Η ΑΥΤΟΑΝΑΙΡΟΥΜΕΝΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΑΚΡΟΥ

«Γιατί η επιδίωξη του βρώμικου κέρδους, όσο ταπεινωτικό και ποταπό μπορεί να φαίνεται, είναι, και πάντοτε ήταν, μία απάνθρωπη αναγκαιότητα, απαραίτητη για την επίτευξη ακόμα και των πιο υψηλών και ευγενέστερων ιδανικών».

Arminius Vambéry 

(Dervishes, Dracula and Diplomacy. Arminius Vambéry and the British

Foreign Office).

 Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Η αναίτια ανθρωποσφαγή του Μεγάλου Πολέμου, 1914-1918, σχεδιάστηκε μεθοδικά και διεκπεραιώθηκε από ένα «είδος», (genre), που ανήκε στον εσωτερικό κύκλο ενός σχήματος τεσσάρων ομόκεντρων κύκλων, στον εξώτατο των οποίων ανήκει η αποχαυνωμένη ανθρωπότητα. Στο εξωτερικό αυτό επίπεδο, η επικοινωνία μεταξύ των μελών είναι κάτι το αδύνατο. Υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί τρόποι κατανόησης των πραγμάτων, όσοι και οι άνθρωποι. Κάθε άνθρωπος και ένας διαφορετικός κόσμος. Συνεπώς, οι άνθρωποι καθίστανται εύκολα θύματα πολιτικής, φιλοσοφικής, αποκρυφιστικής, κοινωνικής και ιδεολογικής χειραγώγησης. Κατά τον μυστικιστή φιλόσοφο Γεώργιο Γκουρτζίεφ (1866-1949), ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια του βίου του «ζει σε μία μορφή ύπνου και σχεδόν καθ’ ολοκληρία μηχανικά, χωρίς να έχει πραγματική γνώση ούτε της εξωτερικής αλλά κυρίως ούτε της εσωτερικής πραγματικότητας».

Υπό το πρίσμα αυτό, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν πάντοτε στις τάξεις τους «περίεργους» τύπους, όπως ο «κουτσός απόγονος ενός ξεπεσμένου Ταλμουδιστή» Arminius Vambéry (Αρμίνιους Βαμπέρι), από την Ουγγαρία, γνωστός στην αρχή ως Χέρμαν Βάμπερζερ. Ο Αρμίνιους ήταν καθηγητής των ανατολικών γλωσσών στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης από το 1865 μέχρι το 1905, και είχε μία καταπληκτική ευρυμάθεια για την εθνογραφία, τα ήθη και τα έθιμα, τη φιλολογία, τη φιλοσοφία, και τις δοξασίες του Ισλάμ στην Οθωμανική και την Περσική Αυτοκρατορία.

Ο συγγραφέας του «Δράκουλα» Μπραμ Στόκερ είχε εμπνευστεί το βιβλίο του από τις ιστορίες του Αρμίνιους για τα βαμπίρ της Τρανσυλβανίας. Ο Αρμίνιους Βαμπέρι υπήρξε για περισσότερα από 20 χρόνια ανεπίσημος κατ’ αποκοπή πληροφοριοδότης, κατάσκοπος, διαμεσολαβητής, αρθρογράφος για το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, στον αγώνα για την προώθηση των βρετανικών συμφερόντων στην κεντρική Ασία απέναντι στις ρωσικές επιδιώξεις στην περιοχή. (The records of the Permanent under-Secretary’s Department, FCO Historians, March 2005).

Ο αποκρυφιστής Ρενέ Γκενόν έκανε μία απόπειρα να ερμηνεύσει την παρουσία αυτού του «είδους» με μυστικιστικούς όρους, και μέσα από τις αποκρυφιστικές δοξασίες, αλλά η αλληλογραφία του δείχνει ότι, αν και θήτευσε επί δεκαετίες σ’ αυτούς τους χώρους, δεν κατάφερε τελικά να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα (René Guénon, Correspondance avec Vasile Lovinescu, non publié, 1934-1940). Συμπερασματικά, κατ’ ορισμόν, το «είδος» αυτό αποτελεί έναν ιδιαίτερο τύπο «Αρμαγεδώνος» υπό τον έλεγχο των δαιμονίων εναντίον της ανθρωπότητας.

Ο Βέρνερ Γκέρσον έγραψε ότι η μύηση δεν είναι άλλο από την προσπάθεια να κινητοποιηθούν, όσο το επιτρέπουν οι δυνατότητες που έχει από τη φύση του κάθε νεόφυτος, αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα στον καθένα μας, και που ο Φρόιντ ονόμασε συλλήβδην «Υποσυνείδητο», ενώ ο Γιούγκ μιλά για «Σκιές» για «Άνιμα» και «Άνιμους». Δηλαδή, υπάρχουν μέσα στον καθένα μας εν υπνώσει, ή εν δυνάμει, μυστηριώδεις και άγνωστες ικανότητες που μπορεί η «μύηση» να τις αποκαλύψει, να τις ενεργοποιήσει προς πάσα κατεύθυνση. Και τότε, ο άνθρωπος μετεξελίσσεται σε κάτι πνευματικά ανώτερο προς τη σωστή ή τη διαβολική κατεύθυνση. Τότε είναι που μετεξελίσσεται σε «είδος».

Από την πλευρά του, ο Γκενόν επινόησε τον όρο αντιμύηση «κάτι που παρουσιάζεται ως μία μύηση και το οποίο μπορεί να δώσει αυτήν την ψευδαίσθηση, αλλά το οποίο οδηγεί στην αντίστροφη θεώρηση της πραγματικής μύησης». Όσοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τη θεωρία Γκενόν περί μύησης και αντιμύησης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό θα μπορούσε να αποδοθεί και ως η έναρξη μίας διαδικασίας, ένα είδος αρχικοποίησης που προκαλεί την αντίστροφη θεώρηση της πραγματικής μύησης, την αντιμύηση, δηλαδή την έναρξη μίας αντι-διαδικασίας. Σε γήινη γλώσσα όλα αυτά οδηγούν στη δημιουργία των δίπολων μύησης και αντιμύησης, όπως η Μαύρη και η Λευκή Αδελφότητα, ο Μπολσεβικισμός και ο Ναζισμός, η Σοβιετική Ένωση και οι ΗΠΑ, οι Σουνίτες και οι Σιίτες, οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες κ.ο.κ.

Κατά Γκενόν, ο άλλος πόλος, ο υποτιθέμενος αντίπαλος, είναι μία ψευδαίσθηση: «Αυτό είναι ένα σημείο που πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα, επειδή πολλοί αφήνοντας τον εαυτό τους να ξεγελαστεί από αυτό που βλέπουν, φαντάζονται ότι υπάρχουν στον κόσμο δύο αντιτιθέμενες οργανώσεις-δυνάμεις, αμφισβητώντας η μία την κυριαρχία της άλλης, παρανόηση που αντιστοιχεί, στη θεολογική γλώσσα, με εκείνη που τοποθετεί τον Σατανά στο ίδιο επίπεδο με το Θεό, και που άδικα ή δίκαια, συνήθως αποδίδεται στους Μανιχαϊστές». Είχε, λοιπόν, δίκαιο ο Άντονι Σάτον όταν έγραφε, σε ανύποπτο χρόνο, για τους «υποτιθέμενους εχθρούς» της διεθνούς ολιγαρχίας. Παρανόηση! Είναι όλοι τους δημιούργημα της Αδελφότητας του Σκότους. Η διαβολική ελίτ τροφοδοτεί, συχνά πυκνά, το τεραστίων διαστάσεων χάλκινο πύρινο άγαλμα του Μολώχ - με τα επτά δωμάτια ή τα επτά παρεκκλήσια – με εκατομμύρια ανθρωποθυσίες (Johann Lund, Die Alten Jüdischen Heiligt-hümer, 1711,1738).

Για παράδειγμα, ο Γκενόν τοποθετεί τον Μπάζιλ Ζαχάρωφ σε ηγετική θέση στο χώρο της «αντιμύησης», δίπλα σε τύπους όπως ο κόμης του Σεντ Ζερμέν ή ο Ροδόσταυρος Σερ Φράνσις Μπέικον. Η δράση του Μπάζιλ ως εμπόρου όπλων, τραπεζίτη, και ως υπερ-κατασκόπου στη μυστικιστική και αποκρυφιστική Ιντέλιτζενς Σέρβις, δένει θαυμάσια με το ρόλο του δαιμονίου στον Αρμαγεδώνα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Ο Μπάζιλ τροφοδότησε τον Μολώχ, τον σπουδαιότερο πολεμιστή των έκπτωτων αγγέλων, με εκατομμύρια ανθρώπινες σάρκες: «Πρώτε Μολώχ, τρομερέ βασιλιά βουτηγμένε στο αίμα/ της ανθρωποθυσίας και στα δάκρυα των γονιών/ …(John Milton, Paradise Lost, 1667)».

Εκφάνσεις αυτής της ψευδαίσθησης ανιχνεύονται καθημερινά στον πολιτικό λόγο και στη δημοσιογραφική γραφή. Η θεωρία του ενός άκρου αναιρεί αυτόματα την ύπαρξη και των δύο πόλων, στο επίπεδο της μύησης και της αντιμύησης, και οδηγεί στην ορατή πραγματικότητα των δύο άκρων που γεννούν τερατουργήματα.

Εν κατακλείδι, ο «ορατός» κόσμος είναι λογικός και μπορεί να κατανοήσει τα κίνητρα και τις πράξεις των ανθρώπων. Μπορεί να ανιχνεύσει και να δει τις δυνάμεις που διαμορφώνουν την Ιστορία, αρκεί να διατηρήσει τη λογική του. Αλλά όταν ξυπνούν οι «Σκιές» κάποιοι χάνουν τη λογική τους.