Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
Η
αμηχανία των ιστορικών με τη 2α Μαΐου υπήρξε διαχρονική και αυτό
βεβαίως δεν έχει να κάνει ούτε με το θάνατο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ούτε με
την πτώση του Βερολίνου, ούτε με το θάνατο της Πηνελόπης Δέλτα αλλά ούτε και με
την αμερικανική επιχείρηση για την εξόντωση του Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Στις
2 Μαΐου 1919, ο Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος αποβίβασε στη Σμύρνη μονάδες της Ι
Μεραρχίας, η οποία βρισκόταν στην Ελευθερούπολη Καβάλας και ανέμενε τη μεταφορά
των ανδρών της στην ανεκδιήγητη εκστρατεία στην Ουκρανία. Επί του πρακτέου,
επρόκειτο για τη μεγαλύτερη ανοησία που διέπραξε πολιτικός από την εποχή του
πελοποννησιακού πολέμου, όταν ο τυχοδιώκτης Αλκιβιάδης έπεισε τους Αθηναίους να
τολμήσουν τη σικελική εκστρατεία και ουσιαστικά να υπογράψουν τη θανατική
καταδίκη της κλασσικής αρχαιότητας.
Την
προηγουμένη, οι τουρκικές αρχές με την προβοκατόρικη ανοχή των «συμμάχων»
Ιταλών, απελευθέρωσαν εκατοντάδες ποινικούς από τις φυλακές, ενώ ο Νουρεντίν
πασάς είχε οργανώσει ένοπλα τμήματα αντίστασης. Οι Έλληνες στρατιώτες
αντέδρασαν άμεσα και βίαια στους πυροβολισμούς, με αποτέλεσμα εκατοντάδες
νεκρούς και τραυματίες πολίτες και εκατοντάδες αιχμαλώτους. Την ίδια ημέρα ο
Κεμάλ αναχωρούσε από την Κωνσταντινούπολη προς την Άγκυρα. Από την επομένη οι
τουρκικές εφημερίδες ξεσήκωσαν όλη την ανατολή. Σκηνές αλλοφροσύνης και μίσους
στην Κωνσταντινούπολη και σ’ όλο το μουσουλμανικό κόσμο. Ο σύγχρονος
«Αλκιβιάδης» είχε βάλει την υπογραφή του φαρδιά πλατιά στον αφανισμό του
μικρασιατικού ελληνισμού.
Τον
Σεπτέμβριο του 1919, η έκθεση της συμμαχικής ανώτατης στρατιωτικής επιτροπής,
που συγκροτήθηκε με εντολή των «4» στις Βερσαλλίες, έριξε όλο το βάρος της
ευθύνης στην ελληνική πλευρά και η έκθεση, για ευνόητους λόγους, δεν δόθηκε στη
δημοσιότητα. Τον ίδιο μήνα ο Βενιζέλος εκλιπαρούσε τον στρατάρχη Χένρι Γουίλσον
να πείσει τον Βρετανό πρωθυπουργό Λόυντ Τζώρτζ, να αναλάβει η Βρετανία την αντιμετώπιση
των κεμαλικών δυνάμεων, γιατί «και αυτός και η Ελλάδα τελείωσαν».
