιτών του 16^ου αιώνα, η οποία εξαρθρώθηκε από τη Βαυαρική αστυνομία σε μία εποχή που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια οι Στοές, οι Μυστικές Εταιρείες, οι Εσωτερικοί Κύκλοι κλπ. Η Βαυαρία και όλη η Γερμανία τη «γλύτωσε» τότε τη …γαλλική επανάσταση. Θα την πληρώσουν τη νύφη, όμως, αργότερα πολλοί άλλοι.

Γράφει ο Βέρνερ Γκέρσον: «Οι πεφωτισμένοι της Βαυαρίας είχαν σαν απώτερο σκοπό να ξαναφέρουν τον άνθρωπο στη φυσική του κατάσταση, καταργώντας την ιδιοκτησία, τη θρησκεία και την ηθική. Πρώτα να καταστραφούν τα πάντα, συστηματικά, ώστε να μπορέσει στη συνέχεια ν’ αναδιοργανωθεί μία κοινωνία αταξική. Στις σημειώσεις του Βαϊσχάουπτ ανακαλύφθηκε μία φράση που αργότερα ξανασυναντά κανείς λέξη προς λέξη στα κείμενα του Μπακούνιν: “Πρέπει να καταστρέψουμε τα πάντα, τυφλά, έχοντας μόνον ένα πράγμα στο μυαλό μας: να καταστρέψουμε όσο γίνεται περισσότερα, όσο γίνεται πιο γρήγορα”».

Και συνεχίζει ο Γκέρσον: «Με δύο λόγια, ο Βαϊσχάουπτ έσπειρε τον σπόρο απ’ όπου θα βλάσταιναν αργότερα οι Μπαμπέφ, Μπουαναρότι, Ελισαίος Ρεκλύς, Μπακούνιν, Κροπότκιν, Ζαν Γκράβ και, πιό έμμεσα, ο Μπλάνκουϊ, ο Τρότσκυ, ο Λένιν».

Γι’ αυτόν τον τελευταίο έγραψε ο Niall Ferguson, μεταξύ πολλών άλλων, στο πολύκροτο έργο του για τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο:

«…Ο Λένιν, αν όχι για οτιδήποτε άλλο, ήταν κάτι παραπάνω από μεθυσμένος με τις δυνατότητες του τρόμου. Τον Αύγουστο του 1918, τηλεγράφησε στον Τρότσκι: “Θα έπρεπε να πούμε (στους διοικητές του Κόκκινου Στρατού) ότι από εδώ και πέρα εφαρμόζουμε το μοντέλο της Γαλλικής Επανάστασης και δικάζουμε, ακόμα και εκτελούμε τους ανώτερους διοικητές αν δείξουν απροθυμία και αποτύχουν στην αποστολή τους”. Την ίδια στιγμή, προέτρεψε τον προϊστάμενο του Κόμματος στο Σαράτσοφ, να σκοτώσει “συνωμότες και αναποφάσιστους χωρίς να ρωτήσει κανέναν ή να μην ακολουθήσει καμία ηλίθια γραφειοκρατία”».

Τον Μάρτιο του 1916 ο Καρλ Λήμπνεχτ ίδρυσε το κίνημα των «Σπαρτακιστών» στη Γερμανία, τον προπομπό του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος. Ήταν η εποχή που οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες με τον αρχιπράκτορα του «συστήματος» Πάρβους σχεδίασαν την αποστολή του Λένιν και των συνεργατών του στη Αγία Πετρούπολη, για να τελειώνουν με τον τσάρο και την παρέα του. Σε μία πρώτη ανάγνωση η υιοθέτηση του ονόματος του Σπάρτακου θα έμοιαζε ως φυσιολογική, και ήταν, αλλά από άλλη σκοπιά. «Σπάρτακος» ήταν η κωδική ονομασία του Βαϊσχάουπτ στους «Πεφωτισμένους της Βαυαρίας».

Θα ήταν αφέλεια να αναζητήσουμε ιστορικά τεκμήρια για αυτή τη συνάφεια. Η μυητική διαδικασία ανά τους αιώνες δεν αφήνει ίχνη συσχέτισης. Τα γεγονότα όμως; Τον Ιανουάριο του 1919, ξεσπά στη ρημαγμένη, πεινασμένη και καθυποταγμένη Γερμανία η εξέγερση των Σπαρτακιστών. Παρά τις αρχικές επιτυχίες, η εξέγερση καταπνίγεται στο αίμα. Κάρλ Λήμπνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες. Η Ρόζα είχε γλυτώσει από τη «δοκιμή» του 1905 στη Ρωσία. Στη Γερμανία όμως εκείνη την περίοδο τους την είχαν στημένη. Ο στρατηγός Λούντεντορφ κατάλαβε την εγκληματική του αφέλεια να στείλει τον Λένιν στη Ρωσία, και προετοίμασε τους στρατιωτικούς διοικητές και τους «μαχητές» του Τευτωνικού Τάγματος και της «Αγίας Δόξας». Όπως άφησε να εννοηθεί στην «Απολογία» του, περίμενε τη «χολέρα» να έρθει και δυτικά!

ΥΣ.: Κάτι απροσδιόριστο κυκλοφορεί ανά τους αιώνες στην Ευρώπη, διαμορφώνει τις εξελίξεις και το παγκόσμιο ολιγαρχικό σύστημα πολιτικής επιβολής και οικονομικής εξουσίας.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Τα ονόματα σκοπίμως αναγράφονται άλλοτε με λατινικούς και άλλοτε  με ελληνικούς χαρακτήρες.