Ό ΓΕΓΟΝΕ, ΠΏΣ ΓΕΓΟΝΕ;

Ή αλλιώς η ταυτότητα "των παιδιών της Αμύνης"

Full edition

Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ

booksonthesites.blogspot.com

Ένα από τα βασικά θεωρήματα, που διδάσκονταν οι πάλαι ποτέ γυμνασιόπαιδες της πρακτικής κατεύθυνσης, ήταν ότι οι λανθασμένες υποθέσεις – συνθήκες οδηγούν σε εσφαλμένο αποτέλεσμα ή σε εσφαλμένες αποδείξεις των θεωρημάτων, κάτι το οποίο διερεύνησε επισταμένως και η επιστήμη της πληροφορικής, που δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει – εκτός από συνειδητή random επιλογή - με μη ελεγχόμενες αληθείς ή ψευδείς προτάσεις. Στην ιστοριογραφία αυτό έχει άμεση σχέση με υποκειμενικά ιστορικά θέσφατα, τα οποία δημιούργησαν το Άγιο Δισκοπότηρο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας – μυθιστοριογραφίας (της Αμύνης το σκουφάκι, έφερε τον Λευτεράκη κλπ.).

Κατά μία απλή διατύπωση, οι εξισώσεις είναι ισότητες που συνδέουν γνωστές παραμέτρους με άγνωστες, και αυτές θα πρέπει να προσδιορίσουμε. Από την εξίσωση της ιστορικής αποτίμησης δεν είναι δυνατόν να λείπουν συντελεστές, όπως είναι τα αδημοσίευτα, αμετάφραστα ή καταχωνιασμένα για δεκαετίες ντοκουμέντα υψηλής διαβάθμισης (απομνημονεύματα πρωθυπουργών, υπομνήματα εκθέσεις και ημερολόγια αρχιστρατήγων εκατομμυρίων στρατιωτών, αναφορές επίσημων διαπραγματευτών στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, βιβλία αρχιπρακτόρων της Ιντέλιτζενς Σέρβις, αποδεσμευμένα άκρως άκρως απόρρητα έγγραφα του Φόρεϊν Όφις), επειδή η αποκάλυψη αυτών των στοιχείων θα αλλοίωνε την καθεστηκυία ιστορική αφήγηση.

Η παράθεση αυτών των τεκμηρίων ουδόλως υπάγεται στη λογικής της έριδας ή της «συγκρουόμενης θεώρησης», και θα πρέπει να συμφωνήσουμε, ότι η ιστορία γράφεται με τους όρους της ιστορικής επιστήμης και δεν αποτελεί – για παράδειγμα - την ολοκλήρωση μιας ρεμπετοκατάνυξης (της Αμύνης τα παιδιά, διώξανε το βασιλιά, ώπα!), που στην περίπτωσή μας μιλούσαν γαλλικά και είχαν στήσει τα πυροβόλα στην τότε παραλιακή βασιλέως Γεωργίου, με στόχο τους κοιτώνες του Γ΄ Σώματος Στρατού.

Τον Αύγουστο του 1916, ο συνταγματάρχης Νικόλαος Τρικούπης ήταν επιτελάρχης του 3^ου Σώματος Στρατού στη Θεσσαλονίκη, και μάλιστα αναπλήρωνε στη διοίκηση του Σώματος τον στρατηγό Μοσχόπουλο, ο οποίος από τον Ιούλιο του 1916 βρισκόταν στην Αθήνα, σε αντικατάσταση, με απαίτηση των Αγγλο-Γάλλων, του στρατηγού Βίκτωρα Δούσμανη στη θέση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου. Να, πως περιγράφει ο Τρικούπης το βενιζελικό - Ανταντικό πραξικόπημα στη Θεσσαλονίκη, το επονομαζόμενο «κυβέρνηση εθνικής αμύνης», ή της «αμύνης τα παιδιά», που εν μέσω παγκοσμίου πολέμου έκοψε την Ελλάδα στα δύο.

«Την πρωίαν της 17^ης Αυγούστου, πληροφορούμαι ότι ο Διοικητής της ΧΙ Μοίρας Ορειβατικού Πυροβολικού Αντισυνταγματάρχης Κ. Μαζαράκης εστασίασε κατά του καθεστώτος, μη δυνηθείς όμως να συμπαρασύρη με το μέρος του, εξ όλης της Δυνάμεως της Μοίρας, ει μη μόνον δύο Αξιωματικούς... απευθυνόμενος προς τον Νομάρχην τω είπον: “Ολόκληρος ο στρατός παραμένει πιστός εις το καθήκον του και μόνον η Χωροφυλακή εστασίασεν (η Κρητική)”… Ο Λοχαγός Μαριέ μοί εδήλωσεν, ότι ο Στρατηγός Σαράϊγ δεν δύναται ν’ ανεχθή συμπλοκάς εντός της πόλεως… Τω απήντησα, ότι το στράτευμα, ως γνωρίζει, ευρίσκεται εν αμύνη εντός των Στρατώνων του, και ότι πρώτοι οι ποιήσαντες χρήσιν του πυρός, εναντίον Στρατιωτικού Τμήματος μεταβαίνοντος προς εκτέλεσιν υπηρεσίας, είναι οι στασιασταί και τω προσέθεσα, ότι ευρίσκομαι εν απορία, πώς ο Γάλλος Στρατηγός Σαράϊγ επιτρέπει την δημιουργίαν επαναστατικού Κινήματος εν πόλει μάλιστα εν ή έχει κηρυχθή παρ’ αυτού και λειτουργεί ο Στρατιωτικός Νόμος. Περί την 8.30΄ πρωϊνήν ώραν (18 Αυγούστου) ήρξαντο αφικνούμενα τμήματα Γαλλικού στρατού μετά πυροβόλων τεθωρακισμένων, άτινα ετάχθησαν εις τας παρόδους της παραλιακής Λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου με μέτωπον προς τους κεντρικούς Στρατώνας και τα Γραφεία του Σώματος Στρατού… Ο Γάλλος λοχαγός Ντεκρέ, Σύνδεσμος του Γαλλικού Στρατηγείου, μετά του Στρατηγείου του Γ΄ Σώματος Στρατού, επανέλαβε περίπου όσα και ο λοχαγός Μαριέ, προσθέσας, ότι “εάν δεν αποσυρθώσι τα τμήματα μέχρι της 10^ης π.μ. ώρας, το Γαλλικόν Πυροβολικόν θα βάλη μίαν βολήν άσφαιρον, ήν θα επακολουθήση κανονιοβολισμός εναντίον των Στρατώνων και των Γραφείων του Σώματος Στρατού”». Μία λοιπόν ψευδής συνθήκη, για την ταυτότητα των «παιδιών της Αμύνης», μπορεί να οδηγήσει είτε στο καπηλειό για τα επινίκεια είτε στο μικρασιατικό ολοκαύτωμα.

Θα ζητούσε ποτέ κανείς από τον αείμνηστο Μανόλη Ανδρόνικο να ξαναθάψει τους βασιλικούς τάφους στη Βεργίνα, από τον Δημήτρη Παντερμαλή να επιχωματώσει και πάλι το Δίον και από τον Πέτρο Θέμελη να εξαφανίσει την αρχαία Μεσσήνη, επειδή η αρχαιολογική σκαπάνη οδηγούσε σε επαναδιατύπωση των ιστορικών δεδομένων; Ναι, τα γενόμενα «ουκ απογίγνονται», αλλά η ιστορική έρευνα φροντίζει μη και πάλι γενόμενα έσονται.