Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
Η πρωτοσέλιδη φωτογραφία των συνταξιούχων υπαλλήλων του λιμένα
του Μπουένος Άιρες, να διαδηλώνουν ζητώντας την καταβολή των συντάξεών τους,
είχε τίτλο «Μαθήματα αποτυχίας από την Αργεντινή» και λεζάντα «μετά μία
δεκαετία παράλογων και εξωπραγματικών πειραματισμών, η Αργεντινή περιδινείται
εκ νέου στην οικονομική κρίση».
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Economist «η κρίση αυτή μπορεί
να αποδοθεί στην ανικανότητα της προέδρου Κριστίνα Κίρχνερ, μόνο που η Κίρχνερ
είναι απλώς η τελευταία σε μία σειρά λαϊκιστών, αστοιχείωτων στα οικονομικά, με
πρώτο διδάξαντα τον Χουάν Περόν… Γιατί όμως να σταθεί κανείς σε μία μεμονωμένη
εθνική τραγωδία; Διότι ο πραγματικός κίνδυνος για μία χώρα είναι να γίνει η
Αργεντινή του 21ου αιώνα».
Η Αργεντινή δεν αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή μόνο τα 10 τελευταία
χρόνια, αλλά οι οικονομικές περιπέτειες της δεν έχουν τελειωμό από τη δεκαετία
του 1970, σε σημείο που έχει περάσει στη σφαίρα των παραβολών, καθώς έχει
αθετήσει το χρέος της το 1982, το 1989, το 2002 και το 2004. Η παραβολή της
Αργεντινής, με τα έξι διαφορετικά νομίσματα σε 100 χρόνια, ως «η χώρα που
απέφευγε την πραγματικότητα».
Είναι πολύ νωπές οι τοποθετήσεις Τσίπρα περί Αργεντινής για
να ξεχαστούν, με αποκορύφωμα βεβαίως την εν τη ρύμη του λόγου δήλωσή του στη
Βουλή: «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή». Ο Niall Ferguson χαρακτήρισε «τόσο
επιτυχή την αθέτηση χρέους από την Αργεντινή, ώστε πολλοί οικονομολόγοι έπρεπε
να σκεφτούν ένα λόγο για τον οποίο κάποια κυβέρνηση-οφειλέτης θα τιμούσε τις
δεσμεύσεις της έναντι των ξένων ομολογιούχων», καθώς μισό εκατομμύριο πιστωτές
είχαν συμφωνήσει σε ένα «κούρεμα»- μαμούθ, 65 σεντς ανά δολάριο. Μόνο που «Η
εξέλιξη του χρήματος» του Ferguson είχε γραφτεί πριν το
2008 και έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στο μύλο της …αντίδρασης. Η χρηματοπιστωτική
διεθνής μας υπενθυμίζει συχνά πυκνά ότι όποιος δεν θέλει να χρωστά, δεν πρέπει
να δανείζεται.
